Zoekresultaten voor:

Deux Filles – Space & Time

Deux Filles

Meer dan dertig jaar geleden was daar het tragische verhaal van het Franse meisjesduo van Gemini Forque en Claudine Coule, die op vakantie naar Lourdes op de meest vreemde manieren hun ouders verloren en toen maar hun gedeelde verdriet omzetten in twee prachtige albums. Kort daarna leken ze van de aardbodem verdwenen. De wildste geruchten over ontvoeringen in Noord-Afrika en spontane zelfontbranding deden de ronde, wat de mystiek waarmee Deux Filles inmiddels was omringd, alleen maar groter maakte.

Goedgelovig als de gemiddelde Nederlandse kiezer hadden we ondanks de hoekige kaaklijnen en de baardgroei van de hoofdpersonen op de albumcovers natuurlijk nooit kunnen vermoeden dat achter Deux Filles componist Simon Fisher Turner en producer Colin Lloyd Tucker schuilgingen. Qua marketing waren ze de tijd ver vooruit. Hun ware identiteit kennen houdt geen teleurstelling in voor laatkomer Space & Time; drie decennia later weet de verkleedpartij haar charme en mystiek volledig te behouden.

De plaat is verdeeld in korte stukken – een erfenis van het componeren van muziek voor films wellicht – die op het eerste gehoor alle connectie met elkaar missen. In iets meer dan drie kwartier schieten we van melancholische neo-klassiek, solo piano en dromerige ambient naar fluisterende slaapliedjes, Spaanse gitaar, spoken word, field recordings en een enkel nummer met ritmische exotica. Als omschrijving mag dat een chaos heten, tijdens het luisteren grijpt de stijl constant terug naar de twee eerdere platen: met een soort vrouwelijke sierlijkheid, kinderlijke speelsheid en bescheiden humor beweegt Deux Filles zich in het mistige grensgebied van soundtracks, lieflijke chansons en non-muziek.

De karakters Gemini Forque en Claudine Coule blijken na deze plaat nog springlevend. Het 24e nummer (met 9 minuten als enige de duur van een single overstijgend) draagt de sarcastische titel Happy Ending met zich mee, maar dit donkere nummer voelt niet als een definitief afscheid. Na wat ze allemaal hebben meegemaakt, verwacht ik dat het duo nog wel een aantal rocksterren zal overleven.

Space & Time is uitgebracht door Les Disques du Crépuscule op CD en LP. Het van origine Brusselse label met een aardige reputatie heeft ook nog de dubbel CD met de eerste twee albums op voorraad, een uitgave die in 2012 op mrbungle.nl in het het lijstje van beste heruitgaven belandde.

Mathieu Serruys – On Germaine Dulac

Met de release van Tape Your Skin van Pauwel de Buck kwam er helaas een einde aan het Gentse label Smeltkop, dat onder andere één van mijn favoriete Belgische bands van dit moment – Maan – voor het eerst onder de aandacht bracht middels een cassette. Veel reden om te treuren is er echter niet, omdat oprichter Mathieu Serruys samen met Joris Verdoodt een nieuw label is begonnen: B.A.A.D.M. Ze focussen onder andere op thema-gebaseerde uitgaven van artiesten in de elektronische en experimentele muziek. Niet geheel toevallig is het de debuutplaat van diezelfde Mathieu Serruys dat nummer 001 meekrijgt.

Serruys is grafisch designer en liet naast de hoesjes voor zijn label Smeltkop al een herkenbare stijl zien op enkele posters en brochures. Dat hij zich laat inspireren door beeld is daarom niet heel vreemd. De titel van zijn eerste album verwijst naar de invloedrijke Franse cineaste, journaliste en criticus, die eind jaren twintig van de vorige eeuw indruk maakte met impressionistische en surrealistische stijl. Dat vertalen naar muziek moet een uitdaging zijn voor de artiest; tegelijkertijd is de persoonlijke zienswijze zeer interessant voor de luisteraar.

Hoewel elektronische muziek haaks lijkt te staan op het tijdperk waarin de film La Coquille et le Clergyman werd gemaakt, zorgt het gebruik van tape, vintage synthesizers en een analoog geluid voor meer overeenkomsten dan je in de eerste instantie zou denken. De korrelige ambient die daar uit voorkomt, mag bovendien gerust filmisch genoemd worden. Allicht is het een te vaak gebruikte term, doch duidt het de kalme bewegingen en de melancholieke klanken het beste aan. Een nummer als Heavenly Lagoons kan zo op een oud Boards Of Canada-album bijvoorbeeld, terwijl Extremely Bright Views Pt.1 & Pt. 2 wel wat weg heeft van de modulaire meesters uit de jaren zeventig.

On Germaine Dulac is een magnifiek avant-garde album geworden dat perfect past in het kader van het gloednieuwe label: artiesten die met hun muziek meer kunnen dan alleen een luisterervaring creëren, maar daar vooral ook beelden en affect bij weet op te roepen. En ondanks de associatie met de Franse filmmaakster bestaat deze plaat uit heel wat meer kleuren dan alleen zwart en wit.

De lp On Germaine Dulac wordt aanstaande zaterdag 20 september gepresenteerd in het HISK Café in Gent, met een liveshow van Mathieu Serruys. Daarbuiten kun je één van de driehonderd exemplaren van het zwarte vinyl bemachtigen bij B.A.A.D.M.

Matt Krefting – Lymph Est

De reputatie van de uit de Bay State afkomstige Matt Krefting snelt hem vooruit, getuige de aandacht voor zijn laatste twee lp’s en zijn recente aanwezigheid in Europa, waar hij onder andere Antwerpen aandeed. Ook bij mij is er sinds het geweldige High Hopes op Bill Nace’s label Open Mouth een aardige addictie ontstaan voor het solowerk van de Amerikaan, nadat hij het eerder in bands als Son Of Earth had geprobeerd.

Lymph Est kenmerkt zich net als zijn andere recente uitgaven door een ongezonde fascinatie voor tapes en loops, zodat bijna als vanzelf de stickers lo-fi en nostalgie op de albumhoes kunnen worden geplakt. Maar het zou te makkelijk zijn om het hierbij te laten, en bovendien de net zo grillige als inventieve composities van de muzikant te weinig eer aan doen.

Cassettes zijn voor Matt Krefting de belangrijkste instrumenten. Door ze in herhaling te plaatsen en te variëren met diverse opnames ontstaan bijzondere texturen en intieme drones. Matt Krefting heeft daarnaast net als labelgenoot Jason Lescalleet (die dit album verder afwerkte) een uitzonderlijk talent voor het muzikaal vertalen van verval. Of het nu oude samples van een piano, doedelzak, of een blaasinstrument is, uiteindelijk kwijnen ze eenzaam weg in Krefting’s sombere minimalisme en heimwee gevoelens. Willekeurige cuts uit tv-programma’s en radio, krakende en ritselende geluiden in de microfoon en korrelige ambient lijken daar lukraak omheen geconstrueerd, dusdanig dat er geenszins een chaotisch geluid ontstaat. Lymph Est is eerder het tegenovergestelde: een zeer ruimtelijk album dat luistert alsof de tijd vertraagd, beelden van vroeger oproept en tegelijkertijd een prettig gevoel van zinsbetovering en wazigheid geeft.

Dit prachtige persoonlijk document en beste werk tot nu toe van Matt Krefting is verschenen op het Kye label van Graham Lambkin (o.a. voormalig The Shadow Ring) in een editie van vierhonderd exemplaren. Liefhebbers van de Disintegration Loops, field-recordings, drones, muziek concrète, minimalisme en misschien zelfs The Caretaker doen er goed aan Lymph Est eens aandacht te geven.