Zoekresultaten voor:

Ssaliva – We Never Happened / Elko B. – I Bambini Di Basilisco

Noem mij gerust een fanboy als het gaat om het Antwerpse platenlabel Ekster. Het geesteskind van grafisch designer Victor Robyn en producer Roman Hiele (laatstgenoemde kwam al eerder voorbij op mrbungle.nl) hebben in de enkele jaren van het bestaan kwaliteit, creativiteit en durf getoond als het aankomt op albums in meestal de elektronische hoek. Mijn favoriete voorbeelden zijn Hantrax, de platen van Roman Hiele zelf, een fabuleuze soundtrack – Saints – en een tweetal prachtcompilaties genaamd EXO. In dit nog verse jaar zijn er al twee releases op de wereld gezet en ik had uiteraard weer driftige haast om er iets van te vinden.

Ssaliva is het pseudoniem van de Luikse producer François Boulanger (niet te verwarren met die gloeiend irritante presentator van Lingo), die met We Never Happened al aan zijn zesde album toe is. Eerder verschenen er al prachtige 10″ platen op het Brusselse Vlek label en een 12″ minialbum op Ekster; een nieuwkomer is hij dus niet bepaald.

Dat hij ervaring heeft in de elektronische muziek horen we ook in zijn invloeden terug. Bij de meest prille luisterbeurten duiken namen als Orbital, Aphex Twin en Autechre op. Toch is zijn sound verre van typisch Brits; warme en exotische klanken die uit het verre oosten lijken te komen voeren net zoveel de boventoon in Ssaliva’s retrospectieve kijk op toekomstige dansmuziek. Melancholisch uitdijende symfonische synthpartijen, doezelende chillwave en haperende acid gaan in twaalf nummers moeiteloos samen.

Wie de Antwerpse muziekscene een beetje volgt moet welhaast Elko Blijweert kennen. Alles opnoemen is geen doen, maar hij is onder andere betrokken – al dan niet geweest – bij bands als Dead Man Ray, Kiss My Jazz, Gruppo Di Pawlowski en The Tone Zones als gitarist, toetsenist en/of componist. Maar gek genoeg bestond er in de vijftien jaar dat hij nu zo ongeveer actief is, nog geen soloplaat. Achter de afkorting Elko B. kan hij zich echter niet verbergen, I Bambini Di Basilisco is zijn debuut waarop hij alle soorten stijlen waarmee hij heeft geschermd, bijeen laat komen.

Elko componeerde onder andere soundtracks voor een moderne dansvoorstelling en een poppenspel voor de kleintjes, iets wat zich op deze plaat vertaald in kinderlijk vrolijke melodieën en vloeiend, expressionistisch gitaarspel. Maar ook filmmuziek uit een klassieke Western of John Carpenter-achtige synthesizermist komt voorbij. En passant gooit hij er nog wat verwijzingen naar het tropische dierenrijk doorheen met titels als Krokodil en Afrikakat en verfrissende laid-back elektronica die je normaal gesproken in een andere continent plaatst. Met zo’n omschrijving weet je niet meer in welke genrebakken je dit vinyl moet gaan zoeken, toch past het gehele geluid van “de kinderen van de basilisk” verrassend goed bij elkaar.

Een groot pluspunt van Ekster’s output zit hem onder meer in het visuele gedeelte dat zonder precies consequent te zijn altijd bijzondere vormen aanneemt. Zo kwam er al eens een vacuümverpakte 10″ uit met een theezakje uit China, en zijn de genoemde twee lp’s voorzien van bedrukte transparante platenhoes. Ssaliva pronkt met artwork van Charles-Henry Sommelette, Elko B. doet er zelfs nog een schepje bovenop door de plastic bescherming van een glow in the dark-effect te voorzien, waardoor de hagedis op de cover je ook ’s nachts aan de draaitafel gekluisterd houdt.

Rhodri Davies – Pedwar

Het alt.vinyl label pakt serieus uit met de laatste release van de Welshe harpist Rhodri Davies. An Air Swept Clean Of All Distance verschijnt in een gelimiteerde oplage van 250 stuks in een handgemaakte gezeefdrukte hoes met notities van David Toop. Maar het grote nieuws is vooral dat nog eens 250 exemplaren onderdeel zijn van Pedwar, een prachtige handgenummerde boxset met 4 lp’s en veel extra’s, dat volgens het label een definitief retrospectief overzicht biedt van de solo werken van Davies. De box bevat naast het nieuwe album de eerder uitgebrachte Trem, Over Shadows en Wound Response.

Trem uit 2002 was twaalf jaar geleden Davies’ eerste solo album, uitgebracht op cd door het Confront label. Het bevatte opnames van een drietal optredens in Londen, optredens waarbij hij toen al de grenzen van zijn instrument opzocht. Het zijn kille, afstandelijke nummers met harde en korte plukken aan de snaren, vaak in combinatie met effecten en het gebruik van een e-bow. De ongestemde snaren en abrupte aanslagen zorgen vooral voor een moeizame luisterervaring en zal je eerder plaatsen in de experimentele noise en avant-garde minimalisme dan in de easy listening sfeer. Ontsnappen aan de oudbakken reputatie van het instrument is een kunststukje op zich, verder kan ik alleen maar concluderen dat dit een serie indrukwekkende live concerten moet zijn geweest.

Op het album Over Shadows (2007), zijn tweede solo album, gooide Davies het over een andere boeg. In één lang stuk van bijna veertig minuten laat hij de harp resoneren en vibreren tot er een  langgerekte drone ontstaat, dat zeker in het middenstuk de reden moet zijn dat hij later in zijn carrière composities van de minimalistische synthesizer pionier Éliane Radigue mocht spelen. Het grote verschil is de bewegelijkheid; Davies lijkt zijn geduld niet te kunnen bewaren waardoor er veel meer warme melodieën komen bovendrijven en zodoende aan een te meditatieve sfeer ontsnapt. Wederom een sterk staaltje van Davies de harp te laten klinken zoals niemand dat verwacht.

Over Wound Response wil ik hier niet teveel kwijt; over dit verwoestende album schreef ik immers twee jaar geleden al eens een recensie. Meteen naar het nieuwe An Air Swept Clean Of All Distance dus, een album waarop Rhodri Davies qua techniek diep in de historie en afkomst van de harp duikt. De veertien nummers halen invloeden naar boven uit – zoals David Toop aanduidt in zijn verhalende essay – Afrikaanse landen als Congo, Mali en Guinee, maar ook aloude speelwijzen uit wat ooit Mesopotamië is geweest.

De focus ligt op rudimentair spel, vlotte vingerbewegingen en improvisatie; elementen die ook al op Wound Response aanwezig waren, doch toen minder goed hoorbaar door alle distortion. Ditmaal is het geluid subtieler, al is het hak-op-de-tak werk zeker geen aanbeveling voor liefhebbers van klassieke harpisten. Opnieuw lijkt Davies gehaast met snel op en neer gaande noten en arpeggios, chaotische ritmes en een ruwe behandeling van de snaren. Toch is op deze gewaagde methode geen kritiek te leveren, want Davies beheerst zijn instrument als geen ander.

Hoewel An Air Swept Clean Of All Distance misschien wel het eerste solo album van Rhodri Davies is waarin daadwerkelijk een harp in is te herkennen, maakt zijn gedurfde benadering hem nog steeds één van de meest bewonderenswaardige artiesten die puur en alleen dit instrument gebruiken. Een uitstekende reden voor de experimentele muziekliefhebber de mooie box Pedwar is huis te halen. De vinyl boxset en het nieuwe album apart zijn vanaf eind oktober verkrijgbaar via alt.vinyl.

Neutral – Grå Våg Gamlestaden

Zweden staat nog op mijn verlanglijstje als het gaat om visiteren; er een oordeel over vellen vanuit mijn luie stoel in Nederland zou om die reden niet veel waarde hebben. Toch kan ik mij de laatste tijd een aardig beeld vormen bij een bepaalde wijk in Göteborg, genaamd Gamlestaden (letterlijk: oude stad). Een gedeelte van de stad die gekenmerkt wordt door oude fabrieken (SKF) en eindeloze appartementencomplexen, gesplitst door de Artillerigatan. Het uit dezelfde stad afkomstige duo Neutral gebruikt daarvoor niet veel woorden, maar hun debuutplaat spreekt boekdelen.

Neutral is begin dit jaar opgericht door Sofie Herner en Dan Johansson, een tweetal dat zich met Källarbarnen, Sewer Election, Ättestupa en diverse andere acts reeds hardnekkig heeft gevestigd in de underground van Göteborg. Graven in hun eerdere discografieën leert dat ze een voorliefde hebben voor gitaarnoise, elektronica, drone en duistere, depressieve soundscapes die je zo in de schappen kunt schuiven naast black metal en Cold Meat Industry. Op Grå Våg Gamlestaden lijkt dit alles perfect samen te komen.

De plaat begint in ieder geval zonder waarschuwing met een gehoorbeschadigende noise uitbarsting, wellicht om bij de luisteraars alvast het kaf van de koren te scheiden. Afzwakkend halverwege, wordt er uiteindelijk in Erbjudanden alleen nog maar fluisterend gesproken. Toch is dit nauwelijks een voorbode voor wat komen gaat; de tien nummers zijn waarschijnlijk net zo gevarieerd als het volk dat door de Gamlestaden schuimt.

Neutral schermt namelijk ook met ijskoude no wave, minimalistische tape experimenten, krakende field recordings en melancholische synthesizers. Ook zouden we in twee nummers nog een trompet moeten horen, maar die is nauwelijks als zodanig herkenbaar. Windstoten door een roestige buis is wat ervan overblijft. De nummers die nog ergens lijken op iets met een kop en een staart – Repa en Jalusie – halen stoïcijns vervormde rock van stal, de schroevendraaier stevig tegen de snaren aangedrukt. Het klinkt als de droevige acceptatie van de onvermijdelijke aftakeling.

Hoewel Herner zuinig is met haar gesproken woord-passages, draagt het zeer zeker bij aan de beeldvorming van Gamlestaden. Op semi-poëtische wijze wordt met zachte stem de keiharde realiteit verkondigd, in de moedertaal. Over grijze luchten, vervuilde longen, gebroken glas, vervallen huizen en vergeten parken; Göteborg is niet per se de havenstad met bewonderenswaardige architectuur en gastronomie om van te watertanden. Wat dat betreft is deze plaat een behoorlijk anti-urban statement richting de tweede gemeente van Zweden.

Grå Våg Gamlestaden is een plaat als een verloederd kraakpand: vuil, vijandig en te betreden op eigen risico. Een oprechte getuigenis van de donkere kant van een stad en haar inwoners. Het album is uitgebracht door Omlott – een label in het leven geroepen door de platenwinkel Musiclovers Records in Göteborg –  op vinyl (tweehonderd exemplaren) en op cassette (honderd exemplaren). Enige haast is dus geboden wil je het debuutalbum van het jaar in huis halen.