Zoekresultaten voor:

Somatic Responses – Reformation

Somatisch betekent letterlijk lichamelijk, in relatie toch het lichaam en niet tot de psyche. Het is een verrassende tegenstelling in de artiestennaam van de gebroeders John en Paul Healy uit Ammanford, Wales. De mechanische elektronica van Somatic Responses doet namelijk bijna gerobotiseerd aan en heeft weinig menselijks. Wandelend door een nauwelijks verlichte fabriekshal waar enkel machinale armen door de kille lucht zwaaien geeft een beeld van de sfeer die al sinds 1992 geproduceerd wordt onder deze naam. Een duistere sfeer die bepaald wordt door de psyche.

Staat hun naam bol van antithese, hun eindeloze streep van releases is zeer eenduidig. Somatic Responses heeft zijn eigen niche uitgevonden binnen de elektronische muziek; een combinatie tussen rauwe idm, een softe vorm van breakcore, gruizige clicks & cuts en oude rave in een modern jasje. De duisternis in de klanken van Somatic Responses doet de mondhoeken omlaag krullen. Of omhoog, het is maar hoe je het bekijkt. De kwaliteit is namelijk al veertien jaar torenhoog.

Ik beschouw mijn eerste kennismaking Augmented Lines uit 2001 nog steeds als het muzikale hoogtepunt. De gebroeders Healy bleven daarna redelijk trouw aan Hymen, alhoewel ze aardig hebben lopen hoereren bij andere labels. Eén daarvan is het Berlijnse Ad Noiseam, welke onder leiding staat van Nicolas Chevreux. Chevreux had ten tijde van de release van Augmented Lines weer mijn favoriete online magazine voor elektronische muziek, Recycle Your Ears, nu helaas ter ziele. Het nieuwe album genaamd Reformation vindt weer zijn release op Ad Noiseam. Zo zie je maar weer dat in een kleine wereld de kwaliteit elkaar altijd weet te vinden.

Reformation is een treffende titel. In tegenstelling tot wat ik net eerder beweerde, zijn de heren op deze release op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging, een ander geluid. Grote inspiratie is vandaag de inmiddels al naar het vasteland overgewaaide Britse dubstep hype, waarbij het woord “hype” inmiddels met een vaatje zout genomen kan worden. Menigeen zal zich afvragen of Somatic Responses hiermee een goedkope slag wil slaan, of dat ze serieus op zoek zijn gegaan naar een reformatie van de instrumentatie en gevoel die de muziek altijd al uitstraalde.

De oudere liefhebber hoeft heus niet direct in paniek te raken. Het aangename wordt duchtig met het noodzakelijke verenigd op Reformation. Het geluid is dieper, meer drukkend maar zeker niet minder duister of ingenieus dan het voorgaande werk. Het typische synthetische, mechanische lawaai is nog steeds aanwezig maar is wellicht wel gewoon wat meer met de tijd meegegaan. Eén ding is in ieder geval zeker: Reformation is geen goedkope kopie van het huidige dubstep geluid. Als Skream!, Benga, Burial of Kode9 fan kan je een gemakkelijk luistersessie namelijk vergeten. Dit album is een uitdagende manier om het genre een nieuwe dimensie mee te geven, en gelijk het geluid van Somatic Responses onder een verfrissende douche te dompelen.

De frequenties van de diepe, zware wobble bass kunnen nauwelijks verwerkt worden door mijn koptelefoon. Rauw als een vers geslacht schaap draait de lopende band onder begeleiding van donkere ambientstukken richting de kamer waar de buiken geopend worden. Zoals het goede dubstep betaamd wordt de maag met een goede basversterker gestimuleerd om in beweging te komen. Ondertussen ritselen er als een opgefokte ratelslang allerlei elektronische effecten rond je oren. De bliepjes zijn de artificiële insecten die je gedoogd.

Reformation is geen afwisselend album, maar weet gedurende ruim veertig minuten de balans te vinden tussen noise, warmte, afstandelijkheid en intimiteit. Wat mij betreft is er daarmee weer een nieuw deugdelijk hoofdstuk aan het boek van Somatic Responses toegevoegd.

Venetian Snares – Filth

De letter “V” neemt in mijn platenkast een relatief grote ruimte in. Dit wordt grotendeels veroorzaakt door de enorme discografie van Venetian Snares. Met een naam als Aaron Funk kan je ook bijna niet anders dan je leven in het teken zetten van muziek; zijn gemiddelde ligt op dit moment op meer dan twee albums per jaar. Lekker bijzonder, zou je denken. De man woont in het levenloze Canadese Winnipeg en heeft hele dagen niets te doen. Bijzonder is wel de muziek die Aaron heeft uitgekozen om de wereld mee te veroveren, en waarmee hij inmiddels de reputatie van Richard D. James heeft bijgehaald. Die pist wederom in z’n broek bij het horen van Snares’ nieuwe album Filth.

Breakcore zal voor de meeste mensen altijd blijven klinken als een hoop ongeorganiseerde herrie. Harde beats hier, handgeklap daar, beetje bliepjes en duistere acid geluidjes. En dan laat je de laptop de vierkwartsmaat totaal verkrakken zodat alles héél kunstig klinkt. Ik kijk – en vooral luister – toch anders naar bijvoorbeeld het laatste album Filth. Dit is zoveel mogelijk muzikale inhoud met een obsessieve precisie van een doctorandus ingenieur in de microchirurgie op de juiste plekken plaatsen. Dat dit vervolgens is verpakt in de meest agressieve mix van gabber, acid, glitch en allerhande elektronica, is juist Aaron Funk’s grote middelvinger.

Filth is op zich niet veel nieuws onder de zon voor wie bekend is met Venetian Snares. De luisteraar wordt wat meer getreiterd met oldskool acid (de 303 mishandeld) maar dat doet niets af aan de briljantheid waarmee de muziek alle richtingen op lijkt te vliegen. Het stuitert, springt, beukt, draait rond zonder enige structuur en geeft je totaal onverwacht een klap met de vlakke hand. Filth is ook een sexy album. Met titels als Deep Dicking, Chainsaw Fellatio, Pussy Skull en Crashing The Yogurt Truck worden Aaron Funk’s toiletfantasieën werkelijkheid. Een flinke dosis humor – want zonder wordt dit toch een beetje onluisterbaar – ontbreekt ook niet. Mongoloid Alien en Calvin Kleining zijn hierin hoogtepuntjes.

Luisteren naar Filth is bijna een ontspannen ervaring, gerust gemaakt door het feit dat de kwaliteitshoogte wederom ver in de exosfeer te vinden is. Maar Filth is ook hard, gemeen en goor. Het is verre van het beste album van Venetian Snares (dat blijft toch de Hongaars geïnspireerde Rossz Csillag Alatt Született), maar het label Planet Mu mag weer voor een paar maanden trots zijn op deze release. Tot de volgende.

Squarepusher – Numbers Lucent

Hoppa! De zondagkater wordt in één vlaag van levensvreugde weggeblazen door dit laatste souvenirtje van Tom Jenkinson. In navolging van de vorig jaar uitgebrachte Just A Souvenir, brengt Squarepusher een exquisite nageboorte in de vorm van de EP Numbers Lucent. Was Just A Souvenir een tochtje in de Fata Morgana van de Efteling, dan is Numbers Lucent de draaikolk die je nietsvermoedend tegenkomt in de wildwaterbaan van de Piranha.

Breakcore, het buitenechtelijke kindje van rave en drum ’n bass, je moet er van houden. De hersenkwabben worden gehusseld in de schedel, je voeten raken in de knoop wanneer je erop probeert te dansen, de maag keert zich om van de harde bassen. Deze 25 minuten durende wekker van Squarepusher borduurt verder op de ingeslagen weg van het hoogstaande volledige album: veel funky en jazzy ritmes, gestuurd met de sublieme beheersing van Tom op de bass. Just A Souvenir heeft echt een vredig jazzgevoel, voor zover dat kan bij stuiterende IDM / breakcore. In dat laatste is Numbers Lucent echt anders. Dit keer wordt terug gegrepen naar een karakteristiek jaren 90 ravegeluid met harde agressieve beats.

De opener Zounds Perspex strooit gretig met Hammondorgeltjes, heerlijk pakkende acid melodietjes en op en neer deinende jungle beats. Het tweede nummer Paradise Garage heeft ook weer orgels als basis, maar wordt hier aangevuld door een enorm funky baslijn en dito breakbeats, evenals spacy deuntjes. Een schot in de roos. De opvolger Heliacal Torch doet de temperatuur, zoals de naam al impliceert, stijgen met meer bruutheid. De melodie is hier echter vrij zwak, wat het nummer geen echte smoel geeft. Star Time 1 is onmiskenbaar een verwijzing naar de openingstrack op Just A Souvenir, daar Star Time 2 geheten. De funk (met hoofdletter F) keert terug en de melodie is lieflijk en zacht. Natuurlijk blijven de als een stroboscoop flikkerende beats je hersencellen teisteren. Op de laatste twee nummers trekt Jenkinson alle registers open wat betreft nu-skool rave. Sommige mensen omschrijven The Klaxons als new rave. Dat die dansende kinderpunk niets met rave te maken heeft, en Squarepusher wel, dat mogen hopelijk duidelijk zijn. Zo niet, dan laat de vijfde track Arterial Fantasy, die de speakers doet bewegen van de snoeiharde basdrums, je voor even in de waan van de jaren 90. Fel, driftig en toch melodieus. De afsluiter met de geweldige titel Illegal Dustbin laat de decibelmeters verder doorslaan naar rood. Een mash-up van gabber, metal en drum ’n bass holt je oorschelpen van voor tot achter uit.

Tom Jenkinson bewijst maar weer eens wat een begenadigd producer hij is. Zijn kunsten op de bassgitaar zijn ongekend voor een artiest in de elektronische muziek. Numbers Lucent overstijgt zijn grote broer misschien niet qua muzikaliteit, maar wel qua belevenis. Wat een energie!