Zoekresultaten voor: ignatz

Ultra Eczema 163 – 169 – 170

Ik begin maar eens met een quote uit bericht een tijdje terug (er is immers niets mis met recyclen): Ultra Eczema is het inmiddels vijftien jaar jonge label van Dennis Tyfus, waarop zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht ziet, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam. Het eveneens door Ultra Eczema georganiseerde jaarlijkse festival Bruismelk in New York is net achter de rug, een ernstig teken dat de tentakels van Dennis Tyfus verder reiken dan alleen België. Drie recente platen van het label vonden hun weg naar huize mrbungle.nl, en daar wil ik natuurlijk wat over kwijt.

Nummer 163 op het label is Samara Lubelksi’s String Cycle. Wanneer we alle albums bij elkaar moeten gaan zoeken waarop de Amerikaanse violiste haar kunsten vertoond, zijn we nog wel even bezig (ze speelde onder andere met MV & EE en met Thurston Moore onder de naam Chelsea Light Moving). Toch is dit pas haar tweede solo plaat waarop ze exclusief haar instrument gebruikt, de eigenlijke opvolger van In The Valley uit 2005. Songstructuren van albums als haar laatste Wavelenght gaan overboord; in plaats daarvan horen we een ongrijpbaar, abstract en vooral experimenteel geluid. Met behulp van minimale effecten gaat ze onbevreesd op zoek naar nieuwe klanken die uit de viool zijn te halen. Dat klinkt ruw, soms wel eens zeurderig, maar ook tranquil en bovenal zeer avontuurlijk. Dat ik deze onvergelijkbare plaat in de armen heb gesloten, daar mag geen twijfel over bestaan.

Datzelfde heb ik met de muziek van Mia Prce, alias Miaux. De lieflijke eenvoud waarmee ze haar keyboard bespeelt, de melancholische casiomelodieën met een hang naar nostalgie, de ultieme puurheid als van een kind die nog niet bevuild is met invloeden van buitenaf; er zijn genoeg redenen om Dive boven alle andere platen dit jaar te plaatsen. Haar intuïtie leidt de luisteraar langs zweverige klanken, dermate ontspannen dat ze zo uit de losse pols lijken te komen. Opvallende nummers die mij enigszins uit de droom halen zijn het bijna orkestrale Rêverie Parallèle en het naar een sciencefiction-soundtrack neigende Neon Glow. Dive is overigens pas het debuutalbum van Miaux, nadat eerder een paar singles mij al hadden betoverd. 

Een plaat van Ignatz recenseren is een gebeurtenis die ieder jaar weer lijkt terug te komen, neem me niets kwalijk als ik daarom in herhaling val. Er is echter wel wat veranderd bij het alter ego van Bram Devens, getuige ook de toevoeging “& De Stervende Honden” aan de artiestennaam van Ultra Eczema #169. De twee trouwe huisdieren waarmee Ignatz het afgelopen jaar zijn liveshows van bandallures voorzag, zijn drummer Erik Heestermans (Sheldon Siegel) en bassist Tommy Denys (Sylvester Anfang II), en dat succes is doorgetrokken op de plaat Teenage Boys.

De gang naar elektrisch zorgt voor een duidelijkere focus op de gitaar, terwijl de drums en bas daarnaast de muziek – in vergelijking met ouder werk – meer richting een songstructuur duwen. Erg kan ik dat niet vinden; I Gotta Pee en I Need A Good Night’s Sleep zijn ijzersterk in het overbrengen van energie en speelvreugde. Gelukkig wordt het huilerige en meeslepende dat de blues zo vaak kenmerkt (en Ignatz’ eerdere werk vormt hierop geen uitzondering), niet vergeten. Het mooiste voorbeeld hiervan is Japan Is Romantic; een jankende gitaar in slow motion, een onverstaanbare klaagstem en een aangenaam lusteloze ritmesectie hullen zich bijna een kwartier lang in een ondoorzichtige wolk van subtiele echo’s, zware melancholie en improvisatie. Het beste nummer van de plaat, misschien wel van zijn carrière laat horen dat je met een andere insteek kunt verrassen doch ook je eigen typische geluid kunt behouden.

Jaarlijst 2013: #7

ignatz_canigohomenow_cd-record

7. Ignatz – Can I Go Home Now?
Het is Bram Devens dit jaar opnieuw gelukt een geweldig album te maken in zijn karakteristieke stijl. Hoewel meer liedjes en toegankelijkheid dan ooit, is Can I Go Home Now? onmiskenbaar Ignatz, met al zijn betoverende onderhuidse schoonheid. Pre-war blues met een avantgardistische tik is de stempel die het meestal opgeplakt krijgt, maar meer dan op zijn eerdere albums klinken nu ook exotische, vooral Oosterse invloeden door in zijn nummers, alsmede country en folk. Gevarieerd doch nog steeds minimalistisch en lo-fi worstelt de Vlaamse bluesman zich door twaalf korte nummers, toch met ogenschijnlijk veel gemak en au naturel. Het is een genot om naar te luisteren. Van mij mag deze held gerust nog wel even doorgaan met het maken van muziek, grote kans dat we hem dan hier weer terugzien. Mijn eerdere recensie is hier terug te lezen.

Jaarlijst 2013: size matters

Er zijn teveel goede singles, cassettes en cdr’s uitgekomen om te negeren en buiten de album jaarlijst te laten. Daarom – en de benaming is gejat van The Wire – een aparte opsomming van de kleine releases van dit jaar.

1. Miaux – Stare (7” single)
Meesterlijk single van de Antwerpse Mia Prce, die met melancholische en tegelijkertijd speelse piano- en keyboardklanken menig minimalistisch hart weet te veroveren. In plaats van hoogstaande technieken gaat ze voor een ontspannen en intuïtief geluid en het Finse Lal Lal Lal herkende meteen de schoonheid. Deze single-sided 7” werd uitgebracht in een editie van vijftig exemplaren.

2. Mad Nanna – I Wanna See You (7” single)
Het Australische Mad Nanna mag je gerust tot één van mijn favoriete bands van dit moment noemen. Naast een nummer op de verzamelaar Realistic Pillow (KRAAK) verscheen in 2013 deze geniale 7” waarop het drietal ultiem nonchalante garage pop laat horen. Vooral het titelnummer is om van te smelten met Velvet Underground-achtig gitaarwerk en een smachtend uitgesproken herhaling van de titel, in kennelijk dronken staat. Deze single kwam uit bij Soft Abuse.

3. DSR Lines – Venndiagram (cassette)
David Edren kennen we van het Hare Akedod label, waarover ik dit jaar al eerder typte. Onder de naam DSR Lines bracht hij ook nog zijn eigen muzikale project ten gehore, op een cassette bij het Gentse Smeltkop. Heerlijk dromerige analoge synths passeren hier in ruim een half uur de revue, met een kwaliteit die je gerust aan Klaus Schulze kunt koppelen. De pulserende ambient is melodieus, kleurrijk en veranderlijk, en verveelt geen moment. Daarnaast is de felrode cassette ook nog eens met prachtig artwork uitgevoerd.

4. Ignatz / Street Gnar – split (cassette)
Het Vlaamse Ignatz – alias voor Bram Devens – haalt de laatste paar jaar altijd wel mijn jaarlijsten. Zo ook met deze split cassette met het Amerikaanse Street Gnar, uitgebracht via het Brosis label en Subbacultcha! België. De kapotte blues gaat hier weer helemaal de lo-fi en deprimerende kant op, ergens waar Ignatz ooit begon, maar met rustiger spel en meer melodie dan bijvoorbeeld zijn debuutplaat bevatte. De nummers van Street Gnar – met de typische drumcomputer – bevallen mij minder goed, doch sluiten goed aan bij het ruisende geluid van Ignatz. Het is allemaal een wat drukkere en populairdere sound, met melancholische, krakende popsongs.

5. Paysage d’Hiver – Das Tor (cassette)

paysage

Op black metal gebied was er net als de afgelopen vijftien jaar niet zoveel te beleven. Als ik er dan toch een release er moet uitpikken is het deze tape van het Zwitserse Paysage d’Hiver. In vier nummers en tachtig minuten lang brengt Tobias “Wintherr” Möckl ons weer zijn typische ruwe, atmosferische black metal. Drums en basgitaar zijn hierbij behoorlijk onbelangrijk, zoals dat hoorde in de jaren negentig. De speelduur is inclusief lange ambient-achtige stukken zonder riffs, waarbij vooral samples van (een bij voorstelling koude) wind een hoofdrol spelen. Het draagt allemaal bij aan de kille, misantropische sfeer die mij jaren naar het genre deed luisteren.

6. Christina Carter – Texas Modern Exorcism (CDR)
We kennen Christina Carter natuurlijk van Charalambides met haar (ex-)man Tom Carter, maar ook solo is haar discografie zeer uitgebreid. Deze handgenummerde en handgeschilderde cdr is haar laatste wapenfeit, en doet niet onder voor de trage pracht van het genoemde duo. Het begint met een bijna 20 minuten lang nummer dat langs echoënde harmonica, zwevende zang en de resonerende snaren van de gitaar voert, een dromerig sfeertje neerzettend dat een uur lang zal aanhouden. Vanwege het spaarzame spel komt de term drone ook nog al eens om te hoek kijken, maar in ieder geval niet in het verrassend relatief vrolijke Film, terwijl verderop nummers wel wat weg hebben van psychedelische, minimalistische blues. Genoeg te beleven dus op deze prachtige kleine release.

7. Gripgevest & Kling – Untitled (cassette)
In april typte ik een heel stuk over Hare Akedod, het duo David Edren en Bent van de Sompele die onder deze naam heel wat leuke muziek op cassette uitbrengen. Zelf maken ze ook muziek, samen nog wel, en dit keer onder de naam Gripgevest & Kling. Gericht op live improvisatie gebruiken ze hier gitaar, synthesizer, fluit, zither en allerlei effecten, wat het geëxperimenteer zeker iets levendigs meegeeft. Deze hallucinerende jams kan ik onmogelijk slecht beoordelen. Trouwens, David Edren solo kun je overigens ook terugvinden op nummer drie in deze lijst.

8. Phil Tyler – We Sunk The Ship To Get Rid Of The Rats (CDR)
Achttien heerlijk rustige banjonummers van Phil Tyler, een muzikant uit Newcastle die vooral bekend staat als de mannelijke helft van het duo Cath & Phil. Helemaal solo is hij hier echter niet, met Sarah Hill die zachte vocalen inbrengt op drie tracks, en bovendien helpen enkele traditionals en een Sacred Harp song hem op weg in tekst en tune. Het lijkt misschien allemaal een beetje veel op elkaar, maar het geheel is erg relaxed uitgevoerd waardoor de cdr perfect is om bij weg te dromen. De cdr is uitgevoerd in een mooie verpakking, met artwork van Jake Blanchard en uitgebracht bij Tor Press.

9. Graham Lambkin – Abersayne / Attersaye (7” single)
Graham Lambkin (voormalig The Shadow Ring) was goed bezig dit jaar. De Kye labeleigenaar zal je met verschillende samenwerkingen nog in andere categorieën in de jaarlijst tegenkomen, maar deze single mag absoluut niet ontbreken. Beide nummers zijn een prachtig staaltje songwriting, verborgen onder een deken van lo-fi en licht ruisende achtergrondgeluiden. Muziek voor bij een haardvuur, terwijl de wereld achter de rug in brand staat.

10. Jüppala Kääpiö – Owlora Muskaria (cassette)
De naam doet denken aan een freak folk groep uit Finland, maar in werkelijkheid is Jüppala Kääpiö een duo bestaande uit de Zwitserse zangeres / violiste Carole Zweifel en de Japanese en geluidskunstenaar Hitoshi Kojo. Traditionele instrumenten creëren iets folky, dat vergezeld door drones een volstrekt uniek geluid teweegbrengt. Terry Riley als bosnimf, kun je daar iets bij voorstellen? Hier heb je het.

11. Matt Krefting – Lipstick (7” single)
12. Sheldon Siegel – Three Euro Breakfast (cassette)
13. Meitheal – Early In The Spring, Late In The Fall (cassette)
14. Astray Navigations – Cloud Come Cadaver (CDR)
15. Bear Bones, Lay Low – Occultciti (cassette)
16. Ecstatic Cosmic Union – XCU (cassette)
17. Jefre Cantu-Ledesma – Requiem (For Violin And Magnetic Tape) (10” single)
18. Sweat Tongue – Fast Cummers (cassette)
19. Jake Blanchard – Archaic Practices (cassette)
20. Housewives – Housewives (7” single)