Zoekresultaten voor:

Brendan Dougherty – Sensate

csm_BDougherty_BWthrowing_2e714f2a36

Even voorstellen: Brendan Dougherty, geboren in Philadelphia doch al geruime tijd woonachtig in Berlijn. Als drummer met een voorliefde voor improvisatie heeft hij zich bewezen bij onder andere Idiot Switch, Charrd en Transmit (een project van The Necks’ Tony Buck), in genres die niet direct aan de oppervlakte te vinden zijn. Toch heeft de noise, electro-akoestiek en rituele trancemuziek hem niet gehinderd in zijn reputatie in dans, theater en performance art, waarin hij samenwerkt met invloedrijke namen als Meg Stuart, Jeremy Wade en vele anderen. De reden van zijn introductie hier? Zijn fabuleuze debuutplaat Sensate.

Het is vaak interessant als muzikanten het eens proberen met instrumenten die buiten hun eigen comfort zone liggen. Als drummer – afgerekend op maat en structuur – lijkt het werken met synthesizers, samplers en sequencers een vrijbrief om eens volledig aan de haal te gaan met zijn improvisatietalent en er een abstract en onnavolgbaar werk van te maken. In die zin is Sensate een sensatie. Het gebruik van zowel analoge als digitale apparatuur zorgt namelijk voor het tegenovergestelde: een industrieel ritmisch en tegelijkertijd melodieus geluid dat lijkt te vissen uit de vijver waarin Autechre, SND, Rephlex en Mille Plateaux beet hebben gehad.

Op het doldraaiende Turnout en Lipovitamin-D horen we nog wel wat wilde (digitale) percussie terug. Anderzijds zijn er ook een aantal tracks die het helemaal zonder ritmes lijken te kunnen, waarin de noise en vervormende klanken de boventoon voeren. Maar over het algemeen probeert Dougherty de luisteraar te prikkelen met simpelweg repetitie en minimale melodielijnen, zonder daarbij in herhaling te vallen; elk van de tien nummers klinkt weer anders. Een prachtig kunstje dat ervoor zorgt dat Sensate geen moment verveelt.

Sensate is het eindproduct van een fascinerend proces dat improvisatie, compositie en remixen bevat. En ondanks dat er elementen van andere producties en inspiraties te herkennen zijn, is Brendan Dougherty’s debuut een verfrissende en unieke plaat geworden. Een goede reden of eens te informeren bij het immer kwaliteit leverende Entr’acte label of één van die 200 exemplaren nog verkrijgbaar is.

Mike Khoury & Ben Hall – It’s Not A Fear Of Falling, It’s A Fear Of Landing

Violist Mike Khoury en percussionist Ben Hall komen elkaar regelmatig tegen (onder meer bij Graveyards), maar nog nooit was hun samenwerking zo intens als op dit album. It’s Not A Fear Of Falling, It’s A Fear Of Landing is één van de meest wilde freejazz platen van dit jaar, en als we af zouden gaan op de hoeveelheid energie die het afgeeft, ook meteen één van de beste.

Khoury – eigenaar van de Entropy en Detroit Improvisation platenlabels – is van Palestijnse afkomst, en dat is terug te horen in zijn spel. Melodieën uit het Midden-Oosten zijn herkenbaar tussen de constant trillende snaren van zijn viool. Desalniettemin is het vooral Oost-Europa en de klezmertraditie die in de gedachten opdoemt. Zijn spel draagt die typische melancholiek, afgespeeld in sneltreinvaart.  Fingerpicking op het snaarinstrument wordt afgewisseld met compacte, wilde bewegingen van de strijkstok, en onverwachte korte pauzes. Een grensoverschrijdend stukje improvisatie.

Maar dan Ben Hall. Hij lijkt nog meer haast te hebben met het afwerken van dit half uurtje. Zonder medelijden richt hij een waar slachtveld aan op het drumstel: geen seconde wordt onbenut gelaten de vellen en bekkens met een ongelofelijke kracht en snelheid te mishandelen. Hoewel het in de eerste instantie klinkt alsof er lukraak een aanval wordt geopend op het instrument, speelt Hall met een weldoordachte tactiek, met militaire precisie uitgevoerd. Zijn oneindige salvo’s zijn strak als een mitrailleur, zodat hij een groot aandeel opeist in de intensiteit van het album.

Deze ongenadige lp zou bij iedere liefhebber van improvisatiemuziek en volledig vrije jazz in huis moeten staan, en kan wellicht ook liefhebbers van etnische klanken bekoren. It’s Not A Fear Of Falling, It’s A Fear Of Landing komt uit bij 8mm Records in een handgenummerde editie van 125 exemplaren.

Foto door Jan Pillaert.

Chris Corsano – Cut

Solo drummers met een hoog improvisatiegehalte doen het goed in huize mrbungle dit jaar; ik noemde al eerder Kris Vanderstraeten en Will Guthrie. Vanwege zijn nieuwe album Cut is het nu de beurt aan Chris Corsano, ongetwijfeld de meest bekende van de drie. Dat is natuurlijk vooral vanwege zijn samenwerkingen met onder andere Paul Flaherty, Thurston Moore, Ben Chasny en Keiji Haino. Maar ook in z’n eentje weet hij een behoorlijk onderhoudend album neer te zetten.

Cut bestaat uit akoestische opnames (zonder overdubs) en is opgedeeld in negentien verschillende stukken, die bij elkaar bijna drie kwartier duren. Het album ligt in dezelfde lijn als bijvoorbeeld The Young Cricketer – waarop het drumstel is gemodificeerd met verschillende metalen objecten en snaren die over de drums zijn gespannen. En mocht je twijfelen aan welke objecten er worden gebruikt, dan staan ze per nummer vermeld.

Het album begint furieus en chaotisch, zo op het eerste gehoor, maar onderhuids speelt een spannend ritme, dat tot in het minste detail is uitgewerkt. Corsano weet met al zijn ervaring in klank en toon te variëren, ook al klinkt het nummer als een tornado die over het drumstel raast. Qua variatie is er sowieso genoeg te beleven, want al in het derde nummer gebruikt hij de vibraties van het drumstel om de snaren die er over heen zijn gespannen te bespelen met een strijkstok. Verderop kleedt hij zijn geluid aan met verschillende mondstukken voor blaasinstrumenten. Het bewijst maar weer eens dat Chris Corsano niet alleen een drummer is, maar een muzikant die alle mogelijkheden van zijn instrument wil benutten.

Dat laatste zorgt ervoor dat Cut niet “dat onluisterbare album van die spastische drummer” is. Het eenzaam lange middenstuk These Things Are Not Fancy is een prachtig voorbeeld van hoe inventiviteit met een drumstel kan klinken. Diegenen die bang zijn om drie kwartier lang drumsolo’s aan te horen, hebben dus geen excuus meer. Cut is uitgebracht via Chris Corsano’s eigen label Hot Car Warp Records.