Zoekresultaten voor:

Dylan Ettinger – Lifetime Of Romance

Twee jaar geleden maakte Dylan Ettinger met New Age Outlaws furore onder de liefhebbers van kosmische synthesizermuziek. Het album bracht langzaam vervormende analoge klanken en referenties als Tangerine Dream, Kraftwerk, Klaus Schulze en Moroder samen. Daarmee nestelde hij zich in een genre waarin het verdomd lastig is om jezelf te onderscheiden, en te vernieuwen. Met zijn nieuwste album Lifetime Of Romance gaat hij die uitdaging op moedige wijze aan.

In plaats van door te stomen op de vertrouwde, minimalistische ambient toer, neemt Ettinger een afslag die ik niet had verwacht. Hij rijdt een donkere, druipende steeg in waar gothicachtige figuren zich ophouden en hun rammelende, met new wave overgoten synthpop afspelen. Wat hierin misschien wel het meeste bijdraagt, is de toevoeging van vocalen. Voorzien van een voordracht waarbij Joy Division en John Maus niet ver weg zijn, ademt Lifetime Of Romance het begin van de jaren tachtig. Verder opdoemende herinneringen aan Cabaret Voltaire en The Human League gooien de luisteraar daadwerkelijk dertig jaar terug in de tijd. De muziek van Ettinger gaat daarbij juist tien jaar vooruit.

Het album heeft volgens de artiest een heus concept: zijn persoonlijke falen in relaties, altijd mispakken bij de vrouwen, en een algeheel laag zelfbeeld. Zoiets is in teksten nog wel makkelijk uit te dragen, maar met analoge synthesizers (hij heeft onder andere een Moog Rogue, Alesis Micron en een Dave Smith Prophet ’08 in bezit) een stuk lastiger. Door ze afstandelijk en industrieel te laten klinken en gedesinteresseerd de zanglijnen te negeren, weet hij toch zijn gewilde concept enigszins uit te dragen.

Dylan Ettinger heeft met Lifetime Of Romance een gevarieerd elektronisch popalbum gemaakt, dat duidelijk naar de eighties teruggrijpt. Door vast te houden aan het analoge instrumentarium en typische korrelige productie behoudt hij toch zijn eigen stijl. En dat mag je gerust een prestatie noemen. Ik had mezelf al van te voren verenigd met een album dat op dezelfde voet als New Age Outlaws verder ging, maar dit is beter. Doe er je voordeel mee. Lifetime Of Romance is zeer binnenkort verkrijgbaar op lp en cd via Not Not Fun.

Jaarlijst 2011: #1

1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
In juni probeerde ik al iedereen te overtuigen van John Maus’ kwaliteiten. Hij staat ook in mijn jaarlijst bij de beste hits en liveoptredens, dus een hoge notering kon gewoon niet uitblijven. Maar nummer één is erg hoog voor een plaat die de meesten onder het kopje “eighties cheesy new wave synth music” zullen opbergen. Eigenlijk is het zo verrassend niet; Ariel Pink’s Haunted Graffiti eindigde vorig jaar op de hoogste positie en nu de voormalige toetsenist van diezelfde band. Is mijn smaak zo weinig veranderd? Ja en nee. In 2011 is de liefde voor improviserende muzikanten definitief doorgebroken, doch blijf ik een sucker voor popmuziek, met een voorliefde voor de jaren tachtig. Het zal wel met mijn jeugd en opvoeding te maken hebben. Ik geniet er met volle teugen van.

Maria Minerva

Er lopen vreemde mensen rond op de wereld. De nu 23-jarige Maria Minerva uit Tallinn, Estland is er zo eentje. Toch is ook die ene vervelende reclameslogan van dat gore frisdrankmerk van toepassing. Want de avant-garde pop van deze dame, vandaag de dag studerend in Londen, smaakt erg lekker. Neem nu de aan het begin van de lente verschenen cassette Talinn At Dawn. Of beter nog, het onlangs verschenen album Cabaret Cixous, haar eigenlijke debuut.

Maria klinkt als een typische slaapkamermuzikant: goedkope riedeltjes bespeeld vanaf nog goedkopere keyboards, de drumpatronen daarnaast uit een MS-DOS computer toverend. Dromerig lijkt ze de microfoon toe te zingen met het gebruikte kussen nog tegen haar mond geplakt. De eurohouse en belegen electro invloeden die zo nu en dan terug te horen zijn, zullen ongetwijfeld te maken hebben met haar afkomst en de tijd waarin ze is opgegroeid. Lo-fi is het ook natuurlijk, een trendy term tegenwoordig, maar oh zo toepasselijk bij haar muziek. De soms onbeholpen manier waarop haar muziek is geproduceerd is gewoon geweldig charmant.

Hoogtepunten op het gloednieuwe Cabaret Cixous (een verwijzing naar Hélène Cixous?) zijn onder andere Pirate’s Tale en Laulan Paikse Kaes. De eerste die ik noem bezit werkelijk een bijzonder aanstekelijk en origineel ritme, aangevuld met spacey new age klanken en haar sensuele stem die daaromheen kronkelt. Maria Minerva zingt geen enkel moment in de maat, maar ze likt al echoënd met haar geile gezang onweerstaanbaar aan de oren van de luisteraar. Laulan Paikse Kaes is wat minder samenhangend, een collage vormend van invloeden uit 90’s hiphop, rave en ambient, waar ze kinderlijk brabbelend over heen loopt te kreunen. Zo gemakkelijk, en toch zo heerlijk.

Cabaret Cixous is als een verfrissende waterballon in je nek tijdens een vervelende hittegolf. Is het niet cool dat je met de meest onoriginele elementen uit het verleden één van de meest originele artiesten van nu kunt zijn? Oh ja, het album komt uit bij Not Not Fun, je weet wel, het label waar ik bijna dagelijks reclame voor lijk te maken.