Tag archieven: Deerhunter

Jaarlijst 2010: #10

De lastigste keuze van dit jaar was die van de nummer tien. Welke release valt er net buiten, welke release krijgt de eer van een top 10 notering (de top 10 is immers heilig). Eigenlijk heb ik voor het eerst al vanaf december 2009 een lijst bijgehouden met potentiële kandidaten voor de jaarlijst. Dat scheelt een hoop zoekwerk voor de platenkast, in de last.fm statistieken, blog archieven en andere jaarlijsten her en der. Bijkomend nadeel van niets over het hoofd willen zien  is dat er ongeveer 140 potentiële kandidaten zijn voor zo’n plekje. Soms moet je gewoon een knoop doorhakken. Het is Deerhunter geworden, al was het maar om vergiffenis te vragen vanwege het weglaten van voorganger Microcastles/Weird Era Continued in mijn jaarlijst van 2008. Gelukkig is Halcyon Digest ook gewoon op eigen kracht een ijzersterke plaat. Het psychedelische mengsel van indierock, new wave, pop en ambient doet de gemiddelde Amerikaanse indieband ineen schrompelen van schaamte door gebrek aan talent. Vooral de rustige opener Earthquake en het lome Helicopter doen het goed, als ook het epische (heel fout woord om muziek te omschrijven, ik weet het) prijsnummer Desire Lines. Bradford Cox heeft het vermogen om liedjes te schrijven die je geheel opslokken en in een prettig gestoorde wereld laten rondzweven. En daar lijkt hij steeds beter in te worden.

#10. Deerhunter – Halcyon Digest

2009 gedeeld door 2

Soms is het nodig om dingen op een rijtje te zetten. Een opgeruimd bureau werkt ook prettiger. Zo werkt dat ook bij muziek. Een jaar kan soms verdomd lang duren en zodra het eindejaarslijstjes-tijd is, ben je de albums die in de winter uitkwamen alweer bijna vergeten. Dit jaar doen we het anders: we delen het jaar door tweeën. Een korte samenvatting van de beste albums van 2009 tot nu toe:

1. Köhn – We Need More Space In The Cosmos
Allemachtig wat een trip. Ik heb sinds de jaren zeventig – toen ik nog geboren moest worden – niet meer zo gezweefd. Een eerbetoon aan Jean Michel Jarre, Klaus Schulze en Steve Hillage. Gewichtloos drijf ik door kleurrijke intergalactische nevels. Fuck, wat is dat? Verdomme, de Endeavor. We Need More Space In The Cosmos. [link]

2. Animal Collective – Merriweather Post Pavilion
Een kaartje voor de afgetrapte dierentuin in Antwerpen kost meer dan een exemplaar van dit album. En daar haalt een mens een meer gevarieerde beestenboel in huis en bovendien een veelvoud van twintig minuten plezier. Hoe psychedelische indiepop toch dansbare nummers kan opleveren. [recensie]

3. Grizzly Bear – Veckatimest
Het is psychedelica wat de klok slaat in de top drie. Briljante indiepop met een glaasje experimentele medicijnen. Waanzinnige vocalen, zwijmelende melodieën, songstructuren balancerend op de balk over het ravijn tussen de Top 40- en The Wire Magazineberg. Hoe bevreemdende indiepop toch iedereen kan plezieren. [link]

4. Sunset Rubdown – Dragonslayer
Intense indierock die je op het puntje van de stoel houdt, al was het de laatste concluderende alinea van een fantasy reeks – die zestien boeken beslaat – over de heldhaftige Dragonslayer. Zinderingwekkend, mythologisch, origineel en constant spannend. Conan The Barbarian kan wel inpakken. [recensie]

5. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light
Met de nacht heeft dit album weinig te maken. Huppelend tussen de vlinders op een zonnige heide, ergens in bosrijk Nederland, de natuur kruipend over het blote lichaam. Blijdschap, melancholie, blijdschap dat de melancholie weer plaats heeft gemaakt voor blijdschap. Je blijft je vermaken met Still Night, Still Light. Alsof er vierentwintig uur lang een bouwlamp je geest verlicht. [recensie]

6. Antony & The Johnsons – The Crying Light
Alweer iets met licht. Nu wél donker. Het huilt zelfs. Het is Antony. Natuurlijk ben je droevig als je er zo uitziet. Maar die stem… Compleet uniek. Het raakt je diep, heel diep in het belangrijkste orgaan. Het orgaan dat alle liefde en verdriet verwerkt. Soms breekt het, soms smelt het van warmte weer aan elkaar. Soms weet het even niet meer wat het moet zeggen. [recensie]

7. Wilco – Wilco (The Album)
Wilco. Klinkt als een ouwelullenband. Is het ook. Maar wel de beste. Wilco tilt countryrock naar niveau waarmee het genre weer hip wordt. Ik ben nog aan het denken welke band dit eerder presteerde. Experimenten zijn niet meer nodig, de professor kan zijn uitvinden verder verfijnen. [recensie]

8. Great Lake Swimmers – Lost Channels
Hoe belegen de plaat soms mag klinken, Lost Channels is wat mij betreft de komende vijftig jaar soundtrack van promotiefilmpjes voor Canada. En bovendien het op één na beste exportproduct. Nummer één staat op nummer vier. Had ik in Canada niet nog een tante? [recensie hier en hier]

9. Alela Diane – To Be Still
In afwachting van een nieuwe plaat van Joanna Newsom zet ik haar voormalige dorpsgenoot maar op nummertje acht. Vals spelen? Nee hoor, Alela kan zich prima meten met de top van de vrouwelijke folkscene. Amerikaans tijdloos en bovendien betoverend mooi. [recensie]

10. Deerhunter – Rainwater Cassette Exchange
Vijftien minuten muziek, kan iemand daarvan leven? Ja hoor, dit is er eentje voor de repeat knop. We starten de top tien met iets psychedelisch (favoriete woord van 2009 tot nu toe) en we eindigen ermee. Toch ook rockt deze band behoorlijk. Soms moet je niet alleen naar dierengeluiden luisteren, maar ze juist neerschieten. [link]

11. Veel bands
Qua “honourable mentions” ken ik er nog wel een paar. Ook die nog moeten uitkomen. In willekeurige volgorde: Kurt Vile, Boxcutter, Deer Tick, Bowerbirds, Magnolia Electric Co., Dan Deacon, The Decemberists, Andrew Bird, Wavves, Ganglians, The Whitest Boy Alive, Camera Obscura, Fever Ray, Elfin Saddle, Sharon van Etten

In december zou het er allemaal heel anders kunnen uitzien.