Tag archieven: Bo’Weavil

The Garbage & The Flowers – Eyes Rind As If Beggars

Yuri Frusin en Helen Johnstone ontmoetten elkaar als tieners in Wellington, Nieuw-Zeeland, ergens in het begin van de jaren tachtig. Al snel ontstond er muzikale band tussen de twee, dankzij hun aanstekelijke creativiteit. Van jammen in de slaapkamer terwijl er gedichten van Patti Smith werden opgelezen, ontwikkelden ze zich tot een volwaardige band met Torben Tilly op drums en Heath Cozens op basgitaar.

Met een beetje hulp van Alastair Galbraith groeide de reputatie van The Garbage & The Flowers tot buiten Wellington. De eerste single Catnip liet overduidelijk de liefde voor The Velvet Underground horen, met een aandoenlijke Nieuw-Zeelandse nonchalance. Vooral de prachtig uitgevoerde b-kant Carousel deed verlangen naar een volledig album op het label Twisted Village. Echter, toen de 7” in 1992 werd uitgebracht, was de band door onder andere de stuk gelopen relatie tussen Frusin en Johnstone al uit elkaar. Het album Eyes Rind As If Beggars was een nakomertje op The Now Sound label in 1997, een verzameld werk van oude opnames, uitgebracht in een editie van driehonderd exemplaren.

De recent opnieuw uitgebrachte versie van deze dubbel lp mocht ik deze week in ontvangst nemen. Het is een welkom initiatief van Fire Records en Bo’Weavil voor diegenen die in die tijd Nieuw-Zeeland nog een brug te ver vonden, of het simpelweg hebben gemist. Eyes Rind As If Beggars laat het beste van de band horen: fragiele popfolk muziek en lofi rock, met de stonede zang van Johnstone als een magische magneet. Tegelijkertijd is daar de onwil om alles mooi en uitgedacht te laten klinken. Dat noisy viersporen-gevoel en het lichtzinnige gemak waarmee ze toch prachtige melodieën uit de mouw schudden, maakt van The Garbage & The Flowers één van de meest sympathieke bands van Nieuw-Zeeland. Luistertips? De ultieme tripversie van Carousel (live), het melancholische Love Comes Slowly Now of het heerlijke rommelige Rosicrucinn Lovers.

Het is een heruitgave die er mag zijn. Er is geen halfslachtige poging gedaan de handgeschilderde hoes van de eerste editie te evenaren; het artwork is compleet vernieuwd. In het twintig pagina’s tellende boekje verteld Jon Dale (Dusted) over de historie van de band, aangekleed met oude foto’s. Er wordt ook een bonus cd bijgeleverd met onder andere de nummers van de Catnip 7”, Prince Of Thieves 7”, zeldzame opnames en onuitgebrachte tracks. Essentiële aankoop dus, voor wie in één keer al het relevante werk van The Garbage & The Flowers in huis wil halen. Sinds eind jaren negentig is de band weer min of meer bij elkaar, en geven ze sporadisch een liveshow in hun nieuwe thuisland Australië.

Beetje lezen tijdens het luisteren? Erewhon Calling: Experimental Sound In New Zealand vertelt het verhaal van de experimentele muziekscene in Nieuw-Zeeland en staat vol met interessante anekdotes en foto’s, duidelijk opschreven door een insider. Erewhon Calling stond dan ook onder redactie van Bruce Russell (The Dead C). Het boek is verkrijgbaar via CMR.

Reines d’Angleterre & Èlg

In de strijd om de wisselbeker voor het meest ongemakkelijke album van het jaar is er sprake van een heuse een nek-aan-nek race. De kanshebbers laten geen mogelijkheid onbenut om de luisteraar uit balans te brengen, angst aan te jagen en tot waanzin te drijven. Mrbungle analyseert met gevaar voor eigen leven de twee kandidaten. Welke plaat wordt als eerste afgezet?

Reines d’Angleterre is een bijzonder trio gevormd door de crème de la crème van de Franse avant-garde muziek. Ghédalia Tazartès moet geen onbekende meer zijn voor menig liefhebber. Hij wordt hier bijgestaan door twee “elektronische botanisten”, Èlg en Jo Tanz. Dit tweetal opereert zowel solo als ook onder de naam Opéra Mort, en Jo runt daarnaast het Tanzprocesz label. Globe Et Dynastie (op Bo’Weavil Recordings) is de eerste plaat opgenomen in een studio, en de opvolger van Les Comores dat vooral live opnames bevatte.

Op Globe Et Dynastie is het Tazartès die met zijn vreemde stemverschuivingen geesten oproept. Met een ijzingwekkende voordracht, dat zonder meer bij een Middeleeuws duivelsritueel zou passen, zet hij de lijnen uit voor een asynchrone achtergrond. Als een elektronische dierentuin gaan de andere twee tekeer op synthesizers, samplers en andere instrumenten die lawaai maken. Referenties als Throbbing Gristle en Pete Swanson moeten je een idee geven: industrial noise, donkere drones en hallucinerende effecten. Tazartès’ accordeon lijkt op de laatste track ook nog even langs te komen. Globe Et Dynastie is daarmee een sterk staaltje experimentele muziek, dat bizarre vocalen  (inclusief keelzang) combineert met moderne elektronica. Een mindfuck extraordinaire.

Èlg, in het echte leven Laurent Gérard, is misschien wel de meest geflipte van bovengenoemd drietal. Hij is bij mij vooral bekend vanwege zijn Tout Ploie lp op het KRAAK label, waarop hij zijn eigen Franse chansons combineert met avant-garde songwriting. Inmiddels heeft de Parisien al een behoorlijke discografie opgebouwd met voornamelijk weirde elektronica. Wie anders dan hijzelf zou Reines d’Angleterre voorbij kunnen gaan in absurditeit?

Mil Pluton is het nieuwste wapenfeit van Èlg. Dat hij zich bedient van mysterieuze knip-en-plak elektronica, ondersteund door bonkende EBM-beats en dynamische, improviserende composities is nog wel uit te leggen. Het zijn vooral de vocalen die van Mil Pluton één van de meest vreemde platen van het jaar maken. Dit gaat de Franse taal voorbij; freaky Esperanto-gemurmel, een octaaf of wat hoger dan je als prettig zou kunnen ervaren, is een constante stoorzender, terwijl de spontaan opspringende ritmes eigenlijk al genoeg voor verwarringen zorgen. Van chansons of überhaupt iets wat op een liedje lijkt, is weinig meer terug te vinden. Toch lijkt hij tijdens Pol Culte, aan het einde van kant A, een voorliefde voor popmuziek niet te kunnen onderdrukken.

Op kant B begint Four Acts Amazon met kippenvel opwekkende ambient drones, maar even verder zijn het wederom die ongelooflijk rare stemmetjes die de aandacht opeisen. Het nummer heeft in het midden een keiharde climax, doch eindigt in een soort exotische Musique Concrète. Hij krijgt tijdens deze vier acts overigens hulp van onder andere Bill Kouligas (PAN) en Jan Anderzen (Kemialliset Ystavat & Tomutonttu). Afsluiter Addio doet net als eerdere passages denken aan Throbbing Gristle en Coil: experimentele elektronische muziek zonder enig kader, met op de voorgrond oncomfortabele zang. Een half uurtje Mil Pluton en je ontwaakt alsof je een paar weken in een isoleercel hebt gezeten. De overigens prachtig verpakte plaat verschijnt in een oplage van driehonderd stuks gezamenlijk bij Alter en Hundebiss Records.