Zoekresultaten voor: kraak festival

Februari 2013

Het winterweer wil nog niet echt plaatsmaken voor wat aangenamere temperaturen. Op een offensief van de voor mij interessante platenlabels moet ik ook nog even wachten, zo voelt de terugblik op afgelopen maand. Er is echter geen reden tot vervelen. De voorpret van het KRAAK festival, aanstaande zaterdag, bood eigenlijk al genoeg muzikale adrenaline. Daarnaast mocht ik nog prachtige releases in ontvangt nemen van The Garbage & The Flowers, J.D. Emmanuel en MV & EE.

De 4-way split single Realistic Pillow op KRAAK komt precies op tijd om mijn muzikale obsessie voor Australië/Nieuw-Zeeland en die voor het Belgische label te bevredigen. Vier verschillende acts dus, die ieder op hun eigen(wijze) manier prettig gestoorde popmuziek aan de man proberen te brengen. Bij Mad Nanna uit Melbourne lijkt te term “pop” een beetje per ongeluk in de muziek te zijn binnengeslopen. Luie rock met nog luiere zang en opnamekwaliteit. Een depressieve piano ballade van het iets bekendere Pumice maakt kant A vol. Kraus gooit gelukkig het tempo weer omhoog met een heerlijk irritant twee-tonig nummer op gitaar en orgel. Slug Guts is nummer vier, die met het lelijke en rauwe pubrock nummer Creepin’ Out hun plaat op het Sacred Bones label nog een vervolg geven.

Dichtbij het KRAAK label opereert Sylvester Anfang II, die nog geen maand geleden Van Stekene Tot Zomergem uitbracht bij SicSic op cassette. De 110 exemplaren waren snel weg, en ik zie ze nu al te koop staan voor een belachelijke $60. Vlaamse kosmische jams zijn blijkbaar enorm populair. SAII-lid Ernesto González maakt met Bear Bones, Lay Low psychedelische en minimalistische synth tracks, die op de split tape met Gnod op Full Of Nothing net iets abstracter en minder speels klinken dan zijn laatste album El Telonero. Gnod stopt hun stonede boodschap in een 21 minuten durend experiment aangedreven door instrumentale kosmische jams, opvallend lichtzinnig in vergelijking met eerder werk. Er bereikten mij ook drie nieuwe tapes van de Vlaamse new age-ambassadeur Dolphins Into The Future. Rustgevende natuurklanken en creatief minimalisme zijn termen die bij de muziek van Lieven Martens van toepassing zijn.

Een oppepper vinden we bij het Japanse Overhang Party. Ze behoort tot de belangrijkste bands uit de ondergrondse psychedelische en experimentele rock scene uit dat land, sinds de oprichting in 1991. Important Records brengt nu alle drie de albums samen in deze mooi vormgegeven boxset, samen met de laatste, niet eerder verschenen studio opnames. Van de zweverige en wazige gitaargolven van het eerst album tot de melodieuze, bijna proggy pianorock van het derde, deze cd’s zijn de volledige vier uur de moeite waard. Zo ook de onuitgebrachte nummers, die laat horen dat subtiliteit net zo bij de band past als vette riffs en rokende luidsprekers. Nadat Overhang Party werd in 2008 opgeheven, vormde zanger/gitarist Rinji Fukuoka het overigens ook uitstekende Majutsu No Niwa.

Mrbungle.nl is van alle markten thuis, en zo belandde de gelijknamige compilatie van de Indiase klassieke zangeres Kesarbai Kerkar op Mississippi Records op de verlanglijst. Deze prachtige ragas uit de periode 1947-1953 zijn niet te missen voor fans van bijvoorbeeld Abdul Karim Khan. We schakelen evengoed net zo snel weer over op de muziek van Prurient – Dominick Fernow weer, ook bekend van Vatican Shadow – met zijn nieuwste album Through The Window. Doom techno wordt het genoemd, en bij die omschrijving sluit ik mij graag aan. We sluiten de maand af met de ep van Cyclopean, een samenwerking tussen de twee oprichters van het legendarische Can (Jaki Liebeziet en Irmin Schmidt), Burnt Friedman en Jono Podmore. Niet direct kraut te noemen, maar wel met inventieve ritmes en mysterieuze melodieën.

Jaarlijst 2012: Live

1. Bill Orcutt, Incubate festival, Tilburg, 12 september 2012
Op het festival met zo’n beetje de leukste sfeer van Nederland kan je ook zomaar op een woensdag in september getuige zijn van één van de beste optredens van het jaar. Voormalig Harry Pussy-gitarist Bill Orcutt loopt vanwege een foutje met zijn koffer al vier dagen in hetzelfde kloffie rond. Dat doet hem alleen maar meer inleven in zijn rol van avant-gardistisch bluesmuzikant. Zijn ingewikkelde en onnavolgbare composities op de akoestisch gitaar, geworteld in de Amerikaanse traditie, komen daardoor nog beter uit de verf. Dat krakende en primitieve geluid hoort erbij. Ook fijn van Incubate: de show is opgenomen en hier terug te luisteren.

2. Alkerdeel, Les Ateliers Claus, Brussel, 18 mei 2012
Op dit naar eigen zeggen pre-apocalyptische feestje van Gonzo (circus) – vanwege het twintig jarig bestaan van het blad – kwam maar bar weinig publiek op af. Of we konden het niet zien, want tijdens het optreden van de Vlaamse black metal band Alkerdeel was het dermate mistig in de zaal dat je niet meer eens kon vertellen of je nog bier vasthield. Alkerdeel heeft ook geen flitsende lichtshow nodig om indruk te maken, in hun typische boerse en oldskool stijl. Ook in de langere en langzamere stukken weet de band de ogen van het publiek de goede kant uit te sturen, die wanhopig proberen wat van de schimmen op het podium te maken.

3. Girlseeker, Kraak festival, Aalst, 3 maart 2012
Het was halverwege de middag op het altijd gemoedelijke Kraak festival. Nog geen tijd voor dronkemanstoeren zou je zeggen. Op het podium, voor de onwetende toeschouwer, een aantal nerds uit Denemarken die nog veel moeten oefenen. Hun grootste hit is dan nog niet eens op  plaat verschenen. De werkelijkheid is anders. Het volgende citaat uit Stefan’s verslag geeft de idiote sfeer tijdens dit optreden uitstekend weer: “Er zijn niet veel bewust slappe new wave bands die een paar honderd zwalkende figuren trashend en fistpumpend achterlaten.”

4. Urpf Lanze, Nest, Gent, 8 december 2012
Het laatste concertbezoek van het jaar, en ondanks dat hij er zelfs niet blij mee was, een zeer indrukwekkend optreden. Denk aan de kapotte blues van Bill Orcutt (zie #1) op z’n Vlaams, doch minder melodieus en agressiever. Mocht je nog twijfelen aan dat laatste: het boze gegrom in de microfoon neemt naarmate het optreden vordert in volume toe en het woest weggooien van zijn toch al ontstemde akoestische gitaar aan het einde laat het publiek enigszins overdonderd achter. Het eerste album, Procession of Talking Mirrors, verschijnt in januari.

(foto: Peter Verdee)

5. Maan, Les Ateliers Claus, Brussel, 11 oktober 2012
Misschien niet zozeer vanwege het fenomenale optreden van dit Gentse duo, maar vanwege de frisheid waarmee ze de Vlaamse improvisatiescene veroverden, afgelopen jaar. Hun mix van gitaarjams, folkloristische instrumenten, noisy elektronica, percussie en zelfs black metal-achtige zang is al even creatief als spontaan. Het debuutalbum is een kwestie van tijd; hopelijk laat die eenzelfde indruk achter.

April 2012

April 2012 zal de boeken ingaan als de koudste sinds 1997, en als maand waarin woorden als Kunduzcoalitie en Wandelgangakkoord werden uitgevonden. Gelukkig was er genoeg nieuwe muziek voorhanden om ons daar van af te leiden. Ik noemde eerder deze maand al Dylan Ettinger, Will Guthrie, Franco Falsini, FRKWYS Vol. 9 en de compilatie Eight Trails, One Path.

Als er één artiest is die zo op laatstgenoemde verzamelaar had gepast, is het James Blackshaw wel. Hij heeft met het album Love Is The Plan, The Plan Is Death echter wel wat meer te bieden dan slechts een compilatietrack. Op de ep Holly was al enigszins te horen dat hij in zijn ontwikkeling niet bleef steken in het naspelen van John Fahey en co., maar dat ook impressionisme, klassiek en romantiek onderdeel uitmaken van zijn stijl. Op dit achtste album gaat hij daarin nog verder, de piano een prominente rol gevend, waardoor zijn prachtige gitaarspel soms verdrinkt in de overdreven poëtische sfeer. Met als dieptepunt het nummer waarop Geneviève Beaulieu de vocalen voor haar rekening neemt. Desalniettemin de moeite waard, want Blackshaw blijft een begeesterd gitarist.

Album van de maand is notabene een heruitgave. 1-800-GREED van Girlseeker werd  in 2011 dermate amateuristisch op cassette gezet, dat er weinig overbleef van de mongoloïde pop waar de Deense band datzelfde jaar mee doorbrak. De geremasterde tracks klinken op vinyl ineens een stuk beter, zodat je niet meer tussen de ruis hoeft te zoeken naar de uit de maat springende zang en de enorm effectieve keyboarddeuntjes. De plaat is een gezamenlijke release van tien labels, waaronder het Gentse KRAAK. De Belgen brengen tegelijkertijd ook een cassette op de markt met een liveregistratie van het weergaloze optreden van France op het KRAAK festival in 2011. Of je er nu bij was of niet, deze unieke droneband moet je gehoord hebben.

En nu we het dan toch over drones hebben, halen we Mana-Yood-Sushai van Bong er gelijk bij. De massieve gitaarklanken klonken nog nooit zo helder, waardoor het doommetal geluid opeens aardig de diepte ingaat. Wel een misser dat dit album voorlopig nog niet op vinyl uitkomt, of zou dat zijn omdat de twee enorm lange nummers er niet op passen? Voor de liefhebbers van het zwarte goud is ORO: Opus Primun van Ufomammut wellicht een prima – net iets steviger en directer – alternatief.

Nog meer naargeestige gitaarmuziek vinden we op het afscheidsalbum van Fear Falls Burning, genaamd Disorder Of Roots. Antwerpenaar Dirk Serries gaat nog eenmaal op zoek naar de essentie van abstracte gitaardrones, en maakt er een langgerekt en imposant gelaagd verhaal van. Ook Machinefabriek waagt zich op de 3” cdr Elastiek aan drones, één lange welteverstaan. Normaal gesproken is de muziek van Rutger Zuydervelt wel wat beweeglijker; dit aangename uitstapje doet men focussen op de minieme details.

Voor minimalisme kunnen we ook bij En terecht. Dit duo, bestaande uit Maxwell Croy (runt het Root Strata label) en James Devane, heeft zojuist het tweede album Already Gone uitgebracht. Dromerige, spacy ambient vermengd met organische en akoestische geluiden, alsof Fennesz (check ook die In Hell lp) er een keyboardspeler erbij heeft gekregen. Bij het Bersarin Quartett gaat het er iets bombastischer aan toe. Dit soloproject van Thomas Bucker nestelt zich met II in het neo-klassieke en ambient genre, met referenties als Bohren Und Der Club Of Gore (zonder de jazz) en Ulver’s Perdition City. Bij vlagen erg mooi.

Het verlangen naar warme, exotische bestemmingen wordt met dit typische Nederlandse weer bijna ondraaglijk. Misschien dat de Turkse componist Erdem Helvacioğlu met Timeless Waves daar wat aan kan doen. Het is de stereoversie van een 47 kanaals / 53 speakers installatie, tentoongesteld op een plein in Istanbul. De zes stukken – variërend van noisy geritsel tot geïmproviseerd drummen en vrolijk gitaarspel – reflecteren zes menselijke emoties: angst, liefde, woede, verdriet, verbazing en vreugde. Nee, voor de echte exotica moeten we dit keer naar Afrika. De compilatie African Electronic Music 1975-1982 verzamelt geweldig pionierswerk van de uit Kameroen afkomstige Francis Bebey. Nu nog bijpassende temperaturen.