Zoekresultaten voor: ignatz

Jaarlijst 2010: 11-50

11. Ignatz – Selected Songs From Cassettes 2005-2009 (Kraak)
12. Expo 70 – Where Does Your Mind Go? (Immune)
13. The War On Drugs – Future Weather (Secretly Canadian)
14. Keith Fullerton Whitman – Disingenuity / Disingenuousness (Pan)
15. Von Spar – Foreigner (Rough Trade)
16. Piiptsjilling – Wurdskrieme (Experimedia)
17. David Sylvian – Sleepwalkers (Samadhisound)
18. Joanna Newsom – Have One On Me (Drag City)
19. Four Tet – There Is Love In You (Domino)
20. Danny Saul – Kinison – Goldthwait (Hibernate)
21. Pantha Du Prince – Black Noise (Rough Trade)
22. Jonas Reinhardt – Powers Of Audition (Kranky)
23. Dolphins Into The Future – Ke Ala Ke Kua (Kraak)


24. Tamaryn – The Waves (Mexican Summer)
25. Kiss The Anus Of A Black Cat – Hewers Of Wood And Drawers Of Water (Zeal)
26. Oneohtrix Point Never – Returnal (Editions Mego)
27. Sun Kil Moon – Admiral Fell Promises (Caldo Verde)
28. Wavves – King Of The Beach (Fat Possum)
29. Boduf Songs – This Alone Above All Else In Spite Of Everything (Kranky)
30. Woods – At Echo Lake (Woodsist)
31. Sufjan Stevens – The Age Of Adz (Asthmatic Kitty)
32. Trentemøller – Into The Great Wide Yonder (In My Room)
33. Alasdair Roberts – Too Long In This Condition (Drag City)
34. Brian Eno – Small Craft On A Milk Sea (Warp)
35. Salem – King Night (IAMSOUND)
36. Best Coast – Crazy For You (Mexican Summer)
37. Kurt Vile – Square Shells Ep (Matador)
38. Supersilent – 10 (Rune Grammofon)


39. Damien Jurado – Saint Bartlett (Secretly Canadian)
40. Richard Youngs – Inceptor (Volcanic Tongue)
41. Caribou – Swim (Merge)
42. The Tallest Man On Earth – The Wild Hunt (Dead Oceans)
43. Autechre – Oversteps (Warp)
44. Holy Fuck – Latin (Young Turks)
45. Gayngs – Relayted (Jagjaguwar)
46. Slim Cessna’s Auto Club – Buried Behind The Barn (Alternative Tentacles)
47. Swans – My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky (Young God)
48. Gonjasufi – A Sufi And A Killer (Warp)
49. Sharon van Etten – Epic (Ba Da Ding)
50. Jaga Jazzist – One Armed Bandit (Ninja Tune)

Kerstmuziek

Je wilt toch een beetje sfeer maken. Welke muziek zullen we dit jaar met kerst draaien? Toch maar weer de meezingers van Sufjan? De kerst-cd van Rosie Thomas erachteraan? Pis Nicht van Marco Borsatan? Of de afgekloven skyradio hits van Wham! en Mariah Carey eindeloos herhalen? Nee, niets van dat al. In Maldegem – of all places – is er een collectief dat zowel voor de eerste als de tweede kerstdag een perfect passend muziekje hebben gemaakt. Ik heb het natuurlijk over Silvester Anfang.

Eerst maar even een korte introductie van deze uit de stront van het Belgische platteland getrokken groep. De heren Hellvete, Per en Edgar worden bijgestaan door onder meer PI666 en Ignatius Van Kempenhof (ook bekend als Ignatz), of naar gelang wie er beschikbaar is voor opnamen of optreden. Onder de vlag van Funeral Folk brengen Silvester Anfang en hun leden obscure cassettebandjes uit en de discografie groeit gestaag. Narmate ook de reputatie van de liveoptredens groeit, ontgroeid Silvester Anfang de obscuriteit van de andere acts op Funeral Folk, waaronder Chainsaw Gutsfuck, Jesus Balls, Blodklod en Geitevuyst. Het gevolg is dat hun releases ook door andere labels worden opgepikt, waaronder Kraak.

De hierboven genoemde namen doen bij de kenner een belletje rinkelen. Silvester Anfang is de naam van een mooi liedje van de Noorse black metal band Mayhem, voor het eerst te horen op het Deathcrush album. Andere namen doen reeds vermoeden dat het hier niet om een kerkkoortje gaat. Titels op hun inmiddels vele releases verwijzen ook vaak naar het satanisme, maar vergeten de humor niet. Wat dacht u van Echte Vlaamse Geiten? Mijn vader was een wolf en mijn moeder een hoer? Satanische Vrede? Of Verkracht door demonen? Altijd leuk bij de popquiz. Voor verdere hilarische morbide songtitels adviseer ik op zoek te gaan naar hun releases.

Ondanks dat de oorsprong en wellicht ook inspiratie uit de black metal scene komt, speelt Silvester Anfang geen metal. De naam Funeral Folk dekt de lading ook niet helemaal. Zelf noemen ze het postsatanische krautfolk. Kun je er iets bij voorstellen? Denk aan lange uitgesponnen nummers van door elkaar suizende gitaren, aangevuld met gestamp op en met pannen en deksels, af en toe een valse blokfluit, bellen, rammelaars, hier en daar in de verte demonisch gekrijs en dat allemaal über-lo-fi met één enkele microfoon en op een 4-track opgenomen. Het meeste materiaal klinkt als een rituele orgie van demonen on acid.

Dat klinkt misschien als een hoop ongein, maar de anti-muziek van Silvester Anfang heeft ook wel enige ernst in zich. Bovenal zijn ze uniek te noemen. Ter plekke improviseren met muziekinstrumenten die toevallig in de buurt liggen, met mensen die toevallig in de buurt zijn, en dan toch nog een samenhangende muzikale exploratie weten voort te brengen. Althans, de luisteraar zou het ook kunnen classificeren als een Medieval Mongoloid Bigband, zoals één van hun songs luidt. Zelfreflectie siert de mens.

Op de 1e kerst draaien we uiteraard Voor Kerstdag Wil Ik Enkel Jou, Boubou. Dit nummer uit 2007 komt van de cassette Spontane Opnames I: Anti-Metal Politie-Interventie. Hoor ik daar een accordeon? Onduidelijk. Het begint met een hoop verknipte geluiden, die misschien ooit wel een liedje vormden. Willekeurige percussie hakt erin. De noisy drones houden aan. Het is alsof het chimpanseeverblijf in Blijdorp een lawaaidemonstratie houdt omdat de bananen op zijn. Het wordt beter. Ik hoor een melodie. Gorgelend gekrijs. Een fluit. Een goedkoop keyboard. Iemand is hier cimbalen aan het mishandelen. Het eindigt in een nog grotere chaos, na bijna 25 minuten. Toch weten de muzikanten hier de sfeer van het duistere en occulte het gehele nummer vast te houden. En dat is iets wat Bryan Adams nooit is gelukt.

Voor 2e kerst pakken we een cassette uit 2004 uit de kast, genaamd Damnation On Tweede Kerstdag. Deze klokt ruim elf minuten en klinkt wat minder rommelig dan het plaatje van de dag ervoor. Dit is wat meer gebaseerd op drones en rustig, onvoorspelbaar getokkel op de gitaar. Sporadisch klinkt er een vervormde blokfluit op de achtergrond, alsof het instrument een week in de vriezer heeft gelegen. Vermoedelijk wat beter luisterbaar en daarom perfect om de kater en de brandende anus van de 1e kerst te verwerken.

Paddo’s zijn dan nu wel verboden in Nederland, in Vlaanderen hebben ze nog gewoon Silvester Anfang. Goed voor een langdurige hallucinerende trip op kerstmis.

Jaarlijst 2008: #10

Afgezaagd, voor nerds, een momentopname. Ja, ik weet het. Jaarlijstjes zijn niet meer van deze tijd, maar iets voor Radio 2. Toch is het voor mij een instrument waarmee ik uit misschien wel meer dan duizend gehoorde albums in één jaar de beste eruit kan pikken. En vooral wil ik een traditie in stand houden. Begin van dit decennium leverde ik mijn jaarlijstjes al in bij de lokale platenboer, De Waterput, en nu bij De Spin. Ook op de website waar ik voorheen mijn schrijfsels publiceerde, MusiqueMachine, sierde enkele jaren mijn bevindingen in de decembermaand.

Bij het opstellen van een top 10 zijn er veel afvallers. De nummer 10 op de lijst is er altijd eentje die in een andere bui gemakkelijk vervangen kan worden door een andere plaat. Op deze plek zouden makkelijk MGMT, M83, Bohren Und Der Club Of Gore, Ignatz, A.A. Bondy, Conor Oberst, Blitzen Trapper, Black Mountain, The Welcome Wagon en nog vele anderen kunnen staan. Maar een top 100 samenstellen vind ik geen kunst. Ik heb gekozen voor Frightened Rabbit omdat ik nu het idee heb dat de muziek van deze band beter geschikt is om een relatief lange tijdslijn te omvatten, daarmee rekening houdend met mijn eigen muzieksmaak. Zo´n jaarlijst blijft tenslotte altijd persoonlijk.

De Schotten hebben hun debuut Sings The Greys ruim overtroffen. Het debuutalbum had vooral last van een rommelige productie, dat mij deed afhaken, waar het label – een van mijn favorieten FatCat – ook  The Twilight Sad bood met hun eveneens Schotse accent. Die wisten het zelfs tot mijn jaarlijst van 2007 te schoppen (#5). Afgezien van de soms onverstaanbare Schotse uitspraak hebben de bands weinig gemeen, muzikaal gezien. The Twilight Sad moet het vooral hebben van post-rock en shoegaze gitaarmuren. Folk neemt dit jaar een prominentere plek in op mijn jaarlijst en daar legt Frightened Rabbit meer de nadruk op.

Dankzij producer Peter Katis (o.a. Interpol) klinkt The Midnight Organ Fight een stuk beter dan het debuut. Speerpunt is de naar het einde snakkende stemgeluid van bandoprichter Scott Hutchison, en natuurlijk scoort het Schotse accent punten op het gebied van originaliteit ten opzichte van Amerikaanse collega’s. Voor mij is echter het sterkste punt de drumpartijen van Scott’s broertje Grant. Niet vanwege de technische hoogstandjes; de kwaliteit is juist de eenvoud en de ritmiek waarmee hij het soms tegendraadse gitaarwerk bijeenhoudt. De wat stevigere uptempo nummers worden zorgvuldig afgewisseld met wat meer rustigere, gevoeligere liedjes. Old Old Fashioned vertelt precies waar het in deze band om draait. Een traditioneel gevoel van vroeger, verpakt in een modern catchy indierock jasje.

Hoewel te vergelijken, denk ik niet dat Frightened Rabbit de reputatie van bijvoorbeeld een Okkervil River kan evenaren, daarvoor zullen ze nog meer moeten groeien. Ze zijn desondanks al verschenen in de welbekende serie Grey’s Anatomy, waarvan ik overigens persoonlijk nog geen seconde heb gezien. En ik vind ze vermakelijker. De progressie ten opzichte van het debuutalbum is bij dezen een plaats in mijn top 10 van 2008 waard.

#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)