Tag archieven: garage

Woods – Sun And Shade

Tijd voor wat luchtigs. De vakantie komt er tenslotte aan en anders wel tijden van strand, barbecues en feestjes tot diep in de zwoele nachten. Eén plaat die dat onbevangen gevoel uitstekend muzikaal weet te vangen is Sun And Shade, de laatste in een regelmatige stroom van releases waar de naam Woods op staat.

Het uit Brooklyn afkomstige Woods heeft zich van een krakerig lo-fi project van Jarvis Taveniere en Jeremy Earl (tevens Woodsist labeleigenaar) ontwikkeld naar een alom gewaardeerde garagefolk band met psychedelische trekjes, bij voorkeur van veertig jaar geleden. En dat terwijl Jeremy’s kopstem ongetwijfeld bij sommigen ook afschuw oproept. Het is die ongeremde speelvreugde en vrolijkheid die de muziek van Woods zo geliefd maken; dat de productie wat stoffig overkomt, mag bijzaak heten. En zo heeft de band alweer het zevende album klaar – cassettes meegeteld – met diezelfde compacte en weinig gecompliceerde songs.

Op Sun And Shade zijn in ieder twee nummers te vinden die de kritiek op het gebrek aan verandering kunnen pareren. Out Of The Eye en Sol Y Sambra zijn beide instrumentaal, en nemen bovendien meer dan een derde van de albumduur voor hun rekening. Eerstgenoemde is een zich herhalende, hypnotiserende jam dat onmiskenbaar sixties klinkt, maar in ritme ook aan Neu! zou kunnen refereren. Het bijna tien minuten klokkende Sol Y Sambra laat in eenzelfde soort gejam Arabische invloeden doorschemeren, en schuift daarmee enige vooroordelen over gebrek aan creativiteit aan de kant.

Tijd voor wat luchtigs. Sun And Shade is na de geweldige albums Songs Of Shame en At Echo Lake wederom een klassieker in de discografie van Woods, en helemaal perfect voor de zomer. Regenachtig of niet.

“Pushing Onlys” – Woods

Skream – Outside The Box


We praten tien jaar geleden. Een genre beïnvloed door dub en garage / 2-step, waarvoor nog geen naam was verzonnen, duikt op in de underground van Londen. Ammunition Productions van Neil Jolliffe verzint de term “dubstep” om de zware baslijnen en donkere geluid te benadrukken. Ondanks het harde werk van onder andere de Croydon platenzaak (Big Apple), de FWD>> club en Horsepower Productions, bleef dubstep een term waarover alleen op thema avonden in die eerder genoemde club geluld werd, en op dubstepforum.com. Dat veranderde halverwege het laatste decennium, toen radiozenders als Rince FM en het programma van Mary Ann Hobbs op de BBC er aandacht aan gingen besteden. Albums van Kode9, Burial, Boxcutter en Skream zetten dubstep op de kaart, ook buiten de dansvloer. En ook buiten Londen.

De reden waarom een genre dat relatief weinig mogelijkheden biedt op muzikaal vlak geen stille dood is gestorven, is te danken aan de talentvolle producers. Door te combineren met bestaande stijlen zoals minimal, techno, electro en zelfs Oosterse invloeden is de houdbaarheid aanzienlijk verlengd, zonder dat het zijn eigen smaak is verloren. Skream, de nu 24-jarige Oliver Jones, is zo iemand niet “dubstep” laat voor wat het is en durft te combineren met bijvoorbeeld popmuziek, getuige remixen van en samenwerkingen met onder meer La Roux en Bat For Lashes. Outside The Box, Skream’s tweede album, ligt volgende week in de (digitale) schappen en zal ongetwijfeld een nieuwe stap omhoog zijn.

Even lijkt het alsof Skream heeft gekozen voor de hiphop, luisterend naar de chiptune 8-bit Baby, waarop rapper Murs nogal nadrukkelijk aanwezig is. Gelukkig is er genoeg variatie, waarbij de duistere garage sound als een rode draad door de plaat heen loopt. Zowel dromerige elektronica – Where You Should Be en I Love The Way bijvoorbeeld – als zeer dansbare nummers (How Real, Listenin’ To The Records On My Wall) lijken bestemd voor de hitlijsten. De diverse collaboraties met opnieuw La Roux, Sam Frank en Freckles, die allen hun stem aan Outside The Box uitlenen, zijn hierin een gouden greep.

De instrumentale nummers bevallen mij persoonlijk het beste. Het langzaam voortkabbelende Fields Of Emotion of het spacy Reflections, om maar eens een greep uit de doos te doen, zijn vrij melancholisch van aard. Boze gevoelens komen echter net zo goed aan bod, getuige Wibbler en de aan old-school jungle refererende The Epic Last Song. Juist die afwisseling en diverse invloeden maken van Outside The Box een compleet en onderhoudend album. Resteert de vraag: in welk hokje stoppen we deze? Dubstep, elektronica of toch maar gewoon dance? Skream zegt het eigenlijk al met de titel van deze zeer waardige opvolger van zijn debuutplaat.

Pure Ecstasy

De gevolgen van de vulkanische aswolk Eyjafjallajökull voor de luchtvaart, natuur en rokjesdag waren niet te overzien. Toch was dat allerminst het ergste leed. De infantiele Amerikaanse posterijen wisten namelijk geen noodoplossing te bedenken om de door mij bestelde 7” van Pure Ecstasy op tijd in Middelburg af te leveren. Een dikke schande natuurlijk. Te meer omdat Pure Ecstasy zijn derde briljante single op rij aflevert.

Voices is de opvolger van de eerdere vinyl singles Easy en Future Nostalgia, die ik koester als een hond zijn bot. Het drietal bestaande uit zanger/gitarist Nate Grace, Jesse Atkins en Austin Youngblood zijn zo Texaans (Austin) als Lance Armstrong en moet je daarom vooral niet verwarren met de zanggroep met dezelfde naam uit San Francisco. De muziek is ook wat minder opgefokt, trouwens.

Pure Ecstasy grossiert in het candyflipping effect, waarbij een psychedelische gemoedstoestand wordt afgewisseld met de euforie die de briljantheid van de tracks oproept. Waterige garage gitaarakkoorden en nonchalante zang worden volledig weggemoffeld door echo’s en fuzzy lo-fi effecten. Juist daardoor bereiken nummers als Easy en Alexandria – de B-kant van de laatste EP – de status van oog-wegrol-muziek waarbij relaxen tot kunst wordt verheven. Toch hebben de teksten iets fascinerend deprimerends, en lijken ze niet geschreven te zijn door fervente al dan niet surfende drugsgebruikers. Het Amerikaanse “beach-gevoel” is desalniettemin zeer aanwezig.

De gitaarjams van Nate hebben misschien wel toevallig ook wel wat weg van het psychblues getokkel van Kurt Vile, mijn andere grote held. Maar voordat deze twee samen met band op het Nederlandse podium zijn te aanschouwen, krijgen we hopelijk nog wat meer muziek te horen van Pure Ecstasy, want diezelfde muziek zorgt zonder meer voor een geestelijke verslaving. De LP is “coming soon”, althans volgens Myspace. Tot die tijd moeten we het doen met de singles en een recent optreden in Bushwick, die bij Pixelhorse is te downloaden.