Zoekresultaten voor:

Dylan Ettinger – Lifetime Of Romance

Twee jaar geleden maakte Dylan Ettinger met New Age Outlaws furore onder de liefhebbers van kosmische synthesizermuziek. Het album bracht langzaam vervormende analoge klanken en referenties als Tangerine Dream, Kraftwerk, Klaus Schulze en Moroder samen. Daarmee nestelde hij zich in een genre waarin het verdomd lastig is om jezelf te onderscheiden, en te vernieuwen. Met zijn nieuwste album Lifetime Of Romance gaat hij die uitdaging op moedige wijze aan.

In plaats van door te stomen op de vertrouwde, minimalistische ambient toer, neemt Ettinger een afslag die ik niet had verwacht. Hij rijdt een donkere, druipende steeg in waar gothicachtige figuren zich ophouden en hun rammelende, met new wave overgoten synthpop afspelen. Wat hierin misschien wel het meeste bijdraagt, is de toevoeging van vocalen. Voorzien van een voordracht waarbij Joy Division en John Maus niet ver weg zijn, ademt Lifetime Of Romance het begin van de jaren tachtig. Verder opdoemende herinneringen aan Cabaret Voltaire en The Human League gooien de luisteraar daadwerkelijk dertig jaar terug in de tijd. De muziek van Ettinger gaat daarbij juist tien jaar vooruit.

Het album heeft volgens de artiest een heus concept: zijn persoonlijke falen in relaties, altijd mispakken bij de vrouwen, en een algeheel laag zelfbeeld. Zoiets is in teksten nog wel makkelijk uit te dragen, maar met analoge synthesizers (hij heeft onder andere een Moog Rogue, Alesis Micron en een Dave Smith Prophet ’08 in bezit) een stuk lastiger. Door ze afstandelijk en industrieel te laten klinken en gedesinteresseerd de zanglijnen te negeren, weet hij toch zijn gewilde concept enigszins uit te dragen.

Dylan Ettinger heeft met Lifetime Of Romance een gevarieerd elektronisch popalbum gemaakt, dat duidelijk naar de eighties teruggrijpt. Door vast te houden aan het analoge instrumentarium en typische korrelige productie behoudt hij toch zijn eigen stijl. En dat mag je gerust een prestatie noemen. Ik had mezelf al van te voren verenigd met een album dat op dezelfde voet als New Age Outlaws verder ging, maar dit is beter. Doe er je voordeel mee. Lifetime Of Romance is zeer binnenkort verkrijgbaar op lp en cd via Not Not Fun.

Jaarlijst 2011: #1

1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
In juni probeerde ik al iedereen te overtuigen van John Maus’ kwaliteiten. Hij staat ook in mijn jaarlijst bij de beste hits en liveoptredens, dus een hoge notering kon gewoon niet uitblijven. Maar nummer één is erg hoog voor een plaat die de meesten onder het kopje “eighties cheesy new wave synth music” zullen opbergen. Eigenlijk is het zo verrassend niet; Ariel Pink’s Haunted Graffiti eindigde vorig jaar op de hoogste positie en nu de voormalige toetsenist van diezelfde band. Is mijn smaak zo weinig veranderd? Ja en nee. In 2011 is de liefde voor improviserende muzikanten definitief doorgebroken, doch blijf ik een sucker voor popmuziek, met een voorliefde voor de jaren tachtig. Het zal wel met mijn jeugd en opvoeding te maken hebben. Ik geniet er met volle teugen van.

Jürgen Müller

Het is algemeen bekend dat het geluid van kalm stromend water een rustgevende werking op de menselijke geest heeft. Dat heeft waarschijnlijk te maken met onze oerinstincten, die ons vertellen dat we niet zonder water kunnen. Horen we water, dan voelen we ons veilig en vertrouwd en kunnen we ons innerlijk als vanzelf overgeven aan een meditatieve staat van ontspanning. Of iedereen dat ook heeft bij new age muziek valt te betwijfelen, hoewel het genre vaak hand in hand gaat met waterige (natuur)geluiden. Een mooi voorbeeld is de recentelijk verschenen lp Science Of The Sea van Jürgen Müller.

Achter deze release gaat een hele geschiedenis schuil. Jürgen Müller (1948, Hamburg) was een Duitse student oceanografie die eind jaren zeventig wat keyboards installeerde op zijn woonboot in Heikendorf. Ongeoefend maar geïnspireerd geraakt door onder meer zijn onderzoek op de Noordzee wist hij zijn fascinatie voor de raadsels en romantiek van de grote zeeën om te zetten in geluid. Honderd exemplaren van zijn eerste en enige album – uitgebracht in 1982 – vonden hun weg naar familie en vrienden, en bereikten nooit de juiste mensen om zijn muziekcarrière de juiste richting op te duwen. Zodoende stierf deze een stille dood. De originele tapes kwamen kort geleden in handen van Digitalis Recordings, zodat deze plaat toch nog de waardering kan ontvangen die ze verdient. Een biografie om van te smullen, of misschien zelfs in twijfel te trekken. Een zoektocht op Google sluit het ene noch het andere uit.

Zonder het waarschijnlijk zelf te weten, heeft Jürgen Müller ruim dertig jaar geleden de essentie van new age en kosmische musik te pakken gekregen. Langzaam golvende keyboardtapijten en effecten als borrelende luchtbelletjes, drijvend op een klankpalet die het beste van Hans-Joachim Rödelius en andere avant-garde muzikanten uit die tijd weer naar boven haalt. En dat voor iemand die zonder ervaring en kennis aan de slag is gegaan met geleende en tweedehands instrumenten. Goed, hier en daar druppelt er wat amateurisme doorheen en het geluid is aan de ondiepe kant, maar dat komt de charme van dit album alleen maar ten goede.

Als ik op dit moment naar mijn persoonlijke hitparade kijk, concludeer ik dat new age steeds vaker als inspiratiebron dient voor nieuwerwetse al dan niet experimentele muziek. New age en synthesizers zijn weer cool, en is niet langer gedoemd om alleen bij stoffige reformwinkels in de schappen te liggen. Deze “heruitgave” van Science Of The Sea komt dus allerminst ongelegen. Helaas is deze recensie alweer te laat om het vinyl aan te prijzen; de vijfhonderd exemplaren zijn reeds overal uitverkocht. Gelukkig zijn de digitale bestanden ongelimiteerd verkrijgbaar.