Zoekresultaten voor:

Part Wild Horses Mane On Both Sides – Aulos’ Second Reed

De aulos was een blaasinstrument die reeds werd gebruikt in het oude Griekenland en Egypte. Deze bestond doorgaans uit twee speelpijpen: één als grondtoon (de drone) en de andere waarop de melodie werd gespeeld. Enigszins vergelijkbaar met de doedelzak dus, doch dan met de mondholte als luchtkamer; een zeer ongemakkelijk manier van spelen, zo het schijnt. Naar de aulos en het dubbelriet waarmee zij is uitgerust, wordt ook verwezen in de titel van het nieuwste album van het Britse duo Part Wild Horses Mane On Both Sides. Niet al te ver gezocht, lijken ze hiermee te willen aangeven dat hun muziek diep geworteld is in folk en traditie. Maar dat deze plaat meer omvat dan een voorstelling uit een historisch museum, dat is wel te raden.

Kelly Jayne Jones en Pascal Nichols spelen al een aantal jaren samen als Part Wild Horses Mane On Both Sides, maar genoemd moet worden dat hun laatste wapenfeit onder die naam alweer uit 2011 stamt. De hoogste tijd dus voor weer een aanvulling op de al uitgebreide discografie, al verscheen vorig jaar nog Hung On Sunday, een ongelooflijke live opname van het gamelanoptreden op het TUSK festival in 2012, van de gezamenlijke band die bestond uit bovengenoemd duo, het legendarische Pelt en Gate (Michael Morley van Dead C). Maar hoe goed die plaat ook is, het verre van vergelijkbaar met de unieke sound die Jones en Nichols met z’n tweeën voortbrengen.

We beginnen in ieder geval met belletjes, als in een aankondiging van een oeroud ritueel, dat met uitgerekte fluitsolo’s en langzaam terugkerende klappen op de bongo’s en timpani’s ons meevoeren in een boven ons bewustzijn uitstijgende droom. Er valt een flinke regenbui, maar de fluit – het hallucinerende effect versterkt door subtiele effecten en echo’s – speelt door, en de muziek begint steeds concretere vormen aan te nemen: invloeden uit de gamelan, gagaku en field recordings die uit een waterige en exotische plek dat nog nooit beschaving heeft gekend lijken te komen, zorgen ervoor dat Arkhe Suspends The Measure Of Land binnenkomt als zowel een authentiek als een hedendaags spektakel.

Op Tails Of Spectre Tie Yarn To Fathom (kant B) wordt er nog iets meer geduld gevraagd van de luisteraar, bewegend langs stiltes en ritselende geluiden. De twee muzikanten gingen op kant A nog ieder hun eigen weg maar wachten nu als betoverd af tot er één tot actie overgaat. De ceremonie wordt uiteindelijk uitgeleid met opnieuw fluitspel, percussie, geluiden van een heftige regenstorm en onheilspellend klokgelui.

Ik zal er niet omheen draaien: Aulos’ Second Reed is het beste album tot nu toe van Part Wild Horses Mane On Both Sides, waarop ze hun reeds eerder gedemonstreerde geluid nog dieper het mystieke bos van oudheid en traditie in sturen, terwijl modern minimalisme, psychedelica en improvisatie in beeld blijven. Aulos’s Second Reed komt uit bij Bennifer Editions, verschijnt op maagdelijk wit vinyl in een fantastisch mooie handgemaakte hoes en is gelimiteerd tot driehonderd exemplaren.

Call Back The Giants – The Marianne

Nadat het invloedrijke The Shadow Ring (in de top 101 van de meest vreemde platen op Spotify) na een uitgebreide discografie van tien jaar de pijp aan Maarten had gegeven, gingen twee van de drie leden solo verder. Graham Lambkin als zichzelf en met het Kye label en Tim Goss als Call Back The Giants. Deze laatstgenoemde is met The Marianne alweer aan de vierde lp toe, de vorig jaar in de herfst verschenen 12” Incidents Of Travel meegeteld. Daar waar Tim Goss de muziek van The Shadow Ring aankleedde met sinistere elektronica, gaat hij met Call Back The Giants voor een kaal geluid met diezelfde elektronica als enige middel.

The Marianne – naar het gelijknamige schip – kiest met typische kustgeluiden het ruime sop, doch blijft voorlopig in rustig vaarwater. De kabbelende weemoedige ambient, in een primitieve homestudio uitvoering, is in de eerste instantie bijna pastoraal of new age te noemen.

Verderop op kant A van het zeegroene vinyl pakken de donkere wolken zich echter samen, en wordt de sfeer grimmiger en onheilspellender. Het is alsof het schip een spookwereld binnen vaart, een vloek uitroepend over de passagiers; zo valt op te maken uit de wanhoop in de sporadisch opduikende spoken word-passages. Meer van Tim Goss’ typische Engelse accent, of dat van zijn stiefdochter Chloe Mutter (ook verantwoordelijk voor het artwork) had de plaat geen kwaad gedaan, maar het duo lijkt hier een bewuste keuze te hebben gemaakt voor het instrumentale.

Door de simpele en zich herhalende melodieën op de synthesizer ligt de geest van toegankelijkheid en popmuziek op de loer, maar de mistige slow-motion uitvoering en duistere sfeer anno vroege Coil voert ze daar eenvoudig van vandaan. Welke richting ze precies opgaan blijft desalniettemin een mysterie, zo raadselachtig kan de muziek van Call Back The Giants soms zijn. The Marianne is voorlopig een reis met een open einde.

In vergelijking met het eerder werk is The Marianne het meest uitgestrekte tot nu toe. Dat doet niets af aan de variëteit, fluctuerend tussen vintage sci-fi soundtracks, macabere hoorspelen en DIY industrial ambient. Het bewijs is dermate overweldigend dat de jury niet anders kan oordelen: Call Back The Giants zet een uniek geluid neer dat aspecten van aloude Britse elektronica en beangstigend modernisme samen weet te vangen, zonder zelf in herhaling te vallen.

The Marianne is verschenen bij Kye en als je nog even wacht, zal je nog flink je best moeten doen één van de vierhonderd exemplaren te bemachtigen.