Richard Dawson – The Glass Trunk

Zijn optreden op het KRAAK festival in maart behoort tot mijn favorieten van dit jaar. Dat Richard Dawson een gepassioneerd muzikant is, wisten we al van het prachtige The Magic Bridge; in Aalst bleek bovendien dat hij ook nog eens een uitermate sympathieke kerel is met het juiste gevoel voor humor. Meer dus dan iemand met een gitaar en een ietwat schorre stem, folkliedjes zingend. Met het traditie- en genre ontstijgende nieuwe album The Glass Trunk wordt dat nog eens duidelijk.

richarddawson

Tyne & Wear Archives & Museums, een organisatie met musea, kunstgaleries en archieven rondom Newcastle zette in samenwerking met Tusk en Pixel Palace het Half Memory project op. Op uitnodiging kregen lokale artiesten en muzikanten de gelegenheid de archieven van het museum in te duiken, om zich door de grote diversiteit aan objecten, foto’s, verhalen et cetera te laten inspireren, met als uiteindelijke doel nieuw werk te creëren. Warm Digits en Richard Dawson waren de gelukkigen die met deze unieke mogelijkheid verleden en heden mochten laten samensmelten.

Het eindresultaat van Richard Dawson is verrassend. In plaats van de weg te vervolgen die hij met eerdere albums was ingeslagen, legt hij op The Glass Trunk in de eerste instantie de nadruk op a capella zang. Driekwart van het album is gevuld met zeven nummers waarin hij zeer intens en welhaast op gekwelde wijze de opgerakelde verhalen navertelt. Het leven was vroeger een stuk minder eenvoudig, als we de door Richard uitgekozen geschiedenis moeten geloven. Pijn, geweld en de vergankelijkheid van het leven zijn terugkerende thema’s, getroost door woorden over geboorte, familie en kleine momenten van geluk. Eén en ander legt hij uit in de uitgebreide notities die de verpakking vergezelt.

Met uitzondering van de prachtige opener en The Ghost Of A Tree (ene Sarah Hill zingt hier het refrein mee en daarnaast: “Group singing – Ahhhhhhh!!!!!”) klinken de a capella songs alsof Richard in een stille, lege kamer staat te zingen. Eenzaam, soms half pratend, soms met overslaande stem omdat hij de hoge tonen net niet lijkt te halen. Simulerend dat niemand kijkt of luistert; hij kan zich van zijn meest persoonlijke en pure kant laten zien. Het komt de gevonden teksten van anonieme individuen alleen maar ten goede: Poor Old Horse en Joe The Quilt-Maker sturen op het gebied van authenticiteit aan op kippenvel.

De nummers zonder instrumentale begeleiding hebben echter ook een tegenhanger. Ze worden afgewisseld door improvisaties op een versterkte akoestische gitaar en pedaalharp, laatst genoemde bespeeld door de op mrbungle.nl al eerder besproken Rhodri Davies. De instrumenten zijn beide voorzien van een gezonde dosis distortion, wat het album een agressieve hook meegeeft en uit balans lijkt te brengen. Na meerdere luisterbeurten moet ik de conclusie trekken dat dit tussenspel juist essentieel is voor het evenwicht. Soft versus ruw, rustig versus hectisch, een rechte lijn versus een hoop bochtenwerk. The Glass Trunk lééft, als de golfbeweging van een hartslag.

Richard Dawson heeft zich er niet met een jantje-van-leiden van afgemaakt. The Glass Trunk is wellicht eenvoudig van opzet, maar is groots uitgewerkt en vol overgave uitgevoerd. De luisteraar heeft het daardoor ook niet altijd even gemakkelijk, doch met wellicht eenzelfde geduld en volharding als waarmee dit album is gemaakt, hoort men een uniek en inventief muzikant die met gemak tot de beste folk muzikanten van het Verenigd Koninkrijk gerekend mag worden.

The Glass Trunk is verschenen op dubbel vinyl bij alt.vinyl, en bij Richard Dawson zelf op cd en download.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *