Muziek

Call Back The Giants – The Marianne

Nadat het invloedrijke The Shadow Ring (in de top 101 van de meest vreemde platen op Spotify) na een uitgebreide discografie van tien jaar de pijp aan Maarten had gegeven, gingen twee van de drie leden solo verder. Graham Lambkin als zichzelf en met het Kye label en Tim Goss als Call Back The Giants. Deze laatstgenoemde is met The Marianne alweer aan de vierde lp toe, de vorig jaar in de herfst verschenen 12” Incidents Of Travel meegeteld. Daar waar Tim Goss de muziek van The Shadow Ring aankleedde met sinistere elektronica, gaat hij met Call Back The Giants voor een kaal geluid met diezelfde elektronica als enige middel.

The Marianne – naar het gelijknamige schip – kiest met typische kustgeluiden het ruime sop, doch blijft voorlopig in rustig vaarwater. De kabbelende weemoedige ambient, in een primitieve homestudio uitvoering, is in de eerste instantie bijna pastoraal of new age te noemen.

Verderop op kant A van het zeegroene vinyl pakken de donkere wolken zich echter samen, en wordt de sfeer grimmiger en onheilspellender. Het is alsof het schip een spookwereld binnen vaart, een vloek uitroepend over de passagiers; zo valt op te maken uit de wanhoop in de sporadisch opduikende spoken word-passages. Meer van Tim Goss’ typische Engelse accent, of dat van zijn stiefdochter Chloe Mutter (ook verantwoordelijk voor het artwork) had de plaat geen kwaad gedaan, maar het duo lijkt hier een bewuste keuze te hebben gemaakt voor het instrumentale.

Door de simpele en zich herhalende melodieën op de synthesizer ligt de geest van toegankelijkheid en popmuziek op de loer, maar de mistige slow-motion uitvoering en duistere sfeer anno vroege Coil voert ze daar eenvoudig van vandaan. Welke richting ze precies opgaan blijft desalniettemin een mysterie, zo raadselachtig kan de muziek van Call Back The Giants soms zijn. The Marianne is voorlopig een reis met een open einde.

In vergelijking met het eerder werk is The Marianne het meest uitgestrekte tot nu toe. Dat doet niets af aan de variëteit, fluctuerend tussen vintage sci-fi soundtracks, macabere hoorspelen en DIY industrial ambient. Het bewijs is dermate overweldigend dat de jury niet anders kan oordelen: Call Back The Giants zet een uniek geluid neer dat aspecten van aloude Britse elektronica en beangstigend modernisme samen weet te vangen, zonder zelf in herhaling te vallen.

The Marianne is verschenen bij Kye en als je nog even wacht, zal je nog flink je best moeten doen één van de vierhonderd exemplaren te bemachtigen.

Ignatz – Can I Go Home Now?

Mocht u ‘m nog niet kennen: Ignatz is Bram Devens, België’s voornaamste bluesheld sinds halverwege het vorige decennium, toen zijn debuut verscheen bij het KRAAK label. Sindsdien lijkt er op het eerste gehoor weinig veranderd te zijn in zijn muziek, dat vooral naam maakte met donkerte en korrelige opnamekwaliteit. Uit de nog te lezen tekst hieronder valt echter op te maken dat er heus wel wat meer te vertellen valt over Can I Go Home Now?, Ignatz’ vijfde of misschien wel zevende plaat, en de eerste op het Finse Fonal Records.

De hoes van Can I Go Home Now? toont tekeningen van een hond uit Bram Devens’ jeugd, die kwam te overlijden tijdens een vakantie in Hongarije. Omdat ze het beestje niet wilden achterlaten, werd hij in plastic gewikkeld en boven op het dak van de auto terug vervoerd naar België. De reis terug naar huis werd een onhandige en tragische en duurde in de geest waarschijnlijk veel te lang. Ikzelf heb meer iets met katten. Toch is mijn medelijden met de betrokkenen niet minder dan met Krazy Kat, de door Ignatz de muis geterroriseerde hoofdpersoon uit de gelijknamige strip van George Herriman.

Op het Naast de Kwestie feestje van KRAAK, onlangs in Antwerpen, gaf Ignatz een optreden met De Stervende Honden (Tommy Denys van Sylvester Anfang II op bas en Erik Heestermans van Sheldon Siegel op drums), zodat hij zich alleen maar met de gitaar hoefde bezighouden. Hij is niet per se meer de loner die met loops en samples z’n moderne outsider blues naar een hoger plan tilt, maar meer dan ooit een getergd klinkende muzikant die zich met rauwe gitaar-georiënteerde songs helemaal happy voelt.

Bram Devens verhuisde niet zo lang geleden van het stinkende Brussel naar het rustige Landen, wat – mijn bespiegelingen over I Hate This City teruglezend – enigszins valt te begrijpen. Het achterlaten van de metropool – of misschien al de gedachte er aan – zou een reden kunnen zijn voor meer liedjes en minder krakende semi-improvisatie. Aan de andere kant komen veel nummers vanwege de to the point-benadering ook harder binnen, met meer voltage. Uiteindelijk kun je overal iets achter zoeken. Feit blijft dat Certainty en She Gets All That She Wants (waar kennen we die laatste van?) bijna als vrolijk aangemerkt kunnen worden in vergelijking met zijn vroegere albums.

Ignatz is al jaren één van mijn favoriete muzikanten. Niet vanwege zijn originaliteit (Jandek anyone?), hoogdravende techniek of filosofische teksten. Juist de eenvoud en lo-fi stijl van zijn albums zorgt voor een vertrouwd gevoel, een behaaglijke plek waar je steeds naar wilt terugkeren. Een thuis. Can I Go Home Now? is wat dat betreft misschien wel de kortste route naar zo’n plek sinds zijn debuut.

Foto © Mark Rietveld

Richard Dawson – The Glass Trunk

Zijn optreden op het KRAAK festival in maart behoort tot mijn favorieten van dit jaar. Dat Richard Dawson een gepassioneerd muzikant is, wisten we al van het prachtige The Magic Bridge; in Aalst bleek bovendien dat hij ook nog eens een uitermate sympathieke kerel is met het juiste gevoel voor humor. Meer dus dan iemand met een gitaar en een ietwat schorre stem, folkliedjes zingend. Met het traditie- en genre ontstijgende nieuwe album The Glass Trunk wordt dat nog eens duidelijk.

richarddawson

Tyne & Wear Archives & Museums, een organisatie met musea, kunstgaleries en archieven rondom Newcastle zette in samenwerking met Tusk en Pixel Palace het Half Memory project op. Op uitnodiging kregen lokale artiesten en muzikanten de gelegenheid de archieven van het museum in te duiken, om zich door de grote diversiteit aan objecten, foto’s, verhalen et cetera te laten inspireren, met als uiteindelijke doel nieuw werk te creëren. Warm Digits en Richard Dawson waren de gelukkigen die met deze unieke mogelijkheid verleden en heden mochten laten samensmelten.

Het eindresultaat van Richard Dawson is verrassend. In plaats van de weg te vervolgen die hij met eerdere albums was ingeslagen, legt hij op The Glass Trunk in de eerste instantie de nadruk op a capella zang. Driekwart van het album is gevuld met zeven nummers waarin hij zeer intens en welhaast op gekwelde wijze de opgerakelde verhalen navertelt. Het leven was vroeger een stuk minder eenvoudig, als we de door Richard uitgekozen geschiedenis moeten geloven. Pijn, geweld en de vergankelijkheid van het leven zijn terugkerende thema’s, getroost door woorden over geboorte, familie en kleine momenten van geluk. Eén en ander legt hij uit in de uitgebreide notities die de verpakking vergezelt.

Met uitzondering van de prachtige opener en The Ghost Of A Tree (ene Sarah Hill zingt hier het refrein mee en daarnaast: “Group singing – Ahhhhhhh!!!!!”) klinken de a capella songs alsof Richard in een stille, lege kamer staat te zingen. Eenzaam, soms half pratend, soms met overslaande stem omdat hij de hoge tonen net niet lijkt te halen. Simulerend dat niemand kijkt of luistert; hij kan zich van zijn meest persoonlijke en pure kant laten zien. Het komt de gevonden teksten van anonieme individuen alleen maar ten goede: Poor Old Horse en Joe The Quilt-Maker sturen op het gebied van authenticiteit aan op kippenvel.

De nummers zonder instrumentale begeleiding hebben echter ook een tegenhanger. Ze worden afgewisseld door improvisaties op een versterkte akoestische gitaar en pedaalharp, laatst genoemde bespeeld door de op mrbungle.nl al eerder besproken Rhodri Davies. De instrumenten zijn beide voorzien van een gezonde dosis distortion, wat het album een agressieve hook meegeeft en uit balans lijkt te brengen. Na meerdere luisterbeurten moet ik de conclusie trekken dat dit tussenspel juist essentieel is voor het evenwicht. Soft versus ruw, rustig versus hectisch, een rechte lijn versus een hoop bochtenwerk. The Glass Trunk lééft, als de golfbeweging van een hartslag.

Richard Dawson heeft zich er niet met een jantje-van-leiden van afgemaakt. The Glass Trunk is wellicht eenvoudig van opzet, maar is groots uitgewerkt en vol overgave uitgevoerd. De luisteraar heeft het daardoor ook niet altijd even gemakkelijk, doch met wellicht eenzelfde geduld en volharding als waarmee dit album is gemaakt, hoort men een uniek en inventief muzikant die met gemak tot de beste folk muzikanten van het Verenigd Koninkrijk gerekend mag worden.

The Glass Trunk is verschenen op dubbel vinyl bij alt.vinyl, en bij Richard Dawson zelf op cd en download.