Zoekresultaten voor:

Februari 2012

Het is frappant dat de beste albums van de maand februari – afgezien van Jozef van Wissem en Jim Jarmusch – terug grijpen naar het verleden. Om te beginnen twee re-releases van essentiële albums, in twee uiteenlopende genres. Niente van Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza (met helden als Ennio Morricone en Egisto Macchi in de gelederen) werd in 1971 opgenomen, maar krijgt nu pas een vinyl release. Het is een fantastisch document die de groep laat horen op top van hun kunnen; ongedwongen freejazz, ingewikkeld en spannend doch ook enorm sfeervol. Die andere is Twilight Peaks van Robbie Basho, van origine een cassette uit 1985, en één van zijn laatste werken. Het Belgische label Smeraldina-Rima heeft deze American Primitivism-klassieker terecht op vinyl laten persen en van prachtig artwork voorzien.

Ook de geweldige Lixiviation verzamelaar van Suzanne Ciani, die deze maand uitkwam, blikt terug. En wel op de periode 1969 tot 1985, muziek van vóór haar doorbraak, en toen ze net was uitgeleerd bij pionier Don Buchla. Betoverende synthesizermuziek, maar ook vooruitstrevende geluidseffecten en reclamejingles komen langs. Biosphere houdt het met de Compilation 1991-2004 wat dichter bij het heden. Er staan al dan niet zeldzame compilatietracks op, die zowel de dance-achtige beginjaren als de verstilde ambient van later in zijn carrière omvatten.

Gloednieuw, doch voorzien van een oldskool sound is Morinde, het nieuwe album van de Vlaamse black metal band Alkerdeel. De sfeervolle, slepende tracks zou je ook kunnen betitelen als doom; het is het smerige geluid van de gitaren die meer aan Noorwegen anno begin jaren negentig doet denken. De leden van deze band zouden buren kunnen zijn van de heren van Sylvester Anfang II. Ook dit ensemble heeft in februari een nieuwe release aan de discografie mogen toevoegen, net als het gerelateerde Hellvete en Bear Bones, Lay Low. Uitgebreide beschrijvingen van die titels volgen in maart.

Het was heus niet allemaal nostalgie wat de klok sloeg in februari. Zo was ik zeer te spreken over het recente Muzika Electronic van Frak. Je zou deze obscure Zweden kunnen betichten van (te)veel luisteren naar de Detroit ambienttechno van Drexciya, ware het niet dat Frak eerder rondliep, en inmiddels alweer een kwart eeuw meegaat. Een beter voorbeeld van een hedendaagse sound is het album Abtu Anet van Gultskra Artikler. Hier gaat de Russische Alexey Devyanin achter schuil, en op zijn fantasierijke, melancholische collages van drones, folk, ambient, modern klassiek en field recordings is geen genrestempel te drukken.

Probeer ook eens de cassette Whalley Range van de Britse act Le Drapeau Noir aan een genre te koppelen. Deze bevat een korte registratie van het optreden van deze band (met leden van Part Wild Horses Mane On Both Sides) in september vorig jaar. Meditatie, rituelen, noise, feedback, hippiefolk, drones, vrij improvisatie en vervormde vocalen die recht uit het slachthuis lijken te komen. Nee, dan zet Disappears met Pre Language ons wel weer met beide benen op de grond. Vuile Sonic Youth-gitaren en ritmes die uit de krautrock lijken voort te komen; het mag voor nu naast de energydrinks in de schappen staan.

De meest gehypte release van de laatste weken is ongetwijfeld Kindred van Burial. Ik hou eigenlijk geen hypes bij, dus het is maar een gokje. Gezien de kwaliteit van deze ep kan ik mij het echter goed voorstellen. William Bevan heeft van iets wat ooit dubstep heette eigenzinnige, donkere muziek weten te maken omgeven met mysterie en met ijzersterkte beats en ijzige ambient. De gelijknamige dubbel cd van Blondes is wat minder duister maar bevat desalniettemin niet minder vette beats. De singles van dit minimale electro duo zijn hierop verzameld, plus een cd vol remixes.

Ja, het is weer moeilijk kiezen deze maand voor muziekliefhebbende alleenstaande moeders in de bijstand. Een uitkomst zou A Victim Of Stars 1982-2012 van David Sylvian kunnen bieden, een compilatie die voor een schappelijk prijsje een soort van best-of moet voorstellen. Of, voor de meer beweeglijke mens onder ons, de Shangaan Shake compilatie. Hierop wordt de muziek behorende bij de snelste streetdance ter wereld (uit Zuid-Afrika) geschikt gemaakt voor het Europese publiek. Een prima opwarmertje voor de komende zomer, maar het verhitte origineel Shangaan Electro is uiteraard beter.