Zoekresultaten voor:

Maart 2013

Hersendood na weer een geweldige editie van het KRAAK festival? Nee, een kleine hoeveelheid cellen houdt dapper stand. De auditieve cortex is in ieder geval nog intact, want ook deze maand is het gelukt het kaf van het koren te scheiden. Van de akoestische black metal van Urpf Lanze, via de minimalistische drones van Éliane Radigue naar de slidegitaar improvisaties van Jon Collin; op het eerste gehoor rustige muziek, doch met een intense uitwerking. Intens was ook het release schema van maart, vooral in de staart.

Om te beginnen twee heruitgaven. The Glinting Spade is een redelijk obscure folkklassieker – vol met psychedelisch minimalisme – van In Gowan Ring, de artiest ook bekend als Bobin Eirth of B’ee. Merlins Nose Records heeft ervoor gezorgd dat deze intieme en mystieke plaat uit 1999, gemaakt met zelf gemodificeerde instrumenten, voor het eerst uit komt  op vinyl. Hetzelfde doet MIE Music met Cry van Alastair Galbraith, één van de hoogtepunten uit Nieuw-Zeeland aan het begin van het vorige decennium. Avant-garde, lo-fi, folk en drone zijn de sleutelwoorden, voor zover Galbraith’s bijzondere stem geen hoofdrol opeist.

Penultimate Press en Irritable Hedgehog hebben de handen ineen geslagen om een andere parel uit de archieven op te duiken. November van Dennis Johnson is naar verluid gecomponeerd in 1959 en vormt één van de grootste inspiratiebronnen voor het hedendaagse minimalisme in de avant-garde, onder aanvoering van La Monte Young. Het meer dan vijf uren durende stuk is vorig jaar ingespeeld door pianist Andrew Lee en verschijnt nu in een mooie box met vier cd’s. Voor wat meer romantisch werk kunnen we terecht bij Important Records, die gitarist James Blackshaw en Lubomyr Melnyk (de snelste pianist ter wereld) bijeen brengt op The Watchers. In vier lange, tijdloze nummers brengen ze een geslaagd duo van akoestisch gitaar en piano, met geïmproviseerde, rustieke virtuositeit.

Verrassend was de split met The Dead C en Rangda, twee “supergroepen” uit de experimentele rock. Twee bands die weinig met elkaar van doen hebben, en de opnames lijken ook geen enkele connectie met elkaar te hebben, behalve dan dat de nummers onuitgebracht zijn. De groovende sludge rock en exotische psychrock doen dit detail snel vergeten. Rocken gaat ook Dan Melchior op zijn nieuwste album C.C.D.E Music goed af. Hij doordrenkt zijn blues met schimmige garage en experimentele noisy stukken. Een dreunend nummer als Stomping Crow gaat er in als zoete koek. Overigens niets ten nadele van de rustigere tracks, die met een lo-fi blues sfeertje regelmatig aan Ignatz doen denken.

Aangezien de vorige twee albums van Julian Lynch hoog in mijn jaarlijsten belandden, ben ik min of meer verplicht om ook iets te vinden van Lines, dat deze maand bij Underwater Peoples Records is verschenen. Op een of andere manier doet de ethno-folk mij nu opeens een stuk minder wild opveren. Niet dat hij is veranderd: mooie arrangementen, subtiele liedjes, en weirde psych  als vanouds op het album aanwezig. Lines luistert echter alsof hij de focus is verloren, of ben ik dat?

Last-minute tips: Polysick met Daydream (retro acid elektronica, maar dan goed), Hieroglyphic Being met Imaginary Soundscapes (retro acid elektronica, maar dan écht on acid), City Of Salt met Towers Open Fire (geïmproviseerde subtiele drones, Arabische klanken en jazzy folkmuziek), Punk Authority van Pete Swanson (zwaar dreunende techno-noise) of pik nog eens een puike live opname van de prog-drones van Expo ’70 op, beluisterbaar op Virtually From The Unknown.

Incubate festival 2012

Maandag is het zover: dan gaat Incubate editie 2012 van start. Het festival dat Tilburg helemaal doet opleven is nog meer dan voorgaande jaren een allesomvattend evenement, met kunst, film, theater, debat en muziek. Je kan natuurlijk niet overal verstand van hebben, dus concentreer ik mij komende week op dat laatste. Een overzicht van de door mij uitgestippelde route, op de woensdag, zaterdag en zondag.

Op woensdag 12 september ben ik twee uur lang niet weg te slaan uit de Paradox. Daar staat als het goed is het drumstel klaar van de Australische percussionist Will Guthrie. Zijn plaat Sticks, Stones & Breaking Bones (recensie hier) uit dit voorjaar behoort nog steeds tot mijn favorieten van 2012, en ik twijfel er eigenlijk niet aan dat hij zijn improvisatiekunst en fabuleuze techniek ook live kan waarmaken. Wie live misschien nog wel beter is dan op plaat is Bill Orcutt. De voormalig gitarist van Harry Pussy is vandaag de dag in topvorm op zijn akoestische gitaar, waar dikwijls bewust een aantal snaren van ontbreken. Verwacht geen mooie melodieën, maar kapotte blues en raggende improvisatie ondersteund met vaag gemompel.

De zaterdag staat bij mij in het teken van Denemarken en noise. De platenlabels Sacred Bones en Posh Isolation zorgen dan namelijk vanaf voor een vermakelijke lineup in de Stage01, onderdeel van de 013. Om te beginnen met Vår (voormalig War), een project van Loke Rahbek en Elias Rønnenfelt. Eerstgenoemde runt het Posh Isolation label en is zanger van Sexdrome, terwijl Rønnenfelt speelt bij Iceage. De muziek van Vår is derhalve een te verwachten combinatie van house en punkmuziek. En toch denk ik dat deze band een publiek achterlaat dat zich nog eens achter de oren krabt.

Girlseeker is nog steeds de coolste band op aarde, en behoeft geen introductie meer. Zeker niet nadat de wanhopige Denen Incubate vorig jaar al liet kennis maken met hun gedementeerde pop. De zaal wordt nadien ingeruild voor de Pauluskerk, want daar spelen achtereenvolgens Twinsistermoon en Cian Nugent. De kerk is uitstekend geschikt voor akoestische optredens, en de spookfolk van Mehdi Amaziane (ook lid van Natural Snow Buildings) en het fingerpicking van Nugent past daar prima.

Terug naar de 013. Daar doet Elias Rønnenfelt nogmaals een optreden, nu als frontman van punkact Iceage. Dat optreden wordt – afgaande op eerdere – kort, rommelig maar fucking intens. ‘s Avonds staat er met Consumer Electronics en Con-Dom ongecompliceerde, keiharde noise op het programma, maar stiekem hoop ik ook nog even een stukje mee te pikken van Joe Speedboat, het nieuwe Dead Moon-achtige rammelpunk project met onder andere Edgar Wappenhalter en Wim Lecluyse (Morc Records) in de gelederen.

Overtuigd van zijn laatste plaat (recensie hier) ga ik met hoge verwachtingen naar het optreden van Diamond Terrifier kijken, de zondagmiddag. Noise, ambient en improvisatie met een saxofoon. Een half uur later komen we met Amen Dunes in wat rustiger, zij hij nog steeds behoorlijk psychedelisch, vaarwater. Het is te hopen dat ik bij het navolgende Ancient Ocean de kater van gisteren te boven ben, want dit valt in het genre “dromerige minimalistische drones”. Wakker worden doe ik beter bij The Men, heerlijk catchy noiserock met een punkrandje. Ook weer van het Sacred Bones label trouwens. In het vorige bericht op mrbungle.nl is al te lezen dat ik graag naar de drones van Expo ’70 luister, en dat zal live, aan het einde van de zondag, niet anders zijn.

Tot zover een overzicht van mijn planning komende week. Hang me er niet aan op, want er is natuurlijk nog veel meer te zien dan in deze bekrompen agenda wordt genoemd. Mis het leukste festival van Nederland niet!

Expo ’70 – Beguiled Entropy

De laatste paar jaar duikt de naam Justin Wright en zijn naam Expo ’70 steeds vaker op in muziekgenres die we simpel gezegd kunnen indelen onder de bijvoeglijke naamwoorden psychedelisch, experimenteel, analoog en kosmisch. De discografie van de in Kansas City wonende Wright uitspitten is inmiddels een heel werk, waardoor soms de kleinere (live)opnames er heruitgaven op cassette en cdr verdwijnen in de massa. Eens in de zoveel tijd verschijnt er echter een ijkpunt: een solo studio album op een wat groter label dan zijn eigen Sonic Meditations. Beguiled Entropy is er zo één.

Deze lp op Blackest Rainbow bevat nummers uit een twee dagen durende opnamesessie in zijn eigen – waarschijnlijk donkere – kelder, die plaatsvond nadat hij op diverse podia zijn thuisland uitvoerig had laten kennismaken met zijn spacy drones. Ruimtelijk zijn de vijf nummers zeker van opzet, en het feit dat deze in een studio zijn opgenomen biedt ook de mogelijkheid het geluid wat warmer en gevarieerder aan te kleden.

De openingstrack Mark Of The Rising Mantis bijvoorbeeld, heeft naast de melodische gitaartexturen een laag met analoge bliepjes en andere effecten die de aandacht probeert af te leiden, totdat een loodzware proggy riff de inleiding vormt voor het volgende nummer. De tot dikke mistige ambient uitdijende drones krijgen een behandeling met subtiel jammend gitaarspel en echoënde synthesizers, wat voor een meesterlijke trip zorgt.

Toch is Beguiled Entropy duidelijk opgewekter dan een hoop voorgaande releases, met meer beweging en verandering in de soundscapes. Vooral de twee nummers op kant B lijken meer om pulsatie en ritmes te draaien. Hard afgespeeld is Backmasking Deeper Than Darkness alsof er een gigantische donkerbruine modderstroom op je af komt, terwijl Pulsing Rings Of Ice zelfs een drumcomputer meebrengt, als een soort vertraagde dronetechno. Dat genre bestond vast nog niet.

Met zo’n vruchtbare output is het gemakkelijk kritiek leveren; drones hebben namelijk nog al eens de neiging om aan de oppervlakte allemaal hetzelfde te klinken. Hoewel ik sommige releases van Expo ’70 ook echt niet uit elkaar kan houden, hoor je mij niet klagen. Het niveau is namelijk constant hoog, waardoor albums als deze er nog meer uitspringen.