Tag archieven: Ensemble Economique

November 2011

Veel zinnigs heb ik niet getypt in de afgelopen maand, mede door tijdgebrek en/of omdat ik niet genoeg tekst kon verzinnen voor een afzonderlijke release. Dus, je kunt gerust stellen dat de wel besproken nieuwe (France & Orfanado) hoogtepunten waren in november. Het is toch al een rustige periode, omdat labels nu veelal geen of weinig albums meer uitbrengen uit angst dat deze de jaarlijsten niet meer halen. Maar de hele maand niets, daar kan natuurlijk geen sprake van zijn.

Sommige platen hebben door het artwork echt een meerwaarde. Zo ook de 12” The Prime Revealer van Jonas Reinhardt: beide zijden van het vinyl zijn op kunstige wijze gegraveerd. Doordat de ene kant op 33 toeren wordt afgespeeld en de andere op 45 toeren is het draaien ervan een plezante bezigheid. Ook qua sound trouwens, want de Amerikaanse band trekt gerust de lijn door van het eerder besproken en tamelijk geniale Music For The Tactile Dome: spacy vintage synthesizer werk (denk aan Jarre, Schulze) met kraut drones. Enige nadeel: deze duurt bij elkaar maar elf minuten.

Gelukkig zijn er in hetzelfde genre nog wat meer minuten mee te pakken. Een mooi voorbeeld is Fictions van Le Révélateur, waar een voormalig gitarist van Godspeed You! Black Emperor en Fly Pan Am achter schuilgaat. New age composities vermengen zich langzaam met ambient en dikke synthtapijten. Fictions is uitgebracht op het label van Steve Hauschildt (Emeralds), die zelf ook met een aardige soloplaat aan kwam zetten. Op Tragedy & Geometry, verwijzend naar Griekse mythologie, combineert hij veelal abstracte klanken uit de ambient, elektronica en kosmische  kraut. Aangenaam betoverend.

Wie vorig jaar voor heel wat betovering zorgde, was Brian Pyle (o.a. Starving Weirdos) met zijn soloproject Ensemble Economique. Psychical op het Not Not Fun label klonk als een futuristisch voodoo ritueel en had ik achteraf gezien doodleuk in m’n top 10 geplaatst van 2010. De nieuwe plaat heet Crossing The Pass, By Torchlight. Duidelijk minder overweldigend en agressief dan de voorganger, maar zeker niet minder goed. Pikzwarte synthesizers en rituele percussie vullen deze lp.

Over Maria Minerva typte ik in augustus al, toen om haar album Cabaret Cixous aan te prijzen. Nu heeft ze alweer een vervolg klaar in de vorm van een half uur durende ep: Sacred & Profane Love. Nog romantischer en vooral nog meer gericht op beats duikt de excentrieke Estse producer wederom in de wereld van cheesy ‘90s muziek, met house, disco en rave in de hoofdrol. Het levert alweer de derde bijzonder frisse release dit jaar op die haar naam draagt.

Wat ik ook nog het vermelden waard vind is Replica van Oneohtrix Point Never (knappe elektronische collages) en Chris Watson met zijn El Tren Fantasma (ambient met field recordings van zijn avontuurlijke treinreis door Mexico). Toch was november er vooral om nog ongehoorde albums van eerder dit jaar eens uitvoerig te beluisteren. Die laat ik hier achterwege. Terugblikken op het gehele jaar 2011 doen we immers in december.