Zoekresultaten voor:

Rhodri Davies – Pedwar

Het alt.vinyl label pakt serieus uit met de laatste release van de Welshe harpist Rhodri Davies. An Air Swept Clean Of All Distance verschijnt in een gelimiteerde oplage van 250 stuks in een handgemaakte gezeefdrukte hoes met notities van David Toop. Maar het grote nieuws is vooral dat nog eens 250 exemplaren onderdeel zijn van Pedwar, een prachtige handgenummerde boxset met 4 lp’s en veel extra’s, dat volgens het label een definitief retrospectief overzicht biedt van de solo werken van Davies. De box bevat naast het nieuwe album de eerder uitgebrachte Trem, Over Shadows en Wound Response.

Trem uit 2002 was twaalf jaar geleden Davies’ eerste solo album, uitgebracht op cd door het Confront label. Het bevatte opnames van een drietal optredens in Londen, optredens waarbij hij toen al de grenzen van zijn instrument opzocht. Het zijn kille, afstandelijke nummers met harde en korte plukken aan de snaren, vaak in combinatie met effecten en het gebruik van een e-bow. De ongestemde snaren en abrupte aanslagen zorgen vooral voor een moeizame luisterervaring en zal je eerder plaatsen in de experimentele noise en avant-garde minimalisme dan in de easy listening sfeer. Ontsnappen aan de oudbakken reputatie van het instrument is een kunststukje op zich, verder kan ik alleen maar concluderen dat dit een serie indrukwekkende live concerten moet zijn geweest.

Op het album Over Shadows (2007), zijn tweede solo album, gooide Davies het over een andere boeg. In één lang stuk van bijna veertig minuten laat hij de harp resoneren en vibreren tot er een  langgerekte drone ontstaat, dat zeker in het middenstuk de reden moet zijn dat hij later in zijn carrière composities van de minimalistische synthesizer pionier Éliane Radigue mocht spelen. Het grote verschil is de bewegelijkheid; Davies lijkt zijn geduld niet te kunnen bewaren waardoor er veel meer warme melodieën komen bovendrijven en zodoende aan een te meditatieve sfeer ontsnapt. Wederom een sterk staaltje van Davies de harp te laten klinken zoals niemand dat verwacht.

Over Wound Response wil ik hier niet teveel kwijt; over dit verwoestende album schreef ik immers twee jaar geleden al eens een recensie. Meteen naar het nieuwe An Air Swept Clean Of All Distance dus, een album waarop Rhodri Davies qua techniek diep in de historie en afkomst van de harp duikt. De veertien nummers halen invloeden naar boven uit – zoals David Toop aanduidt in zijn verhalende essay – Afrikaanse landen als Congo, Mali en Guinee, maar ook aloude speelwijzen uit wat ooit Mesopotamië is geweest.

De focus ligt op rudimentair spel, vlotte vingerbewegingen en improvisatie; elementen die ook al op Wound Response aanwezig waren, doch toen minder goed hoorbaar door alle distortion. Ditmaal is het geluid subtieler, al is het hak-op-de-tak werk zeker geen aanbeveling voor liefhebbers van klassieke harpisten. Opnieuw lijkt Davies gehaast met snel op en neer gaande noten en arpeggios, chaotische ritmes en een ruwe behandeling van de snaren. Toch is op deze gewaagde methode geen kritiek te leveren, want Davies beheerst zijn instrument als geen ander.

Hoewel An Air Swept Clean Of All Distance misschien wel het eerste solo album van Rhodri Davies is waarin daadwerkelijk een harp in is te herkennen, maakt zijn gedurfde benadering hem nog steeds één van de meest bewonderenswaardige artiesten die puur en alleen dit instrument gebruiken. Een uitstekende reden voor de experimentele muziekliefhebber de mooie box Pedwar is huis te halen. De vinyl boxset en het nieuwe album apart zijn vanaf eind oktober verkrijgbaar via alt.vinyl.

Richard Dawson – The Glass Trunk

Zijn optreden op het KRAAK festival in maart behoort tot mijn favorieten van dit jaar. Dat Richard Dawson een gepassioneerd muzikant is, wisten we al van het prachtige The Magic Bridge; in Aalst bleek bovendien dat hij ook nog eens een uitermate sympathieke kerel is met het juiste gevoel voor humor. Meer dus dan iemand met een gitaar en een ietwat schorre stem, folkliedjes zingend. Met het traditie- en genre ontstijgende nieuwe album The Glass Trunk wordt dat nog eens duidelijk.

richarddawson

Tyne & Wear Archives & Museums, een organisatie met musea, kunstgaleries en archieven rondom Newcastle zette in samenwerking met Tusk en Pixel Palace het Half Memory project op. Op uitnodiging kregen lokale artiesten en muzikanten de gelegenheid de archieven van het museum in te duiken, om zich door de grote diversiteit aan objecten, foto’s, verhalen et cetera te laten inspireren, met als uiteindelijke doel nieuw werk te creëren. Warm Digits en Richard Dawson waren de gelukkigen die met deze unieke mogelijkheid verleden en heden mochten laten samensmelten.

Het eindresultaat van Richard Dawson is verrassend. In plaats van de weg te vervolgen die hij met eerdere albums was ingeslagen, legt hij op The Glass Trunk in de eerste instantie de nadruk op a capella zang. Driekwart van het album is gevuld met zeven nummers waarin hij zeer intens en welhaast op gekwelde wijze de opgerakelde verhalen navertelt. Het leven was vroeger een stuk minder eenvoudig, als we de door Richard uitgekozen geschiedenis moeten geloven. Pijn, geweld en de vergankelijkheid van het leven zijn terugkerende thema’s, getroost door woorden over geboorte, familie en kleine momenten van geluk. Eén en ander legt hij uit in de uitgebreide notities die de verpakking vergezelt.

Met uitzondering van de prachtige opener en The Ghost Of A Tree (ene Sarah Hill zingt hier het refrein mee en daarnaast: “Group singing – Ahhhhhhh!!!!!”) klinken de a capella songs alsof Richard in een stille, lege kamer staat te zingen. Eenzaam, soms half pratend, soms met overslaande stem omdat hij de hoge tonen net niet lijkt te halen. Simulerend dat niemand kijkt of luistert; hij kan zich van zijn meest persoonlijke en pure kant laten zien. Het komt de gevonden teksten van anonieme individuen alleen maar ten goede: Poor Old Horse en Joe The Quilt-Maker sturen op het gebied van authenticiteit aan op kippenvel.

De nummers zonder instrumentale begeleiding hebben echter ook een tegenhanger. Ze worden afgewisseld door improvisaties op een versterkte akoestische gitaar en pedaalharp, laatst genoemde bespeeld door de op mrbungle.nl al eerder besproken Rhodri Davies. De instrumenten zijn beide voorzien van een gezonde dosis distortion, wat het album een agressieve hook meegeeft en uit balans lijkt te brengen. Na meerdere luisterbeurten moet ik de conclusie trekken dat dit tussenspel juist essentieel is voor het evenwicht. Soft versus ruw, rustig versus hectisch, een rechte lijn versus een hoop bochtenwerk. The Glass Trunk lééft, als de golfbeweging van een hartslag.

Richard Dawson heeft zich er niet met een jantje-van-leiden van afgemaakt. The Glass Trunk is wellicht eenvoudig van opzet, maar is groots uitgewerkt en vol overgave uitgevoerd. De luisteraar heeft het daardoor ook niet altijd even gemakkelijk, doch met wellicht eenzelfde geduld en volharding als waarmee dit album is gemaakt, hoort men een uniek en inventief muzikant die met gemak tot de beste folk muzikanten van het Verenigd Koninkrijk gerekend mag worden.

The Glass Trunk is verschenen op dubbel vinyl bij alt.vinyl, en bij Richard Dawson zelf op cd en download.