Tag archieven: Acephale

Pure X – Pleasure

Sinds de cassette Future Nostalgia eind 2009 verscheen, wist ik het: Pure X heeft de potentie om een geweldig debuutalbum te maken, dat met gemak boven de grijze massa uitstijgt. De band (voormalig Pure Ecstasy, voortgekomen uit Silver Pines) voedde die gedachte behoedzaam met de kwaliteitssingles Easy, Voices en de split 7” met Sleep∞Over. Eerder dit jaar konden we op de 10” Chain Reflection (korte recensie hier) al horen hoe het er in de oefenruimte aan toeging, en het label Acéphale zorgde recentelijk ook nog eens voor een best-of-so-far You’re In It Now op 12” vinyl. Maar het wachten was op een full-length release die alle beloftes in één keer zou inlossen.

Welnu, de eerste creatie van dit trio uit Austin dat zich een album mag noemen draagt de naam Pleasure. Een verboden genot, afgaande op de bondage accessoires die op de hoes prijken. Voor de rest ziet de voorkant eruit alsof we op het punt staan een streekroman open te slaan, waarin romantiek en tragedie hand in hand gaan. Zo gek is die omschrijving niet voor de muziek van Pure X. De gitaarakkoorden verdrinken in een diep, donker moeras van distortion en echo’s, terwijl de plakkerig geworden bas en drums zich ternauwernood aan een rottende boomwortel kunnen vastklampen, er met de snelheid van een slak uitkruipend. Zanger en gitarist Nate Grace vindt dat het juiste moment om liefdesliedjes te gaan zingen. Ook daar klinkt overigens een hoop pijn door, getuige de in falset gezongen “oohs” en “uuhs” en de lange uitlopen aan het einde van ieder couplet.

Ondanks dat de naam noodgedwongen werd ingekort (een zanggroep uit San Francisco had al eerder de naam Pure Ecstasy uitgekozen) is de werking van de mdma er niet minder op geworden. De door Galaxie 500 geïnspireerde slowcore wordt dermate beheerst door vertragende, vaagmakende pedaaleffecten dat er onherroepelijk een trip indaalt, de tijd wordt vergeten en de gedachten afdwalen naar gelukkigere momenten op een warm en zonnig strand. Ja, ook relaxte surf- en sixtiespop zijn niet ver weg, zelfs The Jesus And Mary Chain of My Bloody Valentine niet, zonder dat die invloeden gevolgen hebben voor het kenmerkende geluid. Want veel is er niet veranderd, als we de nieuwe nummers afzetten tegen twee oudere singles (Easy en Voices) die het album hebben gehaald. Misschien is de samenhang ook wel te danken aan het feit dat alle tien de tracks live zijn opgenomen, zonder overdubs. Wie goed luistert, hoort de band af en toe een foutje maken. Authentiek en eerlijk.

Pure X – Dry Ice

Met dit debuutalbum maakt Pure X de belofte meer dan waar en ontworsteld zich ermee aan de hype, door diverse muziekblogs aangewakkerd. Ze nestelen zich comfortabel tussen andere hip gevonden psychedelische lo-fi bands die Amerika de laatste paar jaar rijk is geworden. Pleasure kwam daar begin deze maand uit op lp en cd, Europa volgt in augustus (ik kon niet wachten).