Zoekresultaten voor:

Eight Trails, One Path

Dat Record Store Day tegenwoordig vooral een door de grote platenlabels gedomineerde commerciële gebeurtenis is, zal niemand ontgaan zijn. De zogenaamde exclusieve uitgaven van platen die iedere muziekliefhebber allang heeft, zijn vaak alleen interessant voor oude mannen met linnen tassen die hun Beatles collectie graag compleet willen houden, of voor snelle ratten die hetzelfde spul even later aan al wat verder gedementeerde oude mannen via Ebay verkopen. Ik heb zodoende een gloeiende hekel gekregen aan het fenomeen, doch ik moet bekennen dat één “speciale” release afgelopen zaterdag zonder meer mijn aandacht trok.

Eight Trails, One Path is de eerste release van Three Lobed Recordings die speciaal is samengesteld voor Record Store Day, en was bovendien die dag alleen in winkels in de Verenigde Staten verkrijgbaar. De exclusiviteit komt echter vooral door de inhoud; acht niet eerder verschenen nummers van net zoveel verschillende hedendaagse gitaarhelden, zich ophoudend onder de randen van de experimentele muziek. Acht verschillende stijlen ook, die samenkomen op het gebied van grenzen opzoeken: de mogelijkheden van de mens en zijn gitaar verkennen.

De ritmische improvisatie op akoestische gitaar van Alvarius B. (Sun City Girls) zet de toon, waarna William Tyler (Lambchop, Silver Jews) het stokje overneemt met een wat vriendelijker en melancholisch nummer. In het derde bedrijf van deze compilatie, Late November van Danny Paul Grody, gaat het tempo omlaag en lijken we andere instrumenten te horen dan alleen de gitaar. De zachte ambient echter, moet welhaast van de subtiel geroerde snaren komen.

Een track die er echt uitspringt, is Stranded On Io van Ben Chasny oftewel Six Organs Of Admittance. Het fingerpicken verdwijnt hier onder een ondoorzichtig gordijn van echoënde effecten en we horen zelfs zachtjes repeterende zang op dit verder instrumentale album.  Deze soundtrack voor een niet-bestaande stoffige western mag je gerust een aangename verrassing noemen. Aan het begin van de andere zijde van het vinyl speelt Steve Gunn dan weer echte Appalachen countryfolk zoals we dat van hem gewend zijn.

Wie het recente Between The Times And The Tides van Lee Ranaldo (Sonic Youth) in de kast heeft staan, kan met het primitieve en droevige By The Window even gas terug nemen; van rock is hier geen sprake. David Daniell is de enige gitarist op deze compilatie wiens muziek ik nog niet eerder had gehoord. Housewarming past desalniettemin prima tussen de andere gitaarhelden, waarvan Sir Richard Bishop (ook weer Sun City Girls) de afsluitende track mag verzorgen. Hij doet dat in stijl en met een typisch snufje Arabië, wat Quarter Wheel zowel opzwepend als ingetogen maakt.

“Kopen natuurlijk” is de conclusie van dit verhaal, maar dat is allemaal niet zo makkelijk als het klinkt. De meeste exemplaren zijn reeds op Record Store Day verkocht en dus zullen liefhebbers zich toch weer tot shops als Ebay en Discogs moeten wenden, of zich tevreden moeten stellen met een digitaal exemplaar via Bandcamp. Ja, de liefhebber betaalt soms een hoge prijs voor de exclusiviteit van Record Store Day. Het zou eigenlijk iedere dag van het jaar Record Store Day moeten zijn.

The War On Drugs – Slave Ambient

Stel jezelf eens voor. Ergens in Amerika, achter het stuur van een roestige Cadillac, de blik op het lege asfalt gericht. Het beeld vervormd door de droge hitte. Wind door de haren. Een gevoel dat Amerikanen zouden omschrijven als “onafhankelijk” en “rock ‘n’ roll”. Welnu, voor dat gevoel hoef je helemaal niet meer naar de andere kant van de wereld te reizen. Slave Ambient, het tweede volledige album van The War On Drugs, geeft precies hetzelfde euforische gevoel van over highways denderende vrijheid. Voor je het weet ben je slaaf van die vrijheid. Want Slave Ambient voedt onbegrensd de behoefte meer kilometers te maken.

Waar de verslavende factor precies vandaan komt, is moeilijk te zeggen. The War On Drugs strooit dan ook met allerlei invloeden. Stompende rock, de sound afkomstig van Amerikaanse songwriters als Dylan, Springsteen en Young en country vind je er in terug. Er is ook iets moderns aan, een industriële revolutie in de Americana. Metersdikke lagen synthesizers en orgels zorgen voor een koortsachtige warmte en in de drumpatronen van Mike Zanghi (The Violators) zijn zelfs motorik en kraut ritmes te herkennen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Baby Missiles (die kippenvel bezorgende harmonica!) of Come To The City.

De teaser EP Future Weather deed heel even vermoeden dat The War On Drugs weer twee goede liedjes op een album ging zetten en voor de rest aan het experimenteren zou slaan. Slave Ambient overtreft wat dat betreft alle verwachtingen; er staan alleen maar hits op. Dat “ambient” in de titel is dan ook alleen maar in de achtergrond terug te horen, of het moet te maken hebben met de authentieke laidback sfeer. Frontman Adam Granduciel is hier duidelijk op z’n gemak, en dat terwijl het schrijven ervan toch een aantal jaren in beslag nam. Het zal de lucht zijn in Philly.

Tsja, The War On Drugs was toch altijd “de band waar Kurt Vile in speelde”. Wat ik allang wist, wordt met Slave Ambient op uitmuntende wijze bevestigd: de band is ook zonder hem in staat een geweldig album neer te zetten dat zich met groots gemak aansluit bij de coolste platen van het jaar. Een hedendaags rock ‘n’ roll monument. Aanschaffen dus, die hap. En ik hoop jullie in september allen naast mij vlak voor het podium te zien staan, die maandag op het Incubate festival.

Alela Diane & The Wild Divine

Is Alela Diane heet levende bewijs dat het huwelijk letterlijk en figuurlijk de lange en wilde haren kost? In 2006 en 2009 kon ik volop genieten van het lieflijke countrymeisje met de weelderige haardos, dankzij de albums The Pirate’s Gospel en To Be Still. Country en folk, rechtstreek uit de bergen van Californië, puur, gesloten en met weinig opsmuk buiten haar engelachtige stem. Maar toen ik de hoes van de verder prachtige 10” Alela & Alina in handen kreeg, was het toch even schrikken. Hier was een kapper toch wel erg enthousiast bezig geweest. Toen Alela Diane vervolgens ook nog eens aankondigde te gaan trouwen en een stap verder te willen zetten in muziek, hield ik mijn hart vast.

Het is frappant dat ze voor haar derde album opeens nadrukkelijk haar vaste begeleidingsband benoemd. The Wild Divine bestaat naast haar echtgenoot Tom Bevitori en haar vader Tom Menig uit bassist Jonas Haskins en drummer Jason Merculief, maar dat “wild” benader ik nogal sceptisch. Alela Diane & The Wild Divine (verder zonder titel) blijkt geproduceerd te zijn door Scott Litt, een oude baas die naam heeft gemaakt met onder meer R.E.M. (in de softere periode) en de Counting Crows, om maar eens wat uitgekauwde muziek te noemen. De tijd van haar spartaanse en melancholische kampvuurfolk lijkt voorbij. Duwt dat dit album meteen richting Sky Radio?

Op zoek naar een publiek dat verder luistert dan folk is gekozen voor een frisse sound en vooral een rijker geluid met meer instrumenten dan alleen de akoestische gitaar. Er is ruimte voor de slide gitaar, pedal steel en hier en daar jazzy ritmes op de drums. Een duidelijke ruk aan het stuur richting popmuziek. Gelukkig weet Alela Diane ook met deze aankleding de hoofdrol naar zich toe te trekken met haar stem. Die blijft onverminderd mooi, melancholisch en technisch knap. Haar teksten zijn met haar meegegroeid en bieden een breed scala aan metaforen en diepzinnige rijm.

Ik kan mezelf dwingen alleen naar de goede elementen te luisteren op dit album, maar er blijft hoe dan ook een onbevredigd gevoel achter. De muziek komt opeens wat “gewoontjes” over, omdat ze niet heeft durven kiezen tussen echte popmuziek en de folk van haar eerste twee albums. En dan eindigt de wedstrijd in een saai, doelpuntloos gelijkspel. Losmaken van de muziek uit het verleden (zie ook vorige bericht) hoeft dus niet altijd goed uit te pakken. En dat kapsel is haar ook nog niet vergeven.