Tag archieven: Datashock

Jaarlijst 2014: #9

datashock

9. Datashock – Keine Oase In Sicht
Het al lang meelopende Duitse neo-hippie folk collectief Datashock maakt met Keine Oase In Sicht een tripje naar de woestijn, waarbij hun sjamanistische krautrock een Arabisch tintje meekrijgt. De live opgenomen improvisatiesessies lijden daar allerminst onder. In ruim tachtig minuten weet Datashock een prachtige balans te vinden tussen drones, traditionele muziek, psychrock, freejazz en een kosmische synthsound; tussen subtiliteit, spanning en explosiviteit. Amon Düül, Sylvester Anfang II en het eerste album van Agitation Free is vergelijkingsmateriaal, en de kenners rennen dan al naar de winkel om deze dubbele gatefold lp binnen te halen. De band is overigens ook terug te vinden in de lijst met beste concerten van 2014.

Januari 2013

De eerste maand van het jaar staat zoals gewoonlijk voornamelijk in het teken van releases uit het voorgaande jaar, die laat verschenen of op één of andere manier niet eerder aan mijn draaitafel verschenen. Het op mrbungle.nl beschreven Body/Head daar een voorbeeld van. Hoewel het aantal updates daarna misschien anders doet lijken, had ik het nog behoorlijk druk in januari.

Dat kwam mede dankzij de weergaloze Zebulon Residency van Matt Valentine en Erika Elder, kortweg MV & EE. Deze prachtige handgemaakte box, gelimiteerd tot 99 exemplaren, bevat maar liefst zeven cdr’s, opgenomen in de nu gesloten Zebulon (Brooklyn) in januari 2012, en opgedeeld in de categorieën akoestisch, elektronisch en “beyond”. Zoals gewoonlijk zijn de liveregistraties van MV & EE heerlijke ongedwongen psychedelische jams met diverse gastmuzikanten. Er verschijnen wel vaker al dan niet gigantische verzamelwerken van hun live “lunar ragas”, maar dit is tot nu toe de mooiste.

Te laat om in de jaarlijst vermeld te worden – dat had wel verdiend geweest – is Incidents Of Travel van Call Back The Giants. Doe-het-zelf elektronica, soms erg minimalistisch, vaak onheilspellend. Tim Goss gebruikt op deze 12” meer dan ooit zijn stem met dat onmiskenbare accent, om je door de jungle te geleiden, of om je juist te laten verdwalen. Diezelfde Tim Goss behoorde tot het invloedrijke The Shadow Ring, waarvan een tijdje geleden Remains Unchanged verscheen. De dubbele lp met archief opnames van 1993 tot 2003 (het jaar dat de groep werd ontbonden) hoort gewoon naast die andere lp’s van de bevreemdende act in de kast.

Aan de andere kant van het muzikale spectrum baarde de 69-jarige saxofonist Arthur Doyle opzien met twee nieuwe releases op 8mm Records. In Solo is overduidelijk Doyle zonder restricties van andere muzikanten: ruwe freejazz dat hortend en stotend, bijna bezeten naar het einde van zijde A rolt. Er zitten ook subtiele stukken in, maar hoe hij al brabbelend op zijde B nog een kwartier kan volmaken is de meeste mensen te vreemd vermoed ik. Beter behapbaar is Five Poems For The Swamp Ghost, met nog drie andere muzikanten op percussie en elektronica. Vooral de tambura geluiden in het midden van de enige kant van de lp geven rust tussen de diepe en lange uithalen van Doyle op de sax. Je zou er bijna ontspannen van raken.

Waren er dan helemaal geen releases de moeite waard die daadwerkelijk in januari werden uitgebracht? Natuurlijk wel. Ik noemde in ieder geval al Razen, zo halverwege de maand. Er verschenen ook een aantal mooie tapes. Brave Mysteries bracht een live registratie van een optreden van het fantastische Pelt uit op cassette, op  hypnotiserende wijze het unieke geluid van de band vangend. Eén van de leden van Pelt, Mike Gangloff, trad vorig jaar ook met het trio Meitheal op. Met een dubbele fiddle, harmonium, shruti box en afwisselende lead vocalen zitten ze niet ver van het Pelt geluid vandaan, maar focussen ze nog meer op traditie en geschiedenis.

Het altijd goede Decimus van Pat Murano verraste met een tape op het NNA label, vol met spookachtige elektronica, haperende drones en hier en daar vreemd geplaatste beats. Maar mijn favoriete cassettes van januari waren toch wel die van Eiderdown Records: Datashock en Planets Around The Sun. Mystieke rituele drones versus trippy pyschedelische jams; er is maar één keuze en dat is ze allebei aanschaffen!

Pretty Lightning – There Are Witches In The Woods

Het Finse Fonal platenlabel van Sami Sänpäkkilä staat bekend om releases van artiesten exclusief uit eigen land, die vaak een rare mix bevatten van experimentele elektronica, Scandinavische mystiek en folkpop. Releases van onder andere Kemialliset Ystävät, Islaja, Paavoharju, Eleanoora Rosenholm en Tuusanuuskat koop ik vanwege dat feit blind. Wanneer iemand zou beweren dat hetzelfde label een plaat ging uitbrengen van een bluesband uit Zuid-Duitsland, zou ik m’n iPhone al paraat hebben voordat diegene was uitgepraat. Om dit persoon vervolgens eens flink uit te kafferen vanwege de vertoonde onkunde…

Pretty Lightning is de naam waaronder jeugdvrienden Christian Berghoff en Sebastian Haas, beide ook actief in Datashock, sinds 2007 muziek maken. De heren komen uit Saarbrücken, en brengen 28 maart hun debuutplaat uit bij Fonal. Een verassende zet dus van het label, doch niet helemaal onbegrijpelijk. Het drum/gitaar duo weet namelijk een gezonde dosis kraut psychedelica en freakfolk-passages aan de swampy bluesrock toe te voegen. Sommige catchy riffs mag je gerust poppy noemen, nog eens een overeenkomst met enkele Fonal acts. Maar een excuus is eigenlijk niet nodig, want There Are Witches In The Woods is gewoon een heerlijke plaat.

Bij een line-up van enkel gitaar en drums en de term bluesrock opgestempeld, worden er al snel vergelijkingen gemaakt. Pretty Lightning is inderdaad niet de meest originele band, maar hun mix van stijlen geeft ze wel iets eigens. Er wordt ruw gerockt alsof ze in een hardrockcafé staan te spelen (Blazing Bright, The Wizard), afgewisseld met meer meeslepende, geestverruimende drone passages waarbij bands als Sleepy Sun en Wooden Shjips boven komen drijven. Vooral See No Evil valt op, een nummer waarbij de zang als belangrijkste instrument geldt.

Pretty Lightning heeft met There Are Witches In The Woods een debuutalbum van allure neergezet, dat wat mij betreft qua kwaliteit prima bij Fonal past. Het blijft daar een beetje de vreemde eend in de bijt, maar dat heeft dan vooral met hun afkomst te maken. Geen probleem, als je bedenkt dat voor hetzelfde geld Zuid-Duitsland in dit geval in de Mississippi delta had kunnen liggen.