Jaar: 2012

Jaarlijst 2012: #7

7. Sheldon Siegel – Grève Totale
Improviseren zonder de controle te verliezen is ook een kunst. De jonge muzikanten van het Vlaamse Sheldon Siegel blinken er in uit. Op deze dubbel lp, opgenomen tijdens hun residentie bij het kunstencentrum Scheld’apen in Antwerpen, weten ze op subtiele wijze een weg te vinden in freejazz, minimalisme en abstracte geluidskunst. Met cello, saxofoon, percussie en tapes hebben ze de mogelijkheid om veel lawaai te maken, doch het sterke punt van Grève Totale is de grote ruimte die de drie muzikanten elkaar geven, om deze vervolgens niet altijd te benutten. Sheldon Siegel heeft op de voorzichtige en aftastende manier één van de spannendste en meest fascinerende improvisatie albums gemaakt. Lees meer in mijn recensie die in november op mrbungle.nl verscheen.

Jaarlijst 2012: #8

8. Sun Araw & M. Geddes Genras Meet The Congos – Icon Give Thank
De onwaarschijnlijke combinatie van de nog relatief jonge elektronica producers Sun Araw en M. Geddes Gengras met de veterane dub zanggroep The Congos levert één van de leukste albums van het jaar op. Een erg zomerse plaat ook, waarbij de temperaturen en de wat langzamere manier van leven op Jamaica doorschijnen in de productie. De zangstemmen van The Congos is met een tenor, bariton en falsetto gevarieerd maar vooral ook prachtig harmonieus. De lome elektronica die de rest van het geluid vult, zorgt voor een treffend contrast tussen jong en oud. Nog voordat de zomer was begonnen, typte ik al een uitgebreide recensie. Recentelijk verscheen er nog een live ep, welke via bandcamp gratis is te downloaden.

Jaarlijst 2012: #9

9. Diamond Terrifier – Kill The Self That Wants To Kill Yourself
Kill The Self That Wants To Kill Yourself is het debuutalbum van Sam Hillmer, die ook in Zs de saxofoon bespeeld. Hoewel je niet om het instrument heen kan, is de benaming “jazz” voor muziek van Diamond Terrifier geen juiste. Elektronische effecten zijn minstens zo belangrijk en vormen de brommende en piepende tonen om tot iets wat meer weg heeft van spastische ambient, noise en drone. Het is wellicht geen pure improvisatie wat Hillmer laat horen, maar er valt ook na een aantal maanden nog steeds genoeg te ontdekken. Sterk punt hierbij is het gebruik van verwarrende structuren of juist het ontbreken hiervan. In dit bericht uit augustus kun je er meer over lezen.