Tag archieven: Aalst

Kraak festival 2012: preview

Traditioneel kunnen we ons begin maart weer verheugen op het leukste festival van het jaar. Niet op een zomerse, hip gesponsorde weide, maar in het doorgaans futloze en grauwe Aalst, in het midden van België. Een stad die zo rond carnaval een kleurrijke gedaanteverwisseling ondergaat, en dankzij KRAAK de belangrijkste artiesten van verleden en heden herbergt. Traditioneel ook, duik ik met een nieuwsgierig en onderzoekend oor de line-up in, de taart proevend voordat deze wordt aangesneden.

Meer dan ooit staan er artiesten op het KRAAK festival die in meer of mindere mate mijn muziekdragers al bevolken. Iemand als Alvarius B. bijvoorbeeld, stond bij menig kenner hoog in de jaarlijstjes vorig jaar met zijn album Baroque Primitiva. Als medeoprichter van Sun City Girls (volgens de website dé favoriete band van minstens de helft van het KRAAK festivalpubliek) zou hij een perfecte headliner zijn, ware het niet dat het festival niet met headliners werkt. Verwacht avant-garde singer-songwriter muziek met humor en exotica.

Amen Dunes oftewel Damon McMahon is een artiest wiens laatste album Through Donkey Jaw misschien wel mijn meest onderschatte plaat van vorig jaar is. Een uniek stemgeluid en zwevende jams op de echoënde gitaar laten de emmer van melancholie en psychedelica overstromen als de Dender een paar jaar geleden. Angels In America is een duo uit Brooklyn en ook zij komen uit bij geestverruimende muziek, al is de weg ernaar toe hier meer elektronisch van aard. Wavepop in slowmotion, en door een noisefilter.

De tot seksuele zelfhulp gedoemde leden van het Deense Girlseeker mochten vorig jaar in huize mrbungle de wisselbeker ophalen voor de prijs van coolste band. Ze kwamen niet opdagen, maar met de gedachte in het achterhoofd dat ze diezelfde beker in 2012 niet hoeven in te leveren, is dat ook niet erg. Het KRAAK festival vormt namelijk decor voor de re-release van hun album 1-800-GREED op vinyl (goddank geremastered). Girlseeker staat garant voor cheesy popmuziek zoals u nog nooit gehoord heeft, en lachstuipen.

Ik noem nog een act die ik eerder op mrbungle.nl heb besproken: de kosmische neger Jamal R. Moss, bekend als Hieroglyphic Being. Mijn recensie van zijn laatste album op audioMER moet voldoende zijn om u ervan te overtuigen dat deze Sun Ra-adept een niet te missen act is. Wat ik ook niet wil missen is (Tom) Darksmith. De noisy tape collages en ruisende field recordings zijn op zich niet zo bijzonder, maar de agressieve performance zal menigeen achteruit doen deinzen. Darksmith koestert een diepe haat tegen live optredens; hij scheldt uit volle borst, gooit met wat voorhanden is en nog niet zo lang geleden kwam hij met een hand in het gips thuis van een show.

Het KRAAK festival staat ook altijd garant voor verrassende ontdekkingen. Mijn favoriet is ongetwijfeld Lukas Ligeti, zoon van de vermaarde Gyorgy Ligeti. Op het album Afrikan Machinery op Tzadik bijvoorbeeld, laat de componist/percussionist zijn talent voor experiment en polyritmiek horen op de marimba lumina, een midicontroller met ingebouwde synthesizer. Wie ook gegarandeerd de wenkbrauwen gaat doen fronsen, is de Utrechtse kunstenaar Peter Fengler. Zijn optreden in de Vleeshal in Middelburg heb ik helaas moeten missen, maar ik mag nog een poging wagen. Misschien luisteren we het hele optreden wel naar een tikkende metronoom, maar wie daar de humor van inziet, zal ook het kunstzinnige ervan kunnen waarderen.

Räjäyttäjät is gemakkelijker te typen dan uit te spreken. Gelukkig is het Finse trio geen band om over te discussiëren, maar om van uit je plaat te gaan. Onvervalst effectieve en rommelige lo-fi rock-’n-roll. Waar ook ongebreideld gejamd wordt, is in het Wild Classical Music Ensemble. Muziek door mensen met écht een verstandelijke beperking; iedere muzikant die denkt dat een zorgvuldig uitgedachte compositie het summum is, zal lelijk op zijn neus kijken. Paul Dutton behoort niet tot die groep; de Canadese schrijver staat bekend om zijn geïmproviseerde stemkunst. Zonder instrumenten zal hij menigeen versteld doen staan met zijn diversiteit aan klanken.

Roscoe Mitchell (1940) mag gerust één van de beste saxofonisten ter wereld genoemd worden. In de jaren zeventig en tachtig maakte hij furore in het Art Ensemble Of Chicago, doch ook solo zal hij ongetwijfeld zijn legendarische status bevestigen en het festival naar een climax leiden. Als Rodger Stella zijn bizarre noise op het publiek loslaat, ontstaat er misschien wel een anticlimax. Deprimerende scapes die het brein uithollen is de specialiteit van dit voormalig lid van Macronympha, dat bekend stond om de gewelddadige en obscene act.

We zijn nog niet klaar. Gelukkig maar, want de droneblues van Keijo willen we niet aan ons voorbij laten gaan. Zijn vele releases kenmerken zich met klagelijke keelzang en een primitieve combinatie van traditionele en hedendaagse elementen. Op het festival zal hij vergezeld worden door de psychedelische Finse all-star band The Rambling Boys. Van de audiovisuele kunst van Sally Golding is het een kleine stap naar het filmprogramma, dit maal in handen van Cinema Nova. Er zijn ook nog tentoonstellingen en kunstenaar Joris van de Moortel laat zijn rijnaak nog even in de Dender liggen voor onder meer zijn Audi 80 installatie. Genoeg te beleven dus.

De veertiende editie zal op 3 maart aanstaande plaatsvinden in het centrum voor hedendaagse kunst, Netwerk. Via de website zijn op het moment van spreken nog kaarten verkrijgbaar, doch zou ik iedereen willen aanbevelen niet te lang te wachten met bestellen. De kans bestaat dat u heel 2012 weer achter de feiten aan rent wat betreft relevante muziek en een aantal onwaarschijnlijke shows mist.

Carnaval in Aalst

Wat moet die jongen uit Middelburg nu in Aalst, zie ik u denken, nota bene in het weekend van het carnaval? Zelfs op z’n verjaardag zet hij nog geen hoedje op! Nou, u moet weten, Carnaval Oilsjt staat op de Lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid van de UNESCO. Aankomend cultureel erfgoed ontdekken is één van m’n hobby’s, althans op muzikaal gebied. Meelopen in de Stoet van de Voil Jeanetten ging te ver, maar met goede moed stortte ik mij in het feestgedruis om voor u verslag te doen van het KRAAK festival, zoals altijd een onontgonnen gebied als het om nog niet geclassificeerde muzieksoorten gaat.

Dat viel dus bijna in het water. Bij de eerste dertig minuten dat er livemuziek weerklonk waren beide binnenkanten van mijn oren zo goed als verpulverd door het geweld van France, een band die nog moeilijker te googlenen is dan !!! of Girls. Een versterkte draailier, wild bespeeld, creëerde een (geluids)muur waar de Chinezen “u” tegen zouden zeggen. Een half uur lang wordt er daarnaast stoïcijns in hetzelfde ritme gedrumd, en wordt er snobistisch slechts één snaar van de basgitaar aangeraakt. Leef u in: het was twee uur in de middag. Zou de LP eenzelfde momentum van variatie tentoonspreiden?

Floris Vanhoof deed het rustig aan. Zijn optreden was niet zo noisy als sommige voorbeschouwingen mij deden vermoeden. Zijn gescratch met een bandrecorder en gedraai met heel veel knopjes leverde eigenlijk vrij ontspannen elektronica op. Daarna maakte hij ter plekke nog een ontroerende film over streepjes. Maar snel, we willen geen seconde missen van Bryce Beverlin II in een andere zaal. Zijn show doet precies zoals ik verwacht had: mijn lachspieren tot het uiterste testen. Behalve de gekke bekken en geluiden is het compleet trashen van zijn uitgespreide dekentje met gevonden voorwerpen reden tot proesten. Maar dit als “goede muziek” kwalificeren, daar ben ik te weinig kunstenaar voor.

Twinsistermoon, een soloproject, bestond vandaag – lekker anarchistisch – uit twee personen. Zo stond uiteindelijk toch gewoon het complete Natural Snow Buildings op het podium. Een vroeg hoogtepunt op het festival, misschien wel omdat de muziek zo lekker “normaal” is gebleven: fragiele psychedelische folk met een androgyn stemmetje. Thomas Bloch deed voornamelijk een impressie van de saaie geschiedenisleraar van vroeger. Hij vertelt teveel over zijn bizarre en unieke instrumenten, oorsprong en gebruik, waardoor er te weinig tijd overblijft om echt te genieten van zijn intrigerende (vaak klassieke) composities met een new age randje.

New Age! Oudgediende Iasos met zijn ontzettend Griekse uiterlijk werd die dag tot mijn spiritueel leider gebombardeerd. En terecht, bleek na zijn optreden waarbij het overige publiek of in slaap sukkelde of ergens vóór het einde besloot de zaal te verlaten. Onbegrijpelijk, want zijn cheesy melodieën en nog meer knullige animaties (fascinerend hoe een witte vlek plots in een zwaan verandert, en trouwens, kan een rog knipogen?) zorgen voor een kosmische ervaring die zijn weerga niet kent.

Kent u trouwens Arthur Doyle? Dat is ook niet nodig, want als je hem kromgebogen en aarzelend ziet strompelen herken je dit legendarische figuur uit de freejazz meteen. Gekleed in een gele broek, een jasje dat hij van een Afrikaanse generaal lijkt te hebben gekregen en een rode baret wil je direct een gesprek met deze pikzwarte neger aanknopen. Er is echter geen woord te verstaan van wat hij zegt. Sterker nog, de manier waarop hij communiceert, is in woorden niet uit te drukken. Hoe komt zo iemand in België terecht, vraag ik me dan af. Oh ja, het optreden? Drummer Steve Noble maakte er vooral een onemanshow van.

Van de Britse Bridget Hayden wist ik niet wat ik moest verwachten. Een violiste met een historie liggende middenin de Europese dronerock speelt toch niet zomaar opeens lieve folkliedjes? Toch wel, al moeten er wat kanttekeningen geplaatst worden bij het woord “lief”. Het is vooral lief om te zien hoe ze met haar panty de pedalen bedient om de gitaarsongs van gruizige effecten te voorzien. Ook bij Mother Of Fire moet men zich niet vergissen bij het zien van een violiste op het podium. Deze band rockt keihard; van het geluid van het strijkinstrument blijft één grote hoekige bonk drones over.

Dat Call Back The Giants als één van de laatsten op het festival aantreedt, heeft blijkbaar niet te maken met de bedtijd van de jongedame op het podium, vermoedelijk de stiefdochter van frontman Tim Goss. Zij vergezelt hem bij het optreden. De duistere bliepjes krijgen zo toch nog een beetje een zachtaardig randje. Maar de band waar iedereen voor gekomen is, afgaande op het enthousiast gillende publiek, is The Beautiful Band. Als een allstarband een thuiswedstrijd speelt geeft het ook allemaal niet wanneer het geluid van de gitaar plots wegvalt. Dit kwintet haalt referenties als Crazy Horse en Creedance klakkeloos door elkaar en gooit daar ook nog eens nonchalant een flinke laag ruis overheen. Het onthaal zegt ons dat we dit keigoed moeten vinden.

En het leukste van het KRAAK festival? Krijgen de films, de exposities, het Koreaanse eten en de twaalf uur durende drone installatie van Hennix (het mens zelf is niet te bespeuren) ook nog wat exposure soms? Bij dezen. Het leukste was vooral de sfeer en het publiek. Niks geen pretentieuze ongewassen kunstkenners met baarden en brillen, die je een beetje vuil aankijken als je luidkeels aan het genieten bent en je evenwicht verliest omdat je in je ene hand een biertje vasthoud en in de andere een aantal lp’s. Hier komen avontuurlijke muziekliefhebbers van divers promillage op af, die er samen een ultiem gezellig feestje van maken. Het leek wel carnaval.

Kraak festival 2011

Dit jaar gaat het er dan eindelijk van komen. Vielen eerder geplande bezoeken door logistieke problemen en gebrek aan doortastendheid van mijn kant in het water, op 5 maart aanstaande kan niets mij nog weerhouden het Kraak festival in Aalst aan te doen. Dat het de 13e editie is van het festijn brengt mij vooralsnog geen ongeluk.

Het Gentse platenlabel Kraak is al jaren een merknaam voor de open vernieuwende muziekcultuur; niet alleen met hun eigen releases, maar ook met het gratis Ruis Magazine en allerlei concertavonden in Vlaanderen. Het festival sluit daarbij aan. Ook dit jaar is de line-up weer om van in een psychose te raken: fluxus avant-garde, freejazz, harde gitaarnoise, performance-improv en outsiderblues. En zoals altijd in een ideale mix van vrijgevochten oudjes uit de muziekgeschiedenis en artiesten die op de rand staan om ook door anderen te worden ontdekt. Ongeduldig als ik ben, loop ik net als voorgaande jaren de line-up al uitvoerig door te spitten al voordat er één noot live is gespeeld.

Ik begin maar met een jammerlijke afzegging: de Amerikaanse rapper Lil B. Toen ik de naam zag staan leefde ik in de veronderstelling dat het hier een andere Lil B betrof: hiphop op het Kraak festival leek mij een malentendu, totdat ik zijn plaat Rain In England tot mij nam. De combinatie van beatloze new age synthesizers en onconventionele flows maken van Lil B een bijzonder creatieve artiest in een wereldje waar het meestal om iets anders draait. Hij zal niet meer in Aalst optreden, maar die ontdekking steek ik alvast in de pocket.

New age muziek mag dus weer. Dat bewees onder meer Dolphins Into The Future met zijn plaat op het Kraak label vorig jaar. In één van de vijf kamers van Netwerk (het centrum voor hedendaagse kunst in Aalst) zal een oudgediende in dit genre acte de présence geven: Iasos. De geboren Griek van Amerikaanse nationaliteit creëerde volgens enkele psychologen een album dat de muziek die mensen met een bijna-dood ervaring horen, het dichtst benaderd. Mocht ik in maart ook in zo’n staat raken dan zal ik uiteraard uitgebreid verslag doen van mijn ervaringen.

Dat leeftijd uithoudingsvermogen niet in de weg hoeft te zitten zal worden gestaafd door het zes uur durende optreden van Catherine Christer Hennix (1948). Nadat ze in de jaren zestig van de vorige eeuw muziek ging studeren putte ze veel inspiratie uit ontmoetingen met onder andere La Monte Young, Pandit Pran Nath en Henry Flynt. Haar eindeloze composities zijn drone geschiedenis. Nog net geen geschiedenis is de inmiddels 66-jarige freejazz muzikant Arthur Doyle. Op saxofoon, fluit en zang zal hij samen met avant-garde drummer Steve Noble ongetwijfeld een eigenzinnig staaltje chaotiserende freakjazz neerzetten.

Verleden, heden, toekomst. Gentenaar Floris Vanhoof behoort in ieder geval niet tot het eerste. Met zelfgebouwde synthesizers en allerlei tweedehandse artefacten schiet hij onvoorspelbaar van minimale elektronische muziek naar snoeiharde noise met misschien wel visuele effecten van fossielen. Van een beetje gekkigheid houdt hij wel. Zo heeft hij ook een film gemaakt over het griezelige aspect van een milkshakeautomaat. Meer Belgische humor (of is het serieus?) komt van The Beautiful Band, een supergroep met Bram Devens (Ignatz), Paul Labreque (Sunburned Hand of the Man), él-g, Laurent Cartuyvels (R.O.T.) en Patrick Calvelo (Coem), opgericht om hun interesses in AOR te kanaliseren.

Bij Bryce Beverlin II uit Minneapolis wordt het vooral spannend wie als eerste in lachen uitbarst bij zijn ietwat vreemde improvisatietechnieken. Met mond, tanden, lippen en stembanden maakt hij niet alleen de raarste geluiden maar trekt hij ook nog eens de gekste gezichten. Om zijn performance verder op te leuken gebruikt hij van alles, van theekopjes tot krantenpapier en percussie-instrumenten. Zelfde stad, ander werk levert Mother Of Fire: rock met stevig behaarde ballen. Lekker psychedelisch en met een lo-fi sausje dendert dit trio met viool, basgitaar en drums zonder ontzag door de kenmerken van krautrock en opgefokte new wave heen.

De rest van het programma wordt gevormd door acts uit Europa. Van de Britse eilanden komen Call Back The Giants (geflipte geluiden uit de synthesizers) en violiste Bridget Hayden (ook gewoon loodzware noise & drones). Uit Frankrijk het nog onbekende France (pulserende dronerock met gerecyclede elementen uit alle werelddelen), Twinsistermoon (één helft van het paganpsychfolkduo Natural Snow Buildings) en tenslotte nog Thomas Bloch. Die laatste is een specialist in bizarre instrumenten als de ondes martenot, glasharmonica en cristal baschet.

Nee, ik was nog niet klaar. Tentoonstellingen, films en publiek dat over twee jaar net zo hip is als de artiesten die er optreden zijn uiteraard ook aanwezig. Tickets, samples en andere info uiteraard via de site.