Zoekresultaten voor:

Dolphins Into The Future – Ke Ala Ke Kua

Lieven Martens uit Antwerpen opereert al een aantal jaren in de experimentele muziek scene van België onder diverse namen en hij is tevens verbonden aan enkele kleine labels. De laatste twee jaar lijkt hij zich te concentreren op zijn alter ego Dolphins Into The Future. De diverse cassettes en vooral The Music Of Belief langspeler van vorig jaar staven die stelling. Recentelijk dook de opvolger van laatstgenoemde op boven de zeespiegel, en wel met een sticker van het alom bejubelde Kraak platenlabel. Waar u op moet Googlenen? Ke Ala Ke Kua.

Ke Ala Ke Kua is – zo vertelt het almachtige internet – de naam van een plek horend bij Big Island, Hawaï, en staat vooral bekend om de baai waar James Cook is vermoord. Interessanter is echter dat er nog geen tweeduizend mensen verblijven en dat de kust een heus kuuroord lijkt voor allerlei walvisachtigen. Martens hallucineerde regelmatig over deze plek, getuige het uitgebreide verhaal dat de lp vergezelt. Toen hij er daadwerkelijk arriveerde begin dit jaar moet het gevoeld hebben als thuiskomen. En dat geeft inspiratie.

De “bovenkant” van de plaat brengt ons het titelnummer van ruim een kwartier met allerlei zwevende geluiden, waaronder inheemse vogels en brekende golven, wiens oorsprong op de eerder genoemde locatie ligt. Door middel van additionele gemanipuleerde cassetteopnames met verwrongen slierten ambient – die met de deining op en neer gaan – zuigt Martens de luisteraar in een diepe trance. Althans, het eerste deel van het stuk, want halverwege lijkt het ritualisme en historie van het eiland opeens een hoofdrol op te eisen. Om vervolgens weer te eindigen in natuurgeluiden die van een andere planeet lijken te komen, zonder dat er sprake is van cohesieverlies.

De term “new age” is inmiddels bijna vijftig jaar oud. Dat het muziekgenre nog steeds dat eerste woord mag gebruiken is te danken aan Dolphins Into The Future die het weer van een modern randje voorziet. Op de B-kant van de lp neuzelen de verlichtende synths namelijk ongegeneerd door, aangevuld met de spirituele geluiden die een ontmoeting met dolfijnen en bultruggen teweeg bracht bij Martens. Getuige de titel bezit Ho’okena Halawai een uitstekend strand om een dergelijke ontmoeting met zeewezens te bewerkstelligen. En/of om in hoger bewustzijn te geraken.

Ko’okika Moku’aina, deel twee van de achterzijde, is als een muzikale ansichtkaart van het orchidee-eiland. Met saxofoon, cassette en samples van vogels en stromend water borrelen de esoterische sferen als een ongevaarlijke vulkaan omhoog, uiteraard met onderhuidse spanning en gevoel van ondergeschiktheid. Toch heel wat anders dan de walviscd’s die je gratis van de Kruitvat ontvangt bij twee pakken Witte Reus.

Goed, ik ben een fan van het Kraak label én van Belgische muzikanten. Bovendien kunt u mij geen kenner in het new age genre noemen. Toch wil ik even kwijt dat Dolphins Into The Future mij rust, spanning, een bovengemiddelde interesse in zwemmende zoogdieren en de wil om bij een vulkaaneiland te spartelen brengt. Je kunt Ad Visser’s Brainsessions nu wel weg doen.

Klassieke recensies: Locust

Sommigen zullen wellicht herinneren dat ik in het verleden voor de website Musique Machine recensies schreef. Welnu, het is tijd om weer eens een oude uit die kast te halen. Ditmaal het vrij onbekende Locust. Onderstaande beschrijving van 18 februari 2002 werd toentertijd door mij beoordeeld met 4/5. Te laag, blijkt acht jaar later. Al die tijd is dit album een regelmatige bezoeker van mijn muziekdragers gebleken en Wrong heeft nog niks aan luisterplezier ingeboet, vooral ook door de vele details die er te ontdekken zijn. Het markeerde voor mij een mijlpaal in de combinatie elektronische experimentele muziek en pop. De originele recensie (in het Engels) is hier terug te vinden.

Mark van Hoen en Locust zijn namen die ik eerder heb gehoord, maar jammer genoeg nooit eerder heb uitgeprobeerd. Blijkbaar heeft de Britse elektronische geluidskunstenaar ook diverse zijprojecten (waaronder Scala, Aurobindo en Autocreation) en deed hij eerder ook productiewerk. Wrong is de opvolger van het Morning Light album, uitgebracht in 1997. Vijf jaar later krijgen we twee cd’s voorgeschoteld met nieuw materiaal, maar dit is zeker niet een alledaags dubbelalbum.

De voortreffelijke verpakking omschrijft deze twee schijfjes als een “twin cd”, en niet als een dubbelalbum. Wat is dit nu? Simpel. Disc nummer één bevat normale nummers; de bedoeling is dat deze wordt afgespeeld op de voornaamste cd-speler. De tweede disc (een collectie van drones) is “an expansion to normal domestic playback possibilities” en is niet gemaakt met de intentie om afzonderlijk af te spelen. De tweede disc zou moeten worden afgespeeld op een draagbare cd-speler of een computer bijvoorbeeld, op hetzelfde tijdstip als cd nummer één, en bij voorkeur in een andere kamer. Dit zou het effect creëren dat Mark van Hoen voor ogen had. Een interessant concept, laten we eens proberen of dit ook echt werkt.

Mark van Hoen wilde een modern elektronisch geluid creëren – gerelateerd aan artiesten zoals Pan Sonic en Hazard – maar aan de andere kant het geluid van de Britse elektronische muziek eind jaren zeventig laten herleven. In die tijd waren er natuurlijk niet de samplers die gebruikt worden om geluiden te manipuleren zoals dat vandaag de dag wordt gedaan. Van Hoen gebruikt ze dan ook niet op Wrong; de klanken komen enkel van analoge synthesizers en vocalen. Het resultaat is een erg intrigerend geluid, dat behoorlijk verschilt van de muziek die we gewoonlijk tegen komen in het elektronische genre. In plaats van perfect op elkaar afgestemd, hebben de klanken van Locust bepaalde defecten in de ritmiek, wat nog eens versterkt wordt door de tweede schijf gelijktijdig af te spelen.

Op dit album wordt Mark van Hoen bijgestaan door Holli Ashton op zang, samen met verschillende achtergrondvocalen (Lisa Millet, Tara Patterson, Sarah Peacock en Vinny Miller). Met de meesten heeft hij in het verleden samengewerkt in zijn verschillende projecten. Holli Ashton heeft een mystiek stemgeluid, maar ook erg warm. Als ik een vergelijking zou moeten maken, dan komt Geike Arnaert van de Belgische trip-hop band Hooverphonic het eerste in mij op. Eigenlijk komt de muziek van Locust ook redelijk in de buurt van Hooverphonic; een modern (lees: met gedeeltelijke elektronische instrumentatie) pop geluid met een donker randje.

Spelen en experimenteren met de twee cd’s geeft een hoop plezier; het is zeker niet alleen goede muziek. Je kunt experimenteren met het volume van de twee discs, de locatie, of de drones een paar seconden eerder of later laten starten. Beide cd’s werken solo ook prima. De tweede zal voor sommigen de minimalistisch en te geïsoleerd klinken, maar ik denk dat de geoefende luisteraar van elektronische muziek hier geen probleem mee zal hebben. De “normale” nummers zouden een groot publiek kunnen aanspreken, daarom kan ik iedereen aanbevelen om Wrong eens te beluisteren. Het album is verkrijgbaar via de website van Touch.

Machinefabriek & Peter Broderick

De meeste mensen in mijn omgeving heb ik al meerdere malen verveeld met mijn enthousiasme voor Machinefabriek, Rutger Zuydervelt voor intimi. Zijn hoge kwaliteit als ook de kwantiteit kan op veel bijval rekenen van mijn kant. Het jaar 2009 was daar geen uitzondering op. Menigeen heeft weer kunnen genieten van meer dan tien releases van zijn kant, al dan niet samenwerkingen met andere muzikanten.

Eén van die samenwerkingen heb ik lang naar uitgekeken: die met Peter Broderick. Dat dit Deense wonderkind (alhoewel geen kind meer) steeds vaker afwijkt van de gebaande paden die zijn vaste band Efterklang heeft neergelegd, is eerder regel dan uitzondering. Zijn solowerk kan ik dan ook meer waarderen, omdat hij zijn creatieve uitersten op muzikaal gebied hier graag verkent. Dat is ook exact de bedoeling geweest van het album Blank Grey Canvas Sky; elkaar tot het toppunt drijven van inventiviteit en nieuwe territoria ontdekken in schrijven en maken van muziek.

Het resultaat is meer dan ik had kunnen verwachten en behoort tot het beste wat deze twee heren tot nu toe geproduceerd hebben. Ze verschillen wel degelijk in de manier van muziek produceren (songwriting en klassiek versus abstract en improvisatie), maar Peter en Rutger vullen elkaar aan alsof ze nooit anders hebben gedaan. Melancholisch door de piano, strijkers en – sporadisch – de stem van Broderick, mysterieus en fascinerend door de knisperende gemanipuleerde geluiden van Machinefabriek. Hier wordt een klanklandschap gecreëerd dat buitenproportioneel uitgestrekt is en waar iedere vierkante meter boeit. Zeker op Planes, opener Departure en afsluiter Homecoming (waarop ze nog hulp krijgen van Nils Frahm op piano) is de pracht ongekend. In de tijd van korte dagen en lange nachten levert Blank Grey Canvas Sky vanzelfsprekend een flinke lading aan ontroering op.

Broderick zit net als Machinefabriek niet stil. In december zag ook Music For A Sleeping Sculpture of Peter Broderick het daglicht. Eigenlijk is daglicht niet het juiste woord. Music For A Sleeping Sculpture… is namelijk begonnen als een uitdaging muziek te maken om bij in slaap te vallen. Dat hoeft niet meteen saai te zijn, bewijst dit stuk van ruim een half uur. Met zelfgemaakte echoënde koorzang en lange, uitgesponnen ambient klanken zit je in no-time dromerig op een wolk te zweven. Tijd en ruimte worden even vergeten. Slapen doe je echter pas wanneer het stuk is afgelopen. De schoonheid ervan houdt je wakker. De fysieke versie komt in een handgemaakte kartonnen doosje, en is gelimiteerd tot 500 exemplaren.

Machinefabriek weet als geen ander dat het oog ook wat wil. De releases worden dan ook stuk voor stuk in de meest prachtige eigengemaakte verpakkingen gestopt. Met zijn project Take A Closer Listen gaat hij zelfs nog een stap verder. Zonder dat er een geluidsdrager bij zit, bevat deze uitgave meer muziek dan je zou kunnen bedenken. Geïnspireerd door de geluidswandelingen die Andra McCartney organiseert, vroeg Rutger jouw eigen favoriete geluid te benoemen. Onder andere Nate Wooley, Aaron Martin en Romke Kleefstra werkten hier aan mee. Dit boekje op ansichtkaartformaat beeld met tekst de ingezonden favoriete geluiden uit. Vogels, voetstappen, druppelend water, de wind, een auto, papier, een paraplu… De 72 pagina’s prikkelen de verbeelding. Bij het lezen van de omschrijvingen vormt er al snel een geluid in je fantasie, dat je vervolgens laat afspelen. Wat dat betreft dus een zeer geslaagde release. Op dit moment is Machinefabriek alweer druk bezig met het volgende project: het opnemen van geluiden die de Erasmusbrug en de Nieuwe Maas produceren, die uiteindelijk twee stukken voor het Internationaal Film Festival in Rotterdam moeten opleveren. Muziek is overal om je heen, als je maar goed luistert.