Tag archieven: FRKWYS

Steve Gunn & Mike Cooper – FRKWYS Vol. 11: Cantos de Lisboa

In het bericht vorige week op mrbungle.nl ging het al over Portugal, vandaag doen we dat nog eens dunnetjes over. Het is dan ook een land dat bij uitstek past bij een ontspannen zomerstemming met zijn aangename temperaturen, lage leeftempo en kleurrijke taferelen. Zouden we dit jaar aan hetzelfde gevoel een album moeten hangen, dat is dat zeer waarschijnlijk de samenwerking tussen Steve Gunn en Mike Cooper, het elfde deel in de FRKWYS serie van het RVNG Intl. label.

Hoewel de vaart in het uitgeven van deze FRKWYS serie de laatste tijd aanzienlijk lager ligt dan in de beginperiode, heeft het concept – waarin verschillende generaties muzikanten aan elkaar worden gekoppeld – vandaag de dag niets aan kracht ingeboet. Sterker nog, sinds dat deel negen (recensie hier) in Jamaica werd opgenomen, heeft het steeds meer een mondiaal karakter gekregen. FRKWYS is daardoor niet alleen meer een combinatie van oud & nieuw, maar is ook een mengelmoes van culturen geworden. Op deel elf proberen twee iconen uit de gitaarimprovisatie – één relevant in het heden, één in het verleden én in het heden – de sfeer van Portugese traditie te vangen op Cantos de Lisboa.

Mike Cooper en Steve Gunn gaan van start met daar waar ze goed in zijn: eigenzinnig gepluk aan de snaren van de akoestisch gitaar in een geïmproviseerde mix van folk en blues. Het lijkt ze daarnaast geen enkele moeite te kosten om op Saudade Do Santos-o-Vehlo de melancholiek van de Fado in hun muziek op te nemen. In het daaropvolgende Pena Panorama tilt de cello van Helena Espvall, samen met Gunn’s neerslachtige zang, deze emotie nog eens naar een hoger niveau. Voor de liefhebbers van vooral het oudere werk van Cooper, al actief als muzikant sinds eind jaren zestig, is er onder andere het nummer Pony Blues: deze tamelijk opzwepende bewerking van het Charley Patton-nummer mag je gerust kwalificeren als onvervalste countryblues, al zorgen drones op de achtergrond voor een onorthodox randje.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, en de twee heren kunnen hun liefde voor experiment niet lang verbergen. Mike Cooper laat weliswaar zijn befaamde field recordings en Hawaïaanse melodieën achterwege, maar Song For Charlie kun je met zijn langgerekte gongklanken en krakende elektronica geen blues meer noemen. Ook op Lampedusa 2013 worden de gitaarsnaren onrustig overstemd met effecten die weinig met traditionele folkmuziek van doen hebben. Toch weet het duo de mellow sfeer en de visuele uitwerking ervan vast te houden. Je kunt je inderdaad afvragen wat dit nog met Portugal te maken heeft; feit blijft dat in dit land Steve Gunn en Mike Cooper elkaar als muzikale zielsverwanten helemaal hebben gevonden.

Een paar jaar geleden was ik zelf in Portugal. Met dit album zoemend in mijn achterhoofd krijg ik spontaan zin om daar weer naar terug te keren. Al is het met de huidige zomer en Cantos de Lisboa op de draaitafel ook geen enkel probleem je in eigen land in het Middeleeuwse Alfama te wanen, waar het levenslied weerklinkt in het doolhof van smalle straatjes.

Meer Steve Gunn op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #3
Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Meer Mike Cooper op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #4

1e helft 2012

Wat zijn de beste platen tot nu toe, is wat ik mij ieder moment van de dag afvraag. Iedere keer komt er weer iets anders uit, wat een teken kan zijn van beginnende dementie. Of is er gewoon geen simpel antwoord mogelijk? De spoeling in 2012 is dun wat betreft écht fantastische platen (een resultaat van mijn kritisch gehoor) en er zijn geen albums die er echt uitspringen. Of misschien dan toch deze:

Floris Vanhoof – Cycles Of Confusion
Twee prikkelende composities met analoge synthesizers en home-made instrumenten, aangevuld met geluidseffecten afkomstig van voorwerpen die je nooit zou verwachten. Wederom een bewijs dat Floris Vanhoof één van de meest creatieve figuren in de Vlaamse muziek is. Een uitgebreide recensie is hier terug te lezen.

Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway
“Het beste van American Primitivism, blues, ragas, improvisatie en expressief percussiewerk worden op dit tweede album van het duo Steve Gunn en John Truscinski verzameld.” Dat typte ik in maart al, en mijn mening is wat dat betreft niet gewijzigd.

Sun Araw, M. Geddes Gengras & The Congos – FRKWYS Vol.9
Een unieke combinatie tussen jong en oud, dat met elkaar samenwerkt alsof ze nooit iets anders hebben gedaan: de FRKWYS serie van het label RVNG International bereikt met deel negen een voorlopig hoogtepunt. Het historische dub geluid van The Congos vermengd met de moderne lo-fi elektronica van Sun Araw en M. Geddes Gengras levert een sound op dat nergens mee te vergelijken is. Teruglezen doe je hier.

Sylvester Anfang II – Untitled (Latitudes)
Ongebreideld jammen, dat is wat er op dit titelloze album van het Vlaams collectief Sylvester Anfang II gebeurt; precies ook, waar deze band voor staat. Niettemin, ontstaat hieruit een psychedelisch drone/folk/kraut/rock-feestje om je vingers bij af te likken. En dan bedoel ik niet alleen Jam 5, als genoemd in mijn eerdere recensie, maar héél de plaat.

FRKWYS Vol.9

De FRKWYS serie van het label RVNG International heeft een aantal bijzondere combinaties opgeleverd. Door relatief nieuwe artiesten uit de experimentele scene te koppelen aan meer gelouterde en ervaren muzikanten van een eerdere generatie, ontstaat er dikwijls een bevreemdende mix van verleden en heden. Vorig jaar besprak ik al aflevering nummer zes en sindsdien is de reeks alleen maar interessanter en avontuurlijker geworden. Het nieuwste hoogtepunt is deel negen, genaamd Icon Give Thank. De plaat maakt de onwaarschijnlijke combinatie tussen Sun Araw, vriend en producer M. Geddes Gengras en de vermaarde Jamaicaanse dub groep The Congos werkelijkheid.

De in Los Angeles woonachtige Cameron Stallones (nog geen 30 jaar oud) laat sinds een jaar of vier met enige regelmaat zijn borrelende psychedelische drones op de wereld los. Onder de naam Sun Araw bouwt hij vervormende lagen synthesizers en lazy gitaarklanken, dermate veel massa met zich meedragend dat het ruimte-tijd-continuüm bij wijze van spreken zou kunnen buigen. Wat Sun Araw anders laat smaken dan de gemiddelde drone-artiest is de positieve vibe die zijn sound kenmerkt, bijna new age- en surfachtig. Die stemming is de enige reden die ik vooralsnog kan bedenken waarom Stallones zich tien dagen lang bij The Congos zou gaan aansluiten.

The Congos, bestaande uit “Congo Ashanti” Roydel Johnson, Cedric “Bongo” Myton, Watty Burnett en Kenroy “Tallash” Fyffe, maakten in 1977 onder leiding van de legendarische producer Lee “Scratch” Perry Heart Of The Congos, een album dat gerust als een mijlpaal in de dub- en reggaemuziek gezien kan worden. Met een verre van traditioneel geluid en bijzondere zanglijnen staat dit album meer dan dertig jaar na dato nog steeds als een huis, en heeft het in de tussentijd een hoop inspiratie gevormd voor andere muzikanten. Speciaal voor het FRKWYS project kwamen de vier inmiddels pensioengerechtigde heren weer bij elkaar in hun compound nabij Kingston.

In Jamaica is het gemiddeld 28 graden, het hele jaar door. Zo ook in januari 2011, toen Cameron Stallones en M. Geddes Gengras neerstreken in het broeierige St. Catherine. Van zweten was echter geen sprake. The Congos leerde hen – ondanks de leeftijds- en cultuurverschillen – al snel het ontspannen Jamaicaanse leven aan. Ze aten, rookten, relaxten en sliepen er samen, en tussendoor werd er op het gemakje muziek gemaakt in de studio. Wat eigenlijk niet meer dan één van de kamers in het complex is.

De man achter Sun Araw had al wel wat schetsen klaarliggen, maar was van plan redelijk onbevangen met de opnames aan de slag te gaan. Dat er vervolgens niet eens een drumstel aanwezig bleek te zijn, zette het creatieve proces meteen in gang. Een metalen oliedrum en wat rond liggende traditionele percussie instrumenten brachten uitkomst. Stallones’ en Gengras’ elektronische klanken vormden het geraamte waaraan The Congos een vier-stemmige harmonie toevoegden.

The Congos geven iets door uit het verleden. Toch FRKWYS Vol.9 is geen echt dub of reggae album, evenmin als Heart Of The Congos dat eigenlijk was. De prikkelende, fantasierijke productie  geeft de unieke tenor, falset en bariton stemmen de volledige ruimte om op speelse wijze het elektronische doch organische geluid in te vullen. Dat levert naast de hit Happy Song ook een loom relaxnummer (Sunshine), een donkerder en melancholisch nummer (Food, Clothing And Shelter) en experimentele meezingers (Jungle) op. Invocation is een persoonlijke favoriet, met spacy synthesizers die een vreemd contrast vormen met de zanglijnen. Afsluiter Thanks And Praise is met zijn akoestische gitaargeluid dan weer een echte “feelgood song”.

Het maakt van FRKWYS Vol.9 één van de meest verfrissende albums van het moment. De plaat wordt overigens vergezeld door de dvd Icon Eye met bijna een uur aan materiaal dat geschoten is tijdens de trip aan Jamaica, en die maakt de aanschaf van een fysieke editie meer dan de moeite waard.