Tag archieven: folk

The Garbage & The Flowers – Eyes Rind As If Beggars

Yuri Frusin en Helen Johnstone ontmoetten elkaar als tieners in Wellington, Nieuw-Zeeland, ergens in het begin van de jaren tachtig. Al snel ontstond er muzikale band tussen de twee, dankzij hun aanstekelijke creativiteit. Van jammen in de slaapkamer terwijl er gedichten van Patti Smith werden opgelezen, ontwikkelden ze zich tot een volwaardige band met Torben Tilly op drums en Heath Cozens op basgitaar.

Met een beetje hulp van Alastair Galbraith groeide de reputatie van The Garbage & The Flowers tot buiten Wellington. De eerste single Catnip liet overduidelijk de liefde voor The Velvet Underground horen, met een aandoenlijke Nieuw-Zeelandse nonchalance. Vooral de prachtig uitgevoerde b-kant Carousel deed verlangen naar een volledig album op het label Twisted Village. Echter, toen de 7” in 1992 werd uitgebracht, was de band door onder andere de stuk gelopen relatie tussen Frusin en Johnstone al uit elkaar. Het album Eyes Rind As If Beggars was een nakomertje op The Now Sound label in 1997, een verzameld werk van oude opnames, uitgebracht in een editie van driehonderd exemplaren.

De recent opnieuw uitgebrachte versie van deze dubbel lp mocht ik deze week in ontvangst nemen. Het is een welkom initiatief van Fire Records en Bo’Weavil voor diegenen die in die tijd Nieuw-Zeeland nog een brug te ver vonden, of het simpelweg hebben gemist. Eyes Rind As If Beggars laat het beste van de band horen: fragiele popfolk muziek en lofi rock, met de stonede zang van Johnstone als een magische magneet. Tegelijkertijd is daar de onwil om alles mooi en uitgedacht te laten klinken. Dat noisy viersporen-gevoel en het lichtzinnige gemak waarmee ze toch prachtige melodieën uit de mouw schudden, maakt van The Garbage & The Flowers één van de meest sympathieke bands van Nieuw-Zeeland. Luistertips? De ultieme tripversie van Carousel (live), het melancholische Love Comes Slowly Now of het heerlijke rommelige Rosicrucinn Lovers.

Het is een heruitgave die er mag zijn. Er is geen halfslachtige poging gedaan de handgeschilderde hoes van de eerste editie te evenaren; het artwork is compleet vernieuwd. In het twintig pagina’s tellende boekje verteld Jon Dale (Dusted) over de historie van de band, aangekleed met oude foto’s. Er wordt ook een bonus cd bijgeleverd met onder andere de nummers van de Catnip 7”, Prince Of Thieves 7”, zeldzame opnames en onuitgebrachte tracks. Essentiële aankoop dus, voor wie in één keer al het relevante werk van The Garbage & The Flowers in huis wil halen. Sinds eind jaren negentig is de band weer min of meer bij elkaar, en geven ze sporadisch een liveshow in hun nieuwe thuisland Australië.

Beetje lezen tijdens het luisteren? Erewhon Calling: Experimental Sound In New Zealand vertelt het verhaal van de experimentele muziekscene in Nieuw-Zeeland en staat vol met interessante anekdotes en foto’s, duidelijk opschreven door een insider. Erewhon Calling stond dan ook onder redactie van Bruce Russell (The Dead C). Het boek is verkrijgbaar via CMR.

Razen – Rope House Temper

In de herfst van 2009 nam Brecht Ameel samen met Bart Reekmans en Kim Delcour twee sessies op, die een half jaar later verschenen op een split lp met het eveneens Belgische freejazz improvisatiecollectief Sheldon Siegel. Razen is de naam waaronder ze opereren, al dan niet bewust verwijzend naar het bewegelijke geluid dat ethnotrance en drone omvat en refereert aan lang vervlogen tijden als ook aan modern experimenteel minimalisme. Deze maand verschijnt het nieuwe album, Rope House Temper.

Vandaag de dag zijn Brecht Ameel en Kim Delcour de overgebleven leden van Razen. Ze worden bijgestaan door een bont gezelschap: Pieter Lenaerts op contrabas, Suchet Malhotra doet de percussie en Paul Garriau bedient de draailier (“hurdygurdy”). De wisselende samenstelling is typisch voor Razen, dat volgens Ameel meer een idee is dan een band. Toch is met het vertrek van Reekmans het geluid veranderd: met het verdwijnen van de drukke tribal percussie en koperblazers is meer rust in het spel, waarin iedere muzikant zijn specifieke klanken kan laten horen.

(foto: Peter Verdee)

Met instrumenten als santoor, bouzouki, lamellofoon, schalmei en draailier lijkt Razen zich terug te willen werpen naar de Middeleeuwen. Voor recensenten is het moderne Google echter een uitkomst bij de beeldvorming van dit exotische instrumentarium. De muziek op Rope House Temper maakt eveneens verbinding tussen het verleden en heden. Samen met onder andere de doedelzak en tabla gaan deze voorwerpen op ontdekkingsreis in de voor de meeste vreemde tijdsperiode. Het is één van de krachten van het album: eigentijdse composities uitgevoerd zonder een bovenmatige vaardigheid of kennis, doch met respect voor het akoestische karakter en de etnische aspecten van de instrumenten.

Hoewel het primitieve en Middeleeuwse duidelijk herkenbaar is, waaiert Rope House Temper een behoorlijk aantal richtingen uit. Geografisch gezien ligt de muziek een aantal duizend kilometers ten oosten van hier, maar de bezwerende Indiase klanken kunnen door subtiele wisselingen in het geluid net zo goed uitgelegd worden als rituele ambient, primitieve folk of psychedelische jams. Met keelzang sluit Razen de vijftig minuten af, maar dan hebben ze nog een verrassing in petto.

Het laatste half uur wordt in beslag genomen door Aztek Vampire Riddles, een improvisatiesessie opgenomen in de Q-O2, een werkplaats voor experimentele muziek en klankkunst in Brussel. Het bijzondere hiervan is dat Andrew Liles, een Engelse geluidskunstenaar die in het verleden samenwerkte met onder meer Nurse With Wound en Current 93, deze track onder handen heeft genomen. Wat er precies aan is gesleuteld kan ik niet zeggen, doch het expressieve knip- en plakwerk geeft Razen een duidelijke Liles-signatuur mee.

Rope House Temper verschijnt bij KRAAK.

Pelt – Effigy

De Amerikaanse band Pelt, bestaande uit Mike Gangloff, Nathan Bowles (beide ook in The Black Twig Pickers en Spiral Joy Band), Mikel Dimmick en Patrick Best (alle twee Spiral Joy Band), kreeg in 2009 een flinke dreun te verwerken. Op 5 december dat jaar overleed oprichter – en dankzij zijn fabuleuze gitaarspel ook het gezicht van de band – Jack Rose aan de gevolgen van een hartaanval. Hij was toen, 38 jaar, zich al volledig aan het richten op een solocarrière, maar de ziel van Rose blijft ronddwalen in de muziek van Pelt. Dat maakt luisteren naar het massieve nieuwe album Effigy, de eerste release na zijn dood, wel duidelijk.

Al meteen bij de openingstrack, Of Jack’s Darbari, refereren de overgebleven bandleden aan Rose. Niet alleen in de titel, maar ook in de droevige en donkere stemming die er heerst. Met huilend fiddlespel, piano en percussie creëert Pelt een verontrustend klankenpalet, sterk geworteld in traditie maar met de effectiviteit van een hedendaags drone album. Op deze wijze proberen ze in iets meer dan een uur geesten van vroeger op te roepen, misschien wel van langer geleden dan je in de eerste instantie zou verwachten. Zo verwijzen de titel en de hoes naar de heilige effigy mounds in Wisconsin: terpen van aarde in de vorm van dieren, die door de oorspronkelijke bewoners van Amerika veelal als begraafplaats werden gebruikt.

Ze maken het zichzelf niet makkelijk door voor een volledige akoestische setting te kiezen, en tevens de grenzen te willen opzoeken van vrije compositie in combinatie met folktraditie. Elementen uit alle werelddelen worden erbij gehaald, waarvan die uit de Amerikaanse Appalachen misschien wel de meest herkenbare is. In ieder geval op Wings Of Dirt, dat van start gaat met het typische banjogetokkel dat we pas geleden nog tegenkwamen op het soloalbum van Nathan Bowles. Toch ebt het Black Twig Pickers-geluid vrij snel weg, om uiteindelijke te transformeren in uitgestrekte passages van gestreken instrumenten.

Op Spikes & Ties gaat Pelt met harmonium en echoënde klankschalen aan de slag, dat ze duidelijk een richting opstuurt richting Oost-Azië. Het doet hier en daar denken aan Indische gamelan of Indiase ragas: prachtige esoterische improvisaties, die een unieke drone behandeling krijgen. Ook Last Toast For Capsizing focust op slaginstrumenten met botsende cimbalen, freejazzritmes en asynchroon spel op de piano.

Het hoogtepunt moet dan nog komen, met het meer dan twintig minuten durende Ashes Of A Photograph. Volgens een recent interview in The Wire heeft ook deze titel met het overlijden van Jack Rose te maken, of meer specifiek het ritueel verbranden van zijn foto door de overgebleven bandleden. Een emotioneel moment, dat van dit nummer een intense ervaring maakt. Een krassende viool en mondharp leiden woordloos gezang in, dat als de spreker van een séance probeert te communiceren met onze voorvaderen. Pas na een minuut of tien lijken alle instrumenten volledig te zijn uitgerold, om vervolgens met aanhoudende tonen langzaam het geluid te verzwakken totdat er stilte overblijft. Het is Pelt’s meest aansprekende voorbeeld tot nu toe in het toepassen van hun talent om spaarzame en trage akoestische klanken toch heel heftig te laten klinken.

Effigy werd opgenomen in een oude yogastudio en de niet meer gebruikte synagoge Gates Of Heaven in Madison, Wisconsin. In deze serene ruimtes kwam het viertal tot hun meest natuurlijke en ongedwongen opnameproces. De constant van vorm veranderende belletjes, gongs en klankschalen op de D-kant van de dubbel lp, From The Lakebed, laten dat nog eens horen. Ze sluiten af met The Doctor’s Nightcap, een onmiskenbaar geïmproviseerd psychedelisch dronenummer met spanning gecreëerd door stiltes en meeslepende strijkers.

Met de uitgebreide discografie van Pelt in het achterhoofd, weet je inmiddels wel wat je kan verwachten van deze band. Desalniettemin is Effigy niet alleen maar een mijlpaal vanwege het voor de eerste maal ontbreken van Jack Rose: het is een album waarop Pelt laat horen – met alle eerbied –  troost en harmonie gevonden te hebben, resulterend in misschien wel hun beste werk tot nu toe. Effigy is een album van het jaar dat vooralsnog met kop en schouders boven alle andere uitsteekt. Met een beetje geluk weet je nog één van de vijfhonderd dubbel lp’s, al dan niet via het label Mie Music, op de kop te tikken.