Zoekresultaten voor:

Venetian Snares – Filth

De letter “V” neemt in mijn platenkast een relatief grote ruimte in. Dit wordt grotendeels veroorzaakt door de enorme discografie van Venetian Snares. Met een naam als Aaron Funk kan je ook bijna niet anders dan je leven in het teken zetten van muziek; zijn gemiddelde ligt op dit moment op meer dan twee albums per jaar. Lekker bijzonder, zou je denken. De man woont in het levenloze Canadese Winnipeg en heeft hele dagen niets te doen. Bijzonder is wel de muziek die Aaron heeft uitgekozen om de wereld mee te veroveren, en waarmee hij inmiddels de reputatie van Richard D. James heeft bijgehaald. Die pist wederom in z’n broek bij het horen van Snares’ nieuwe album Filth.

Breakcore zal voor de meeste mensen altijd blijven klinken als een hoop ongeorganiseerde herrie. Harde beats hier, handgeklap daar, beetje bliepjes en duistere acid geluidjes. En dan laat je de laptop de vierkwartsmaat totaal verkrakken zodat alles héél kunstig klinkt. Ik kijk – en vooral luister – toch anders naar bijvoorbeeld het laatste album Filth. Dit is zoveel mogelijk muzikale inhoud met een obsessieve precisie van een doctorandus ingenieur in de microchirurgie op de juiste plekken plaatsen. Dat dit vervolgens is verpakt in de meest agressieve mix van gabber, acid, glitch en allerhande elektronica, is juist Aaron Funk’s grote middelvinger.

Filth is op zich niet veel nieuws onder de zon voor wie bekend is met Venetian Snares. De luisteraar wordt wat meer getreiterd met oldskool acid (de 303 mishandeld) maar dat doet niets af aan de briljantheid waarmee de muziek alle richtingen op lijkt te vliegen. Het stuitert, springt, beukt, draait rond zonder enige structuur en geeft je totaal onverwacht een klap met de vlakke hand. Filth is ook een sexy album. Met titels als Deep Dicking, Chainsaw Fellatio, Pussy Skull en Crashing The Yogurt Truck worden Aaron Funk’s toiletfantasieën werkelijkheid. Een flinke dosis humor – want zonder wordt dit toch een beetje onluisterbaar – ontbreekt ook niet. Mongoloid Alien en Calvin Kleining zijn hierin hoogtepuntjes.

Luisteren naar Filth is bijna een ontspannen ervaring, gerust gemaakt door het feit dat de kwaliteitshoogte wederom ver in de exosfeer te vinden is. Maar Filth is ook hard, gemeen en goor. Het is verre van het beste album van Venetian Snares (dat blijft toch de Hongaars geïnspireerde Rossz Csillag Alatt Született), maar het label Planet Mu mag weer voor een paar maanden trots zijn op deze release. Tot de volgende.