Zoekresultaten voor:

Matt Krefting – Lymph Est

De reputatie van de uit de Bay State afkomstige Matt Krefting snelt hem vooruit, getuige de aandacht voor zijn laatste twee lp’s en zijn recente aanwezigheid in Europa, waar hij onder andere Antwerpen aandeed. Ook bij mij is er sinds het geweldige High Hopes op Bill Nace’s label Open Mouth een aardige addictie ontstaan voor het solowerk van de Amerikaan, nadat hij het eerder in bands als Son Of Earth had geprobeerd.

Lymph Est kenmerkt zich net als zijn andere recente uitgaven door een ongezonde fascinatie voor tapes en loops, zodat bijna als vanzelf de stickers lo-fi en nostalgie op de albumhoes kunnen worden geplakt. Maar het zou te makkelijk zijn om het hierbij te laten, en bovendien de net zo grillige als inventieve composities van de muzikant te weinig eer aan doen.

Cassettes zijn voor Matt Krefting de belangrijkste instrumenten. Door ze in herhaling te plaatsen en te variëren met diverse opnames ontstaan bijzondere texturen en intieme drones. Matt Krefting heeft daarnaast net als labelgenoot Jason Lescalleet (die dit album verder afwerkte) een uitzonderlijk talent voor het muzikaal vertalen van verval. Of het nu oude samples van een piano, doedelzak, of een blaasinstrument is, uiteindelijk kwijnen ze eenzaam weg in Krefting’s sombere minimalisme en heimwee gevoelens. Willekeurige cuts uit tv-programma’s en radio, krakende en ritselende geluiden in de microfoon en korrelige ambient lijken daar lukraak omheen geconstrueerd, dusdanig dat er geenszins een chaotisch geluid ontstaat. Lymph Est is eerder het tegenovergestelde: een zeer ruimtelijk album dat luistert alsof de tijd vertraagd, beelden van vroeger oproept en tegelijkertijd een prettig gevoel van zinsbetovering en wazigheid geeft.

Dit prachtige persoonlijk document en beste werk tot nu toe van Matt Krefting is verschenen op het Kye label van Graham Lambkin (o.a. voormalig The Shadow Ring) in een editie van vierhonderd exemplaren. Liefhebbers van de Disintegration Loops, field-recordings, drones, muziek concrète, minimalisme en misschien zelfs The Caretaker doen er goed aan Lymph Est eens aandacht te geven.

Beyt Al Tapes – Desenrascar

Niels Latomme schuimt al een tijdje rond in de Belgische muziekwereld. Na eerst bij Netwerk – het centrum voor hedendaagse kunst in Aalst – werkzaam te zijn geweest nam hij nog niet zo lang geleden het stokje over als verantwoordelijke voor het door mij altijd maar bejubelde KRAAK label. Onderdeel van zijn frisse wind is onder andere de radioshow De Neus Van God op Radio Panik, dat iedere keer weer een onorthodoxe selectie biedt van muziek van nu en vroeger, interviews en hilarisch interessante gesprekken. Ik heb inmiddels ook al wat cassettes van Niels’ eigen label Beyt Al Tapes in de kast staan, een naam waaronder hij ook optredens organiseert en zijn eigen muziek uitbrengt. Het wordt dus zo onderhand tijd dat er op mrbungle.nl eens aandacht wordt besteed aan zijn werk.

(Foto: Mark Rietveld)

Het recente Desenrascar is zover ik weet het eerste wapenfeit van Beyt Al Tapes dat op een ander label uit komt. Pauwel de Buck – nog al zo’n muzikant uit België die we in de gaten moeten blijven houden – heeft met deze tape de eerste release van zijn label Meat Based Leftovers in handen. Het verhaal erachter is dat Beyt Al gedurende in trip in het relaxte Portugal – waar hij deze opnames maakte – terugkeerde tot een  bewustzijn als dat van een kind; een staat van vrijheid als ook die van nutteloosheid. Alle gedachten blijven onbestemd, zoals hij in de notities die bij deze tape worden geleverd beschrijft.

Al snel wordt duidelijk dat dit geen cassette is waarvan er dertien in een dozijn gaan. Met een niet zelden verhoogd stemmetje horen we verknipte teksten, bizarre poëzie dat als puzzelstukjes uiteen ligt. Op verontrustende en getroebleerde wijze geven de opduikende woorden en halve zinnen een gevoel van onbalans, en toch weten gemanipuleerde field recordings en lo-fi tape collages de ogenschijnlijk scherpe bochten die er genomen worden een ontspannen natuurlijke draai te geven. Gebiologeerd door het gezegde en de zonderlinge geluiden waarmee het gepaard gaat, blijf ik een half uur aan het cassettedeck gekluisterd.

Desenrascar biedt een kijkje in de excentrieke gedachtenwereld van de maker, en is daarmee wellicht een zeer persoonlijk document. Toch blijkt maar weer eens dat juist dit soort zeer individuele uitgaven mij het meest kunnen bekoren. Het is immers uniek, bijzonder en op een bepaalde manier openhartig. De vlezige restjes van Beyt Al Tapes zijn daarom alleszins voedzaam. Hij bewijst hiermee wederom zijn creativiteit en doet mij meteen uitkijken naar de volgende release, een split tape tussen Beyt Al en Simon Marius van Maan!

Wixel – Revox Tapes

Wim Maesschalck speelde onder andere bij Guernica en hij runt Slaapwel Records, dat eerder releases uitbracht van onder andere Peter Broderick, Greg Haines, Machinefabriek en Jasper TX, perfect om bij weg te doezelen. Zijn project Wixel sluit daar perfect bij aan. De productie ervan leek even te zijn stilgevallen, maar naar nu blijkt heeft hij de afgelopen tijd met een oude tape recorder lopen spelen, met positief resultaat.

De release Revox Tapes verwijst uiteraard naar de door Wim gebruikte Revox B77, een prachtige reel-to-reel bandrecorder van Zwitserse makelij, die verscheen in 1979. Nadat deze was gerepareerd en schoongemaakt begon hij te experimenteren met opnames, met in het achterhoofd muziek dat speciaal voor dit apparaat zou worden gecomponeerd. Totdat het ding in brand vloog. Gelukkig wist Wim deze tegenslag om te buigen in voorspoed, door een aanzienlijk deel van het al opgenomen materiaal te redden en samen te voegen tot negen tracks.

Wixel wordt ook weleens de Belgische Machinefabriek genoemd. Hoewel zijn geluid evenzo leunt op lichtvoetige elektronica en abstracte gitaargolven, vind ik dat zijn composities gemakkelijk op eigen benen kunnen staan. Net zoals de releases op zijn label is de muziek van Wixel dromerig zonder slaapverwekkend te zijn. Revox Tapes volgt een oneindig pad (nou ja, drie kwartier) van kalmte en schoonheid, aangestuurd door ambient met langzaam echoënde akkoorden, een sporadisch opduikend klokkenspel en Fennesz-achtige filters. In het afsluitende Melancholische Waltz horen we ook nog een piano terug.

Het softe geruis en licht gekraak, die alleen tijdens momenten van relatieve stilte de aandacht trekken, zijn de aangename erfenis van de oude bandrecorder. De korreligheid van een videoband uit het verleden, weemoed en melancholie: Wixel weet het op Revox Tapes te vangen in negen nummers. Het kan ook haast niet anders of deze worden uitgebracht op cassette (de aloude bandrecorder is nog niet aan de retrohype toe). Dit medium moet het weliswaar afleggen tegen cd en vinyl qua geluidskwaliteit, maar compenseert dit met het meedragen van de warmte van de originele tapes.

Het best wel verse Nederlandse Jordskred (Wixel is de derde uitgave) is het label achter deze prachtig vormgegeven release: het professionele artwork versterkt nog eens het nostalgische gevoel van de muziek. Eén van de honderd exemplaren bemachtigen doe je hier.