Zoekresultaten voor:

Mississippi Records on Tour

In 2003 richtte Eric Isaacson samen met Warren Hill de platenzaak Mississippi Records op, in Portland, Oregon. Het groeide uit tot één van de meest productieve platenlabels van Amerika als het aankomt op het heruitgeven van obscure, lang vergeten of niet meer verkrijgbare albums en artiesten. Ik noem even tussen neus en lippen door legendarische namen als Pandit Pran Nath, Dead Moon, The Ex, Abner Jay, Michael Hurley, Bruce Haack en Kesarbai Kerkar. Een bijzondere prestatie, en dat terwijl het label – zeker in de beginjaren – geen cent uitgaf aan promotie. Sinds vorig jaar hebben ze een website, om je daarvan een idee te geven.

Toch kan het natuurlijk geen kwaad de filosofie van Mississippi Records verder te verspreiden. Eric Isaacson heeft daarvoor een uitgebreide route door Europa uitgestippeld, samen met drie artiesten die muziek uitbrachten op het label: Marisa Anderson, Lori Goldston en Dragging An Ox Through Water. Naast optredens van deze drie solisten, zal Isaacson door middel van film, lezing en diashow de bezoeker een wervelende geschiedenisles voorschotelen: een “cosmic and earthly history of recorded music”, gezien vanaf de geboorte van de eerste ster in het universum tot en met de jaren tachtig, de blik gericht op Noord-Amerika.

Wie het cd boekje van Nirvana’s MTV Unplugged In New York weleens heeft bestudeerd, zou de naam Lori Goldston bekend kunnen voorkomen. De uit Seattle afkomstige celliste loopt al een tijdje mee en op haar curriculum vitae prijken inmiddels samenwerkingen met onder andere David Byrne, Secret Chiefs 3 en Earth (het Angels Of Darkness tweeluik). Helemaal solo is ze echter nog maar aan het begin van haar carrière, getuige Creekside: Cello Solo, dat eerder dit jaar uitkwam bij Mississippi. De klassiek getrainde Goldston weet met enkel haar dierbare instrument een serie prachtig bewegelijke instrumentale stukken te produceren. Hoewel behoorlijk traditioneel – uitermate passend voor het label – zijn de composities geraffineerd en voorzien van een vol, helder geluid. Het is welhaast onmogelijk dat de warme melancholische klanken van Goldsto je onberoerd laten.

Dragging An Ox Through Water is het alter ego van Brian Mumford, net als Mississippi Records afkomstig uit Portland. Mumford heeft een voorliefde voor versleten akoestische gitaren en zelfgemaakte elektronische effecten, wat al snel de benaming “Drone Americana” voor zijn muziek opleverde. Op zijn laatste Mississippi album, Panic Sentry, blijven invloeden uit de moderne tijd evenwel beperkt tot wat echo’s, gezoem en gebliep op de achtergrond. Dragging An Ox Through Water is daarom een artiest die – alleen luisterend naar het gitaarwerk en zang – als conventioneel kan worden gezien, maar anderzijds verfrissend en vernieuwend bezig is. Zonder meer een aanwinst voor Mississippi en de Europese podia, dus.

Marisa Anderson is misschien wel de meest bekende van de drie. Haar album The Golden Hour eindigde in 2011 nog op nummer tien in mrbungle’s jaarlijkse opsomming van beste albums. Daarna verscheen nog het uitstekende Mercury en nog niet zo lang geleden Traditional And Public Domain Songs, waarbij de titel al veel zegt over de muziek. Ze wisselt in de genres blues en folk gemakkelijk van lichte improvisatie naar zware psychedelische stukken, van akoestisch naar elektrisch en van rauwe deltablues naar complexe fingerpicking composities. Haar gevoel voor melodie in haar instrumentale nummers zorgt ervoor dat de muziek van Anderson je niet loslaat.

Deze tour biedt ongetwijfeld een fascinerende kijk in de keuken van Mississippi Records en een unieke kennismaking met het label en enkele daaraan verwante artiesten. Op vier data in september en oktober kun je deze bijzondere gebeurtenis aanschouwen in Nederland en België:

16 september: Rotterdam, De Player
25 september: Amsterdam, OCCII
2 oktober: Brussel, AB
3 oktober: Nijmegen, Extrapool

Psychic Ills – Hazed Dream

Het Sacred Bones label timmert de laatste maanden behoorlijk aan de weg. Zelf vind ik de nieuwe Zola Jesus nogal tegenvallen, maar van een kleine doorbraak naar een groter publiek is hier toch wel sprake. Iets daarvoor bracht het label uit New York Through Donkey Jaw van Amen Dunes uit, een heerlijke plaat vol zweverige, folky psychedelica. In datzelfde genre kan het allemaal nog wat waziger & geestverruimend, zo bewijst Hazed Dream van Psychic Ills. Inderdaad, op Sacred Bones Records.

De titel impliceert in dit geval veel. Hazed Dream klinkt dromerig en mistig, als een langgerekte soundtrack voor Easy Rider. Zeker het element van nonchalant rockende Americana muziek roept beelden op aan stoffige en verlaten Highways. Spacy orgeltjes en droning synths zorgen voor nog meer paddo effecten. Toch is dit album een stuk minder slaperig dan het ambientale debuut Dins en opvolger Early Violence, wellicht een resultaat van de split met bandlid Jimy Sei Tang. De band, vandaag de dag bestaande uit Elizabeth Hart (bas), Brian Tamborello (drum) en Tres Warren (gitaar, zang en synthesizer), kiest duidelijk voor een songgerichte aanpak. Nummers als Mind Daze, Mexican Wedding en Ring Finger zijn dan ook catchy genoeg om niet bij in slaap te vallen.

Psychic Ills – Mind Daze by sacredbones

Het langzaam voorbij kabbelende Hazed Dream is uitstekend geschikt om algehele luiheid te beoefenen: consistent, relaxed, en zonder opsmuk live op plaat gezet. In feite hoef je de volle 41 minuten maar één keer jezelf uit de hangpositie te halen: om het vinyl om te draaien.

The War On Drugs – Slave Ambient

Stel jezelf eens voor. Ergens in Amerika, achter het stuur van een roestige Cadillac, de blik op het lege asfalt gericht. Het beeld vervormd door de droge hitte. Wind door de haren. Een gevoel dat Amerikanen zouden omschrijven als “onafhankelijk” en “rock ‘n’ roll”. Welnu, voor dat gevoel hoef je helemaal niet meer naar de andere kant van de wereld te reizen. Slave Ambient, het tweede volledige album van The War On Drugs, geeft precies hetzelfde euforische gevoel van over highways denderende vrijheid. Voor je het weet ben je slaaf van die vrijheid. Want Slave Ambient voedt onbegrensd de behoefte meer kilometers te maken.

Waar de verslavende factor precies vandaan komt, is moeilijk te zeggen. The War On Drugs strooit dan ook met allerlei invloeden. Stompende rock, de sound afkomstig van Amerikaanse songwriters als Dylan, Springsteen en Young en country vind je er in terug. Er is ook iets moderns aan, een industriële revolutie in de Americana. Metersdikke lagen synthesizers en orgels zorgen voor een koortsachtige warmte en in de drumpatronen van Mike Zanghi (The Violators) zijn zelfs motorik en kraut ritmes te herkennen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Baby Missiles (die kippenvel bezorgende harmonica!) of Come To The City.

De teaser EP Future Weather deed heel even vermoeden dat The War On Drugs weer twee goede liedjes op een album ging zetten en voor de rest aan het experimenteren zou slaan. Slave Ambient overtreft wat dat betreft alle verwachtingen; er staan alleen maar hits op. Dat “ambient” in de titel is dan ook alleen maar in de achtergrond terug te horen, of het moet te maken hebben met de authentieke laidback sfeer. Frontman Adam Granduciel is hier duidelijk op z’n gemak, en dat terwijl het schrijven ervan toch een aantal jaren in beslag nam. Het zal de lucht zijn in Philly.

Tsja, The War On Drugs was toch altijd “de band waar Kurt Vile in speelde”. Wat ik allang wist, wordt met Slave Ambient op uitmuntende wijze bevestigd: de band is ook zonder hem in staat een geweldig album neer te zetten dat zich met groots gemak aansluit bij de coolste platen van het jaar. Een hedendaags rock ‘n’ roll monument. Aanschaffen dus, die hap. En ik hoop jullie in september allen naast mij vlak voor het podium te zien staan, die maandag op het Incubate festival.