Zoekresultaten voor:

Ssaliva – We Never Happened / Elko B. – I Bambini Di Basilisco

Noem mij gerust een fanboy als het gaat om het Antwerpse platenlabel Ekster. Het geesteskind van grafisch designer Victor Robyn en producer Roman Hiele (laatstgenoemde kwam al eerder voorbij op mrbungle.nl) hebben in de enkele jaren van het bestaan kwaliteit, creativiteit en durf getoond als het aankomt op albums in meestal de elektronische hoek. Mijn favoriete voorbeelden zijn Hantrax, de platen van Roman Hiele zelf, een fabuleuze soundtrack – Saints – en een tweetal prachtcompilaties genaamd EXO. In dit nog verse jaar zijn er al twee releases op de wereld gezet en ik had uiteraard weer driftige haast om er iets van te vinden.

Ssaliva is het pseudoniem van de Luikse producer François Boulanger (niet te verwarren met die gloeiend irritante presentator van Lingo), die met We Never Happened al aan zijn zesde album toe is. Eerder verschenen er al prachtige 10″ platen op het Brusselse Vlek label en een 12″ minialbum op Ekster; een nieuwkomer is hij dus niet bepaald.

Dat hij ervaring heeft in de elektronische muziek horen we ook in zijn invloeden terug. Bij de meest prille luisterbeurten duiken namen als Orbital, Aphex Twin en Autechre op. Toch is zijn sound verre van typisch Brits; warme en exotische klanken die uit het verre oosten lijken te komen voeren net zoveel de boventoon in Ssaliva’s retrospectieve kijk op toekomstige dansmuziek. Melancholisch uitdijende symfonische synthpartijen, doezelende chillwave en haperende acid gaan in twaalf nummers moeiteloos samen.

Wie de Antwerpse muziekscene een beetje volgt moet welhaast Elko Blijweert kennen. Alles opnoemen is geen doen, maar hij is onder andere betrokken – al dan niet geweest – bij bands als Dead Man Ray, Kiss My Jazz, Gruppo Di Pawlowski en The Tone Zones als gitarist, toetsenist en/of componist. Maar gek genoeg bestond er in de vijftien jaar dat hij nu zo ongeveer actief is, nog geen soloplaat. Achter de afkorting Elko B. kan hij zich echter niet verbergen, I Bambini Di Basilisco is zijn debuut waarop hij alle soorten stijlen waarmee hij heeft geschermd, bijeen laat komen.

Elko componeerde onder andere soundtracks voor een moderne dansvoorstelling en een poppenspel voor de kleintjes, iets wat zich op deze plaat vertaald in kinderlijk vrolijke melodieën en vloeiend, expressionistisch gitaarspel. Maar ook filmmuziek uit een klassieke Western of John Carpenter-achtige synthesizermist komt voorbij. En passant gooit hij er nog wat verwijzingen naar het tropische dierenrijk doorheen met titels als Krokodil en Afrikakat en verfrissende laid-back elektronica die je normaal gesproken in een andere continent plaatst. Met zo’n omschrijving weet je niet meer in welke genrebakken je dit vinyl moet gaan zoeken, toch past het gehele geluid van “de kinderen van de basilisk” verrassend goed bij elkaar.

Een groot pluspunt van Ekster’s output zit hem onder meer in het visuele gedeelte dat zonder precies consequent te zijn altijd bijzondere vormen aanneemt. Zo kwam er al eens een vacuümverpakte 10″ uit met een theezakje uit China, en zijn de genoemde twee lp’s voorzien van bedrukte transparante platenhoes. Ssaliva pronkt met artwork van Charles-Henry Sommelette, Elko B. doet er zelfs nog een schepje bovenop door de plastic bescherming van een glow in the dark-effect te voorzien, waardoor de hagedis op de cover je ook ’s nachts aan de draaitafel gekluisterd houdt.

Mathieu Serruys – On Germaine Dulac

Met de release van Tape Your Skin van Pauwel de Buck kwam er helaas een einde aan het Gentse label Smeltkop, dat onder andere één van mijn favoriete Belgische bands van dit moment – Maan – voor het eerst onder de aandacht bracht middels een cassette. Veel reden om te treuren is er echter niet, omdat oprichter Mathieu Serruys samen met Joris Verdoodt een nieuw label is begonnen: B.A.A.D.M. Ze focussen onder andere op thema-gebaseerde uitgaven van artiesten in de elektronische en experimentele muziek. Niet geheel toevallig is het de debuutplaat van diezelfde Mathieu Serruys dat nummer 001 meekrijgt.

Serruys is grafisch designer en liet naast de hoesjes voor zijn label Smeltkop al een herkenbare stijl zien op enkele posters en brochures. Dat hij zich laat inspireren door beeld is daarom niet heel vreemd. De titel van zijn eerste album verwijst naar de invloedrijke Franse cineaste, journaliste en criticus, die eind jaren twintig van de vorige eeuw indruk maakte met impressionistische en surrealistische stijl. Dat vertalen naar muziek moet een uitdaging zijn voor de artiest; tegelijkertijd is de persoonlijke zienswijze zeer interessant voor de luisteraar.

Hoewel elektronische muziek haaks lijkt te staan op het tijdperk waarin de film La Coquille et le Clergyman werd gemaakt, zorgt het gebruik van tape, vintage synthesizers en een analoog geluid voor meer overeenkomsten dan je in de eerste instantie zou denken. De korrelige ambient die daar uit voorkomt, mag bovendien gerust filmisch genoemd worden. Allicht is het een te vaak gebruikte term, doch duidt het de kalme bewegingen en de melancholieke klanken het beste aan. Een nummer als Heavenly Lagoons kan zo op een oud Boards Of Canada-album bijvoorbeeld, terwijl Extremely Bright Views Pt.1 & Pt. 2 wel wat weg heeft van de modulaire meesters uit de jaren zeventig.

On Germaine Dulac is een magnifiek avant-garde album geworden dat perfect past in het kader van het gloednieuwe label: artiesten die met hun muziek meer kunnen dan alleen een luisterervaring creëren, maar daar vooral ook beelden en affect bij weet op te roepen. En ondanks de associatie met de Franse filmmaakster bestaat deze plaat uit heel wat meer kleuren dan alleen zwart en wit.

De lp On Germaine Dulac wordt aanstaande zaterdag 20 september gepresenteerd in het HISK Café in Gent, met een liveshow van Mathieu Serruys. Daarbuiten kun je één van de driehonderd exemplaren van het zwarte vinyl bemachtigen bij B.A.A.D.M.

Steve Gunn & Mike Cooper – FRKWYS Vol. 11: Cantos de Lisboa

In het bericht vorige week op mrbungle.nl ging het al over Portugal, vandaag doen we dat nog eens dunnetjes over. Het is dan ook een land dat bij uitstek past bij een ontspannen zomerstemming met zijn aangename temperaturen, lage leeftempo en kleurrijke taferelen. Zouden we dit jaar aan hetzelfde gevoel een album moeten hangen, dat is dat zeer waarschijnlijk de samenwerking tussen Steve Gunn en Mike Cooper, het elfde deel in de FRKWYS serie van het RVNG Intl. label.

Hoewel de vaart in het uitgeven van deze FRKWYS serie de laatste tijd aanzienlijk lager ligt dan in de beginperiode, heeft het concept – waarin verschillende generaties muzikanten aan elkaar worden gekoppeld – vandaag de dag niets aan kracht ingeboet. Sterker nog, sinds dat deel negen (recensie hier) in Jamaica werd opgenomen, heeft het steeds meer een mondiaal karakter gekregen. FRKWYS is daardoor niet alleen meer een combinatie van oud & nieuw, maar is ook een mengelmoes van culturen geworden. Op deel elf proberen twee iconen uit de gitaarimprovisatie – één relevant in het heden, één in het verleden én in het heden – de sfeer van Portugese traditie te vangen op Cantos de Lisboa.

Mike Cooper en Steve Gunn gaan van start met daar waar ze goed in zijn: eigenzinnig gepluk aan de snaren van de akoestisch gitaar in een geïmproviseerde mix van folk en blues. Het lijkt ze daarnaast geen enkele moeite te kosten om op Saudade Do Santos-o-Vehlo de melancholiek van de Fado in hun muziek op te nemen. In het daaropvolgende Pena Panorama tilt de cello van Helena Espvall, samen met Gunn’s neerslachtige zang, deze emotie nog eens naar een hoger niveau. Voor de liefhebbers van vooral het oudere werk van Cooper, al actief als muzikant sinds eind jaren zestig, is er onder andere het nummer Pony Blues: deze tamelijk opzwepende bewerking van het Charley Patton-nummer mag je gerust kwalificeren als onvervalste countryblues, al zorgen drones op de achtergrond voor een onorthodox randje.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, en de twee heren kunnen hun liefde voor experiment niet lang verbergen. Mike Cooper laat weliswaar zijn befaamde field recordings en Hawaïaanse melodieën achterwege, maar Song For Charlie kun je met zijn langgerekte gongklanken en krakende elektronica geen blues meer noemen. Ook op Lampedusa 2013 worden de gitaarsnaren onrustig overstemd met effecten die weinig met traditionele folkmuziek van doen hebben. Toch weet het duo de mellow sfeer en de visuele uitwerking ervan vast te houden. Je kunt je inderdaad afvragen wat dit nog met Portugal te maken heeft; feit blijft dat in dit land Steve Gunn en Mike Cooper elkaar als muzikale zielsverwanten helemaal hebben gevonden.

Een paar jaar geleden was ik zelf in Portugal. Met dit album zoemend in mijn achterhoofd krijg ik spontaan zin om daar weer naar terug te keren. Al is het met de huidige zomer en Cantos de Lisboa op de draaitafel ook geen enkel probleem je in eigen land in het Middeleeuwse Alfama te wanen, waar het levenslied weerklinkt in het doolhof van smalle straatjes.

Meer Steve Gunn op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #3
Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Meer Mike Cooper op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #4