Tag archieven: akoestisch

Jaarlijst 2011: #9

9. Bill Orcutt – How The Thing Sings
Wanneer ik de hoes van deze geweldige lp vasthoud, kan ik zelden een grijns onderdrukken. Ik mijn gedachten zijn namelijk enkele Stevie Ray Vaughan-fans gigantisch geschrokken nadat ze How The Thing Sings blind kochten op basis van de verzameling plectrums van hun held op de cover. Ze hadden natuurlijk beter moeten weten, toen ze de naam Bill Orcutt lazen. Bekend van de inmiddels opgeheven noiserockact Harry Pussy weet hij ook solo ieder haartje recht overeind te krijgen.

How The Thing Sings borduurt verder op zijn solodebuut New Ways To Pay Old Debts uit 2009. Nog steeds agressief, nerveus en nietsontziend bespeelt Bill Orcutt de snaren van zijn gitaar (waarvan er soms bewust een aantal ontbreken). Willekeurige bluesakkoorden, instinctief jammen in de open ruimte, kreunen wanneer het uitkomt; deze nieuwe lp geeft een gevoel van vrijheid maar ook een heleboel onrust. Melodie en nuance zijn ver te zoeken in een wereld waar complexiteit en geweld heersen. Het is daarom lastig om door dit persoonlijke document heen te prikken. Zelf heeft hij het er soms ook moeilijk mee, getuige het gehijg aan het slot van Til I Get Satisfied. In de eindeloos lange afsluiter A Line From Ol’ Man River trekt hij nog even alles uit de kast en jaagt hij er tevens iedereen op. Dit vinyl mag een verademing heten, wanneer je die lieve akoestische muziekjes even genoeg gehoord hebt.

Charalambides – Exile

Ze spelen inmiddels al twintig jaar samen, Christina en Tom Carter (ooit getrouwd), bekend onder de naam Charalambides. Voor het nieuwe album hebben ze ongekend lang de tijd genomen: ruim vijf jaar. Het is het wachten waard geweest, want met Exile brengen ze het beste uit het verleden samen.

De muziek van de Charalambides is diep geworteld in de traditionele Amerikaanse folk en blues, maar de minimale arrangementen en het zich traag voortslepende geluid maakt er iets bijzonders en herkenbaars van. De ruw bespeelde akoestische gitaar krijgt dikwijls gezelschap van diepe drones, reverb en de voorzichtige zang van Christina, dat ongetwijfeld liefhebbers van psychedelica zal aanspreken.

Na een wat lichte start gaat Exile pas echt van start met het kwartier durende nummer Words Inside en het prachtige (en toegankelijke) Immovable. Het album mag dan voorzien zijn van een spaarzame instrumentatie (op slechts één nummer horen we nog wat strijkers terug van Helena Espvall and Margarida Garcia), de luisterervaring is er niet minder intens door. Naar het einde toe, met de uitgestrekte hoogtepunten Into The Earth en Wanted To Talk is er geen ontkomen meer aan: Exile is een meesterwerk. Als een indrukwekkend landschap dat langzaam aan je voorbijtrekt. Helemaal bij het luisteren van het dubbele vinyl, dat nog eens twee bonustracks bevat bovenop de maximale speelduur van een cd.

Charalambides – Into the Earth

Exile is een perfect album om te onthaasten. Daarnaast verdient het een prijs dat twintig jaar na de start van de band Charalambides nog steeds een album neerzet dat er toe doet, ondanks dat er qua stijl weinig is veranderd. Charalambides zijn net als ondergetekende (als toeschouwer) op 22 oktober te zien op het Graag Traag festival in Hasselt. Daarover later meer op mrbungle.nl.

Thomas Ankersmit

De zondagmiddag op het Incubate festival. Nog een beetje dizzy van de vorige dag ben ik na het overigens prachtige en – met alle respect – rustieke optreden van Jozef van Wissem en Stephan Mathieu in de Pauluskerk toe aan wat meer power. Een optreden van Kevin Drumm, een black metal liefhebber die noise maakt, lijkt mij op het lijf geschreven. Terwijl het steeds harder begint te regenen druppelen de bezoekers langzaam maar zeker de centrale ruimte van het atelier NS16 binnen. Ah, meer nieuwsgierigen dan ik had durven hopen. Ik duim voor piepende oren, trillende ruiten en wegrennend publiek.

Kevin Drumm kijkt boos. Een goed teken, denk ik in de eerste instantie. Maar zelden heb ik iemand zo ongeïnteresseerd aan knopjes zien draaien als die dag. Alsof hij vijftien jaar in een fabriek aan het werk is geweest, met als werk draaien aan diezelfde knopjes. Het piept en kraakt wel, maar zelfs bij dit soort musique concrète, elektronica en noise, ogenschijnlijk simpel om live te produceren, mag wel wat meer passie getoond worden. Nee, de show werd die middag gestolen door zijn compagnon tijdens datzelfde optreden, Thomas Ankersmit.

Ankersmit (van mijn leeftijd, maar duidelijk verder) steelt bij het begin al direct de show door wild draaiend aan de knopjes van zijn Serge modulaire synthesizer allerlei minimale geluidslagen toe te voegen aan de frequenties van Drumm. Het is in dit soort situaties altijd lastig te beoordelen van wie welke geluiden komen, maar gezien de activiteit dicht ik het grootste gedeelte aan de in Leiden geboren Ankersmit toe. Helemaal natuurlijk wanneer hij zijn alto sax oppakt en deze op niet geheel traditionele wijze een soort van drones laat produceren. Nu ik de katers en vermoeidheid weer te boven ben en met een helder zicht kan terugblikken op Incubate moet ik zeggen dat dit uiteindelijk één van de hoogtepunten is geweest op de zondag, en misschien wel de verrassing van het festival.

Ik kocht direct na het optreden de eerder dit jaar uitgebrachte cd Forma II, een samenwerking met Valerio Tricoli, ook al een liefhebber van een analoog instrumentarium en improvisatie op het gebied van elektro-akoestische composities. De samenwerking is op zijn minst intrigerend, misschien zelfs spannend te noemen. De vijf composities en bijna zestig minuten aan sensitieve elektronica en resonerende, niet te identificeren geluiden, bieden veel details. Soms uit dat zich in knisperende bliepjes in de fluisterstilte en fragiele hoge tonen maar af en toe ook in brommende drones en diepe, mechanische synthklanken. Forma II is een gepassioneerde zoektocht naar uitersten in controleerbaar minimalisme, de mogelijkheden van de instrumenten verkennend, waarbij de saxofoon nauwelijks herkenbaar de rode draad vormt. Alleen in afsluiter Takht-e Tâvus (tevens het langste nummer) komt het blaasinstrument als een aanhoudende misthoorn prominent in de schijnwerper te staan.

Thomas Ankersmit & Valerio Tricoli – Takht-e Tâvus

Forma II is uitgebracht op het Pan label van Bill Kouligas – geen onbekende in de Europese noisescene – en is prachtig verpakt in een plastic hoes versierd met geometrische lijnen. Wat mij betreft een aanrader.