Tag archieven: Arabië

The Invisible Hands – الأيادى الخفية

Wanneer iemand met een status van dienst als Alan Bishop komt aanzetten met een nieuw project, is het enthousiasme dat het almachtige internet vervolgens laat horen – nog voordat er een noot is gehoord – begrijpelijk. De voormalig bassist en zanger van Sun City Girls, mede-oprichter van het exotische Sublime Frequencies label en ook solo verdienstelijk muzikant heeft eigenlijk weinig op zijn naam staan wat bij de excentrieke en avontuurlijke muziekliefhebber niet in z’n kast zou passen. Kan The Invisible Hands er naast?

Alan Bishop verhuisde naar Caïro in het midden van de revolutie in 2011, waar hij de sindsdien werkte aan materiaal voor The Invisible Hands, samen met prominente muzikanten uit Egypte. Cherif El Masri en Aya Hemeda (beide van het in Egypte populaire Eskenderella), drummer Magued Nagati, violist Mahned Medhat en de wellicht wat meer bekende Sam Shalabi maken de band compleet. The Invisible Hands is afkomstig van de originele Arabische benaming El Ayadi El Khafeyya. Mocht je verder nog twijfelen aan de muzikale topografie, dan sturen enkele nummers uit de Sun City Girls discografie je wel in de juiste richting.

De klanken van de oed lijken inderdaad een alles behalve westers album te introduceren, maar al snel slaat het geluid om in iets wat meer weg heeft van orchestrale Americana, of pop-georiënteerde folk rock. Het is met afstand het meest toegankelijke dat Alan Bishop tot nu toe heeft gemaakt: gelikte arrangementen en uitgedachte combinaties van gitaar, orgel, piano en viool worden bij uitzondering onderbroken door psychedelische hooks. Gelukkig doet de herkenbare, excentrieke voordracht van zijn altijd scherpe teksten nog wat terug wat betreft bevreemding.

Het debuut album verschijnt in twee versies: de reguliere cd heeft namelijk een Arabische alter ego, waarbij de zang van Bishop wordt overgenomen door twee anderen, die – neem ik aan – de Engelse bewoordingen perfect hebben vertaald. Desalniettemin kunnen ook zij de muziek van The Invisible Hands niet verplaatsen het fascinerende Midden-Oosten; daarvoor is de invloed van het Westen op het geluid te groot. Later dit voorjaar worden beide versies overigens gecombineerd uitgegeven op dubbel lp.

We kunnen dus gerust de conclusie trekken dat The Invisible Hands niet de misschien wel gehoopte weirdness à la Sun City Girls brengt. Is het daarom een slecht album? Zeker niet. Alan Bishop heeft het schrijven van sinistere songs nog steeds in de vingers; de conventionele structuren en gladde productie staan dat geenszins in de weg. Het resultaat is een plaat die in de eerste instantie wat minder opvalt, maar die na meerdere luisterbeurten zijn hoge niveau en variatie prijsgeeft.

Voor wie het geluid van The Invisible Hands toch niet ver genoeg gaat: het label Abduction bracht recent ook nog deel drie van de Sun City Girls singles, genaamd Eye Mohini. De hoes geeft al aan dat de geweldige dubbele 7” Borungku Si Derita nu eindelijk beschikbaar komt voor het grote publiek, terwijl de Eye Mohini 7” zelf natuurlijk ook niet ontbreekt.

Al Doum & The Faryds – Positive Force

Het Milanese Al Doum & The Faryds laat er geen gras over groeien: de opener Sinai van hun tweede lp Positive Force is alsof de band tien minuten heeft gekregen om een jury te overtuigen van hun kunnen. Deze wereldwijde talentenjacht zouden ze op basis van veelzijdigheid alvast hebben gewonnen. Ze laten in deze tien minuten een mengeling van Afrikaanse ritmes, psychedelica, kraut, blues, funk, freejazz en invloeden uit India en Arabische landen horen.

In het navolgende half uur, dat slechts één keer onderbroken wordt (dat heb je nu eenmaal met vinyl), geven de Italianen een bijzonder geciviliseerd vervolg aan de wilde openingstrack. De explosieve uithalen op de saxofoon maken plaats voor rustige kosmische gitaarpsych. De dreiging uit het Midden-Oosten sluimert in de akkoorden, licht explosieve Afrikaanse ritmes blijven op veilige afstand en volume. Juist daar is de band op z’n best: nummers als het dromerige Earth, Ship Of Joy of het overduidelijk door India geïnspireerde Rahjan Creek zijn een lust voor het oor en brengen een gezonde dosis spanning met zich mee. Alleen in Lava komt de saxofoon nog even opzichtig terug.

Als hier referenties genoemd moeten worden, krijgen we een gemêleerd gezelschap voorgeschoteld: Sun Ra, Pharoah Sanders, Sunburned Hand Of The Man, Amon Düül II, Embryo en Ash Ra Tempel, bijvoorbeeld. Niet de minste vergelijkingen, maar het geeft terecht aan op welk niveau de heren opereren. Positive Force is namelijk een grote stap voorwaarts ten opzichte van het gelijknamige debuutalbum van vorig jaar. Vooral in opnamekwaliteit tillen ze hun ruimtelijke  en zweverige sound naar een hoger plan, wat van Al Doum & The Faryds één van de meest gelukte improvisatiebands van dit jaar maakt.

Positive Force wordt gezamenlijk uitgebracht door Black Sweat Records (label van de band) en Julia Dream Recordings (label van Andrew Ross, die liefhebbers wellicht kennen van de Volcanic Tongue shop). Vijftig vroege vogels hebben natuurlijk de gelimiteerde art-edition op bloedrood vinyl. De andere 250 moeten het doen met normaal zwart vinyl, maar dat maakt dit geweldige album niet minder kleurrijk!