Zoekresultaten voor:

Orphan Fairytale – Comets Come Alive

Welkom in de wonderlijke wereld van Orphan Fairytale, de muzikale toverfee uit Antwerpen. Orphan Fairytale is Eva van Deuren, die u kent van diverse releases op labels als Ultra Eczema, Release The Bats (rip), Beniffer en Taped Sounds. U kent Eva van haar cdr’s uit eigen hand, met soms zelf gefabriceerde stoffen verpakkingen. U kent Eva van Frozen Corpse, Hardline Elephants, Maskesmachine en het illustere Eekhoorn X (een geweldige tijdreis naar 80s en 90s VHS cultuur). Maar het nieuwste album van Orphan Fairytale, Comets Come Alive, kent u wellicht nog niet.

Luisteren naar Comets Come Alive is een stap zetten in een eigenzinnig sprookjesverhaal, inclusief magische paddestoelen en tropisch gekleurde slangen, als we de hoes moeten geloven (gemaakt door Michèle Matyn). De soundtrack hierbij is al even dromerig en aandoenlijk. Met speelgoedinstrumenten, diverse objecten en een keyboard mikt Orphan Fairytale op eenvoud en kinderlijke spontaniteit, maar het resultaat is meer dan een slaapliedje. Ze toont een bewonderenswaardige creativiteit door minimalisme, new age, psychedelica en repeterende klanken te laten versmelten.

Deze dartelende jeugdigheid kan echter niet helemaal verbloemen dat Orphan Fairytale ook een sinister en verontrustend gedaante heeft, zoals ook zoveel sprookjes een duistere kant kennen. De Disney en/of tekenfilm hallucinaties die de muziek dikwijls oproept, worden vergezeld door beelden van schimmige, spookachtige verschijningen. De muziekdoos in het begin van het langste nummer, Meteor Shower, is daar een mooi voorbeeld van. Maar ook verderop zweeft Comets Come Alive tussen een keuze tussen goed en kwaad, en neemt en passant het beste van die twee werelden mee.

Meer nog dan haar vorige releases laat Eva van Deuren echte ritmes achterwege, en laat ze de luisteraar drijven op een kalme zee de tijd voorbij. Het album is ondanks dat helaas geen oneindig verhaal. De vertelling eindigt nogal abrupt, aan het einde van Blossoming Wings. Maar de betovering is wel van langere duur, zodat de plaat als vanzelf opnieuw wordt opgestart. Het is de onweerstaanbare drang om in die wonderlijke wereld van Orphan Fairytale te blijven.

Comets Come Alive is nu uit bij Blackest Rainbow Records.

Foto door Ulrike Biets / Gonzo (circus).

Dan Deacon – Bromst

Wanneer je muziekrecensies leest dan zijn er twee typen te onderscheiden. Type één is de korte, bondige, in één alinea alles vertellende conclusie. Geen details, geen maffe omschrijvingen of referenties; lees, begrijp of niet en klaar ben je. Type twee is een tot in de puntjes uitwerkt diepgaand artikel, waarin elke kleinigheid niet onbesproken blijft. De geschiedenis van de artiest wordt vanaf de luierjaren tussendoor nog even uit de doeken gedaan en de twintig belangrijkste inspiratiebronnen, vergelijkingen en navolgers worden opgesomd. Je hoeft het album niet meer eens te luisteren, want na het lezen van de recensie weet je precies hoe die klinkt.

Datzelfde kan natuurlijk ook met muziek. Simpele, korte liedjes doen het vaak goed bij het massapubliek. Niet leuk? Volgende nummer. Aan de andere kant hebben we artiesten die niet tevreden zijn totdat hun kunststukje helemaal is volgepropt met details en uitgewerkt tot een compositie die na twintig luisterbeurten nog steeds een ontdekkingsreis voor de oren vormen. In die laatste categorie valt übernerd Dan Deacon. Niet leuk? Jawel, al na de eerste luisterbeurt!

Het nieuwe album van Dan Deacon, afgestudeerd op elektro-akoestiek en compositie van computermuziek, draagt de naam Bromst. Ga er maar even voor zitten want zodra het eerste nummer Build Voice wordt ingezet suizen duizenden samples en geluiden je om de schelpen alsof je in de centrifuge ligt samen met alle tekenfilmpjes van Disney. Woody Woodpecker hadden we al gehad op het vorige album Spiderman Of The Rings en hoewel het nu lastiger is om er precies een vinger op te leggen, heeft Bromst eveneens een hoog tekenfilmgehalte. De benaming “muppettechno” heb ik al zien waaien op het internet. Op het moment dat in het derde nummer Padding Ghost de omhoog gepitchte vocalen een dikke laag orgelklanken en uitheemse percussie komen vergezellen, is de kans inderdaad groot dat de luisteraar zich op een LSD-party van die creaties van Jim Henson waant. Stel je eens voor dat je in de wachtkamer van de tandarts zit met naast je een ADHDer die de hele nacht ervoor heliumballonnen heeft lopen inademen. Niet leuk? Jawel, al na de eerste luisterbeurt!

De kracht van Dan Deacon schuilt in dat zijn ogenschijnlijke 8-bit producties in werkelijkheid goed doordachte popliedjes zijn, met veel gevoel voor melancholie. Snookered doet bijvoorbeeld sterk denken aan het gevoel dat Saturdays = Youth van M83 oproept. Geen enkel nummer klinkt als een warboel van geluidjes, hoewel je dat bij de veelgelaagde muziek en de snelheid waarmee dit gebracht wordt, wel zou vermoeden. Een op hol geslagen xylofoon, gesamplede oriëntale drumpatronen, versnelde gitaarloopjes, knetterende synthesizers, achteruit afgespeelde vocalen, piano’s, trompetten, smurfenkoortjes en nog een heel scala aan klanken van onbekende origine maken van Bromst een album met een buitengewoon palet. Niettemin weet zelfs Woof Woof met – je raad het al – hondengeblaf de irritatiegrens niet te overschrijden.

Dat de getalenteerde Dan Deacon geen maat weet te houden qua instrumentatie en gebruik van samples doet niets af aan het luisterplezier van Bromst. Zijn gevoel voor muziek maakt van de electro artpunk gekte een samenhangend geheel. Bromst is daarin uniek, en daarnaast energiek, origineel en ingenieus. Kan je gerust de loftrompet over afsteken.