Tag archieven: folk

Ordo Rosarius Equilibrio – Onani [Practice makes Perfect]

“Maar Onan wist, dat het nakroost hem niet zou toebehoren, daarom, zo vaak hij tot de vrouw van zijn broeder kwam, verspilde hij het zaad op de grond (…) En het geen hij gedaan had, was kwaad in de ogen des Heren, en Hij doodde ook hem” (Genesis 38:9-10). Onanie, de zonde van de speelzucht. La petit mort, ofwel de kleine dood wanneer er weer eens zaad wordt verspild op plekken waar God het niet voor bedoeld heeft. Op het moment dat er een album gewijd aan masturbatie verschijnt, ben ik er natuurlijk als de kippen bij. Zo geschiedde, met het achtste album van Ordo Rosarius Equilibrio, getiteld Onani [Practice makes Perfect].

In de tweede helft van de jaren negentig volgde ik het geesteskind van de Zweed Tomas Pettersson op de voet. De ambientale en middeleeuwsaandoende akoestische doch ook elektronische folk op het Cold Meat Industry label leverde – en doet dat nog steeds – een intrigerende en fascinerende luistersessie op. Zeker de eerste drie albums waren rustgevend en hypnotiserend door de gebruikte loops en afwisselend gebruikte mannelijke en vrouwelijke spraak, hoogst poëtisch rituelen vertalend in woorden. Het derde album Conquest, Love and Self Perserverance zorgde voor een soort van doorbraak voor zover dat mogelijk is in het genre dat een beperkte aantrekkingskracht dan wel blootstelling kent. Het was ook het eerste album waarop het duo flirtte met sadomasochisme en licht choqueerde met hun beeldende passie voor seksualiteit. Met een nieuwe dame in de gelederen werd dit concept verder uitgewerkt, met als bijkomend gevolg dat de act zich teveel leek te herhalen. Mijn aandacht verslapte.

In diezelfde aandacht werd eind vorig jaar weer een flinke dosis bloed gepompt, toen Ordo Rosarius Equilibrio het concept over masturbatie aankondigde en een wereldwijde oproep deed om foto- en beeldmateriaal op te sturen die het idee vereeuwigde. Er werd meer materiaal aangeleverd dan dat er voor een enkel album gebruikt kon worden. Met dat gegeven is de stelling dat men meer exhibitionistisch is ingesteld dan men eigenlijk beweert, gemakkelijk te verdedigen. Zelfbevrediging en het esthetische aspect hiervan boeit de mensheid al eeuwen, maar slechts weinigen durven het uit te spreken of visueel vorm te geven. Op dat gebied is de verkenning van de grenzen tussen pornografie en erotische kunst van O.R.E. reeds geslaagd.

Het album wordt in diverse formaten uitgebracht; om zo uitgebreid mogelijk van het grafische concept te kunnen genieten zal de liefhebber voor de vriendelijke geprijsde boxset kiezen met dvd en extra foto’s: een desillusie. De acht zwart-wit foto’s zijn weliswaar mooi maar niet suggestief of erotisch te noemen; een hals, een gepiercte tepel en een hoge hakschoen vallen wat mij betreft niet in die categorie. De dvd bevat welgeteld één videoclip van de openingstrack Glory To Thee, My Beloved Masturbator. Wanneer je heel goed kijkt zie je hierin vormen van masturberende mannen en vrouwen, maar veel wordt aan de verbeelding van de kijker over gelaten. Datzelfde geldt voor het uitgebreide cd-boekje, dat de vaste platenpers van Cold Meat Industry weigerde te drukken. Mij bekruipt het gevoel van een vijftienjarige die hoopvol ’s nachts naar de contactadvertenties op SBS 6 aan het staren is, met als hoogtepunt een wazige flits van een paarse dildo. Ook pornografie en erotiek zijn subjectieve begrippen.

Het concept overschaduwt de muziek, dat mogelijk nog minder associatie oproept met erotiek of seksuele handelingen. Tot mijn ongenoegen verdwijnt de akoestische gitaar nog meer naar de achtergrond en nemen rustige neoklassieke tonen de overhand op dit album, zoals de voorloper Apocalips al deed vermoeden. Vrij veel bombast, afgewisseld met rustige ambient stukken kenmerken het album. Sinister klokgelui ontbreekt uiteraard ook weer niet. Nieuw is wel het gebruik van het accordeon, maar deze verdrinkt een beetje in het gotische gereutel. De ritueel gesproken teksten tonen meer creativiteit, met titels als What You Sow Is What You Reap en het Italiaans gesproken Amore Rosso, Amore Marrone, Amore Nero (Il Waltzer Del Lupo Mannaro). Ik kreeg desondanks niet het idee naar een sonische exploratie van de masturbatiekunst te luisteren. Een kreet als “Fuck Me” is dagelijks te horen vanuit de mond van een met goud behangen neger, omringt door motjo’s, op vele muziekzenders; daar schrikt niemand vandaag de dag nog van. Gezien het verleden van Ordo Rosarius Equilibrio zullen luisteraars die bekend zijn met het duo nog nauwelijks een wenkbrauw ophalen.

Hoewel het lijkt dat O.R.E. vooral alleen met de aankondiging van het album wilde choqueren, zal Onani [Practice makes Perfect] de preutse mens wel degelijk de ogen doen sluiten. Diegenen die wat meer gewend zijn, zullen zich moeten afvragen wat nu eigenlijk belangrijker is: de suggestie van de beelden en de eigen fantasie of de (dis)satisfactie die de vooropgelegde geile verwachtingen oproepen. Mijn enthousiasme was met dit concept gewekt, maar persoonlijk vind ik dat het album zijn uitwerking mist. Uit de verkoopcijfers zal blijken of de voyeurs het zullen winnen van de exhibitionisten. Ik heb al zo’n plakkerig vermoeden; taboes verkopen nu eenmaal.

Freak & andere folk

De folkfestivals lijken in Middelburg als paddenstoelen in de herfst uit de grond te schieten. Zelfs in de meteorologische lente. Nog niet zo lang geleden was De Spin locatie voor een avond met subtiele roots- en folkmuziek, afgelopen zaterdag was het weer De Spot dat toneel was voor een freak folk swing balkan klezmer -avond, zoals ze het zelf aankondigden. Om wederom mijn goede smaak te tonen en deze tot het uiterste te testen (Hertog Jan bier) hoefde ik gelukkig niet ver te lopen.

Jay Minor mocht dit keer de aftrap verzorgen. Hij liet op het huiskameroptreden in De Spin al een aardige indruk achter, zoals hopelijk uit mijn verslag is gebleken. Dit maal heeft hij wel zijn laptop meegenomen voor enkele elektronische effecten. Deze bestaan voornamelijk uit subtiele blipjes en blopjes, die wat ritme in de muziek aanbrengen. Hoewel Jay zich hiermee weet te onderscheiden van vergelijkbare artiesten zonder laptop, heeft zijn muziek dit niet nodig. De prachtige, fragiele stem van de jonge Zeeuw spreekt eigenlijk voor zichzelf en de zachte akkoorden op de gitaar zijn wat mij betreft voldoende wat begeleiding betreft. Hoewel zijn show in het begin last heeft van de opstartproblemen van de geluidsman, wordt ook dit optreden zonder meer enthousiast onthaald door het publiek.

Het navolgende Moi, Le Voisin uit het bekende stadje Kutrecht weet mij aanzienlijk minder te overtuigen. De akoestische punkfolk & post folkorism komt rommelig over en daarom ook niet helemaal uit de verf. Wanneer ik de vierkoppige band zie spelen, denk dat ze veel effectiever zou overkomen als duo, met Benjamin van Vliet op zang en gitaar of accordeon en Lot Broos op de cello en achtergrondvocalen. Nu zijn daar ook nog een basgitaar en elektronische piano bij, wat mijn aandacht doet verslappen. Overigens gaat de stem van de zanger bij vlagen door merg en been, maar daar zijn vast liefhebbers voor te vinden.

Op het moment dat een bebaarde dwerg met een grappig Italiaans accent in het Engels zijn optreden aankondigt, zijn alle ogen weer op het podium gericht. Het is Bob Corn, die naar verluid zijn naam heeft te danken aan het feit dat hij de eerste was die een concert van Korn in Italië wist te organiseren. Dat hij hele dagen op maïskolven loopt te knagen heb ik ook als uitleg horen waaien, maar dat was deze avond niet te merken. Eigenlijk heet de enthousiaste en sympathieke liedjesschrijver gewoon Tiziano Sgarbi. Naast het organiseren van optredens in zijn thuisland Italië heeft hij een eigen platenlabel, Fooltribe genaamd, en maakt hij rustige (Engelstalige) singer-songwriter muziek. Zijn stijl is simpel en oprecht, en valt goed in de smaak. Wat vooral aan hem opvalt, is zijn voetenwerk. Trappelend met zijn te korte beentjes als een peuter die voor het eerst kennismaakt met het fenomeen water schuifelt hij zijn schoenen over de oppervlakte van het podium, tevens op het gebied van geluid vertier biedend. In een kort gesprek na het aanschaffen van zijn laatste album We Don’t Need The Outside blijkt uit zijn tomeloze enthousiasme dat hij een echte muziekjunk is en eigenlijk over niets anders kan en wil praten.

Bob Corn ligt iets gemakkelijker in het gehoor (en geheugen) dan Long Conversations And The Closet Orchestra. Toch weet de band rond de zanger Olaf Caarls uit Zuid-Holland, ondersteund door wat percussie en een basgitaar, best te boeien. Ik ben van de honingzoete doch krachtige, zuivere stem van de 24-jarige Caarls, aangevuld met basgitaar en enige percussie, tamelijk onder de indruk. Evenwel valt de muziek op het debuutalbum The Getaway enigszins tegen. Daarop wordt nog wat viool- en cellospel aangehaald, maar dat kan de typische Nederlandse – en dus niet internationale – kwaliteit niet verhullen.

Het optreden dat wel allerlei internationale gevoelens weet boven te toveren is die van de Balcony Players uit Rotterdam. In de hoofdrol: twee jongedames waarvan Moniek de Leeuw op indrukwekkende wijze de viool bespeelt en Ilse Roskam het accordeon. Aangevuld met een contrabas en gitaar laat deze veelal instrumentale klezmermuziek de aanwezige toeschouwers hartstochtelijk meeswingen en –klappen. Ze doen mij zelfs denken aan één van mijn favoriete albums aller tijden, Buck Fever van Estradasphere. De Balcony Players gebruiken dezelfde elementen uit de traditionele Balkan- (en nog meer naar het Oosten) muziek, met veel swing en dramatiek. De viool is een instrument die daar natuurlijk uitstekend geschikt voor is. Die lui mogen ook weleens op mijn balkon komen spelen. Ik wacht met smart tot ik hun demo ontvang, aangezien deze na het optreden reeds uitverkocht was. De bijbehorende foto is overigens op ingenieuze wijze genomen van duizend meter afstand door mijn makker David.

De grote lappen tekst hierboven lijken overbodig te zeggen dat ik meer van dit soort festivals in Middelburg met klem aanmoedig.

The Whitest Boy Alive – Rules

Nog niet zo lang geleden zag ik mezelf als The Whitest Boy Alive. Ik hield me vooral bezig met nerdachtige activiteiten waaronder aan computers sleutelen, vertoonde mijn persoon alleen ’s nachts buiten wanneer ik de kroeg uit kwam, at eenzaam hamburgers en pizza’s en droeg bij voorkeur zwarte kleren, in de hoop dat niemand mij zag. Vakanties naar de zon interesseerden mij niets. Tijdens een kortstondig bezoek aan Berlijn een paar jaar geleden was mijn verbazing dan ook groot toen ik in de Duitse Bijenkorf KaDeWe op de muziekafdeling een album aantrof van The Whitest Boy Alive. De CD was verzegeld met plastic doch ik was zo benieuwd of er een foto van mij in het boekje te zien was, dat ik besloot het schijfje bij de kassa af te rekenen.

Geen foto’s in het uitklapboekje, gelukkig. Het bleek om een project te gaan van de Noorse muzikant Erlend Øye (spreek uit: Ojee!) en zijn Duitse vriendjes. Blijkbaar waren er in thuisstad Bergen teveel bebaarde singer-songwriters en black metal muzikanten en kon Erlend daar niemand vinden die met hem een disco- en electropopband wilde starten. Hij heeft het naar verluid nog gevraagd aan de leden van Turbonegro, maar die hadden geen tijd vanwege de promotie van hun toen laatste single Wipe It Til It Bleeds. In het wel vooruitstrevende Berlijn kwam hij Marcin Öz (bas) en Sebastian Maschat (drums) tegen en het debuutalbum Dreams was een feit. Op de combinatie van dromerige indiepop en voorzichtige electrodeuntjes durfde zelfs nerds de heupjes licht te wiegen, en The Whitest Boy Alive overstijgt daarom al snel het succes van Erlend’s andere folkpop band, Kings Of Convenience.

Tijden veranderen. The Whitest Boy Alive vond inspiratie voor nieuwe muziek in het snikhete Mexico en Daniel Nentwig kwam erbij als toetsenist. Toen ik kleurrijk gekleed en een frisse salade etend in de brandende hitte op Lowlands 2007 de groep aanschouwde, bleek ze het publiek uistekend te vermaken met een meer dansbaar geluid. Dat is ook de richting die The Whitest Boy Alive voor ogen had. Er ligt meer interactie tussen drums en basgitaar wat de ritmiek ten goede komt, en dat neigt naar de dansvloer. Aan de andere kant heeft de band gekozen voor oprechtere klanken, zonder elektronische effecten of overdubs. Een hoofdrol is hierin weggelegd voor de Rhodes piano en de vintage Crumar synthesizer.

Eigenlijk is er geen reet veranderd. Het nieuwe album Rules klinkt precies als de vorige. Makkelijke, soezerige popmuziek met gitaar, bas, drums en synthesizer. En natuurlijk de bekende warme, melancholische stem van Erlend. Ook is de plaat weer afgemixt in Villa Qrella, in mijn collectie op meerdere albums prettig aanwezig, maar wel wederom met eenzelfde productie. Ik had verwacht dat ze de electro-kant opgingen zoals ze op hun eerste single Inflation klonken. Nee hoor. Geen vernieuwing, een eerder kunstje herhaald; het lijkt te goedkoop. Zo ook de teksten van Erlend. Met “a rollercoaster ride of emotions” durft Lee Towers zelfs vandaag de dag niet meer mee aan te komen.

Menig lezer zal bij de vorige alinea al aan voelen komen dat er een negatieve conclusie volgt. Niets is minder waar. De melodieën liggen comfortabel in de oorschelp, de zang is nergens irritant en het ritme is aanstekelijk. Rules is daarom, net als zijn voorganger, een perfecte popplaat die veel verschillende luisteraars zal bekoren. Folk, indie, electro, pop; net als bij eten werkt het in de muziek zelden door gewoon alle lekkere ingrediënten bij elkaar te gooien om tot een summum te komen. The Whitest Boy Alive is daarop een uitzondering. Het luistert heerlijk weg en is bovendien überhip. Rules is de veiligste aankoop van het jaar, en dat terwijl de houdbaarheidsdatum van Dreams nog niet eens is overschreden.