Zoekresultaten voor:

Venetian Snares – Filth

De letter “V” neemt in mijn platenkast een relatief grote ruimte in. Dit wordt grotendeels veroorzaakt door de enorme discografie van Venetian Snares. Met een naam als Aaron Funk kan je ook bijna niet anders dan je leven in het teken zetten van muziek; zijn gemiddelde ligt op dit moment op meer dan twee albums per jaar. Lekker bijzonder, zou je denken. De man woont in het levenloze Canadese Winnipeg en heeft hele dagen niets te doen. Bijzonder is wel de muziek die Aaron heeft uitgekozen om de wereld mee te veroveren, en waarmee hij inmiddels de reputatie van Richard D. James heeft bijgehaald. Die pist wederom in z’n broek bij het horen van Snares’ nieuwe album Filth.

Breakcore zal voor de meeste mensen altijd blijven klinken als een hoop ongeorganiseerde herrie. Harde beats hier, handgeklap daar, beetje bliepjes en duistere acid geluidjes. En dan laat je de laptop de vierkwartsmaat totaal verkrakken zodat alles héél kunstig klinkt. Ik kijk – en vooral luister – toch anders naar bijvoorbeeld het laatste album Filth. Dit is zoveel mogelijk muzikale inhoud met een obsessieve precisie van een doctorandus ingenieur in de microchirurgie op de juiste plekken plaatsen. Dat dit vervolgens is verpakt in de meest agressieve mix van gabber, acid, glitch en allerhande elektronica, is juist Aaron Funk’s grote middelvinger.

Filth is op zich niet veel nieuws onder de zon voor wie bekend is met Venetian Snares. De luisteraar wordt wat meer getreiterd met oldskool acid (de 303 mishandeld) maar dat doet niets af aan de briljantheid waarmee de muziek alle richtingen op lijkt te vliegen. Het stuitert, springt, beukt, draait rond zonder enige structuur en geeft je totaal onverwacht een klap met de vlakke hand. Filth is ook een sexy album. Met titels als Deep Dicking, Chainsaw Fellatio, Pussy Skull en Crashing The Yogurt Truck worden Aaron Funk’s toiletfantasieën werkelijkheid. Een flinke dosis humor – want zonder wordt dit toch een beetje onluisterbaar – ontbreekt ook niet. Mongoloid Alien en Calvin Kleining zijn hierin hoogtepuntjes.

Luisteren naar Filth is bijna een ontspannen ervaring, gerust gemaakt door het feit dat de kwaliteitshoogte wederom ver in de exosfeer te vinden is. Maar Filth is ook hard, gemeen en goor. Het is verre van het beste album van Venetian Snares (dat blijft toch de Hongaars geïnspireerde Rossz Csillag Alatt Született), maar het label Planet Mu mag weer voor een paar maanden trots zijn op deze release. Tot de volgende.

Jaarlijst 2008: #9

Wat een nostalgie! Voor sommigen zijn de Beach Boys nostalgie, of The Clash. Voor sommigen zelfs Charlie Barnet. Maar denk eens even terug aan de tijd dat de eerste versie van Doom op de markt kwam, dat Bill Clinton president van Amerika werd en je elke avond afleveringen van Airwolf keek. In diezelfde tijd werd het genre IDM (nogmaals: “Intelligent Dance Music”) gevormd door artiesten als μ-Ziq en Aphex Twin. Ook Hannah Davidson uit Manchester is groot geworden met de voor die tijd typerende Warp-sound. Zij heeft tevens besloten om die muziek precies na te maken. Weinig origineel, zou je zeggen. Als het allemaal zo makkelijk is, waarom is IDM als genre dan op sterven na dood en vinden platen alleen nog maar aftrek onder nerds die in de tijdgeest zijn blijven hangen? Omdat ze gedateerd klinken? Onzin, goede jazz platen zijn ook tijdloos. Dat hetzelfde kan met het soort acid house uit pakweg 1994, bewijst Hannah aka Mrs Jynx met haar (debuut)album The Standoffish Cat.

Beter een goede kopie dan een slecht origineel is een gezegde waar ik mijn reet mee afveeg. Echt originele muziek bestaat al lang niet meer en elke muzikant heeft wel bepaalde invloeden en vergelijkingen. Mrs Jynx maakt het gewoon gemakkelijk voor de recensent. De mellow melodieën zijn warm en zacht als de vacht van een kat. Wel van een ongecastreerde kater die met verve zijn territorium verdedigd. Mrs Jynx slaat van  zich af met arcadische, harmonieuze ambient passages en uit de maat lopende beats, clicks en cracks, precies volgens het handboek van IDM. Even lijkt het of we gewoon naar …I Care Because You Do aan het luisteren zijn.

Nee, vernieuwend is het niet, en Mrs Jynx voegt hiermee niets toe aan het genre. Het niveau van dit soort muziek is sinds de hoogtijdagen evenwel zelden geëvenaard als met The Standoffish Cat. Dusty bijvoorbeeld is een weldadig nummer met zachte klanken en subtiel geritsel dat het ritme bepaald. My Friend  T3 (Remix of Resynthesize) borduurt voort op deze aangename lounge (over gedateerde muziek gesproken) maar duwt er een wat frivolere beat onder wat het nummer meer onderhoudend maakt. Verder moet je niet veel variatie verwachten op dit album; de schoonheid is van een constante factor.

Mrs Jynx schudt de liefhebbers met deze plaat enigszins wakker: acid als muziekgenre hoeft nog niet begraven te worden. Daarom verdient ze meer waardering dan alleen maar de kloon of imitatie van Aphex Twin genoemd te worden. Zelden zo’n nostalgisch gevoel gehad bij muziek als bij dit album. Maar ondanks dat The Standoffish Cat louter superlatieven verdiend, plaats ik ‘m op #9, toch vanwege het feit dat het genre al geruime tijd is ingehaald.

#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)