Tag archieven: geloof

Kiss The Anus Of A Black Cat – Hewers Of Wood And Drawers Of Water

De wedstrijd Nederland – België is mijns inziens altijd al bij voorbaat beslist in het voordeel van onze zuiderburen, wat muziek betreft dan. Neem nu Kiss The Anus Of A Black Cat uit Gent, een act dat sinds het debuut If The Sky Falls, We Shall Catch Larks (2005) door ondergetekende onafgebroken de hemel ingeprezen wordt. Doorgaans wordt er op gereageerd met wat gegniffel om de bandnaam – verwijzend naar een middeleeuws ritueel – zonder de muziek een kans te geven. Wellicht trekt het derde volledige album Hewers Of Wood And Drawers Of Water nu wel potentiële luisteraars over de streep.

Het wordt al snel duidelijk dat in de zoektocht naar een groter publiek, bewust of onbewust, Kiss The Anus Of A Black Cat voor een makkelijker geluid heeft gekozen. De vorige EP, The Nebulous Dreams (recensie hier), brak met die lijn die was ingezet op An Interlude For The Outermost, maar is dus een uitstapje gebleken. Meer dan ooit kiest Stef “Irritant” Heeren op deze nieuwe plaat voor echte liedjes, duidelijke composities met een voorspelbare kop en staart. Aan de andere kant is het geluid minder overweldigend dan op de voorgangers. Ondanks een instrumentatie van gitaar, banjo, bass, orgel, piano, drums en achtergrondvocalen van producer Koen Gisen en zijn beter bekende vriendin An Pierlé is de stijl sober en minimalistisch. Gitaarerupties zoals op The Firesky of rituele noisegeluiden (Dyptich) zal je niet terugvinden op dit nieuwe album. Het is diep melancholische folk wat de klok slaat, gedragen door de droevige stem van Stef Heeren.

Bij de eerste luisterbeurten van Hewers Of Wood And Drawers Of Water kreeg ik vooral zin om een dutje te gaan doen. Het vertragende doom / drones element in de muziek van Kiss The Anus Of A Black Cat is vandaag de dag tamelijk aanwezig, waardoor echt pakkende liedjes uitblijven. Uitzondering is Feathers Of The Wings Of The Angel Gabriel, dat dankzij de tokkelende banjo echt zo op een album van 16 Horsepower past zonder dat het zou opvallen. Maar goed, de overige acht nummers hebben aan de oppervlakte nogal weinig om het lijf. Dat maakt het moeilijk om door te dringen in de dreigende onderlagen waarin de band zich wel degelijk van zijn beste kant laat zien. Het lichtvoetige All Your Ghosts Are Worried bijvoorbeeld, laten de versterkte gitaren de luisteraar in afwachting van een climax, die uiteindelijk niet plaatsvindt maar wel zorgt voor een delicate spanning. Zo ook in Veneration, een duistere verheerlijking van het rituele folk geluid gevoed door hemeltergende klanken en hypnotiserende percussie.

Al sinds de start van wat eigenlijk het soloproject van Stef Heeren is, staat Bijbelse thematiek centraal in de teksten. Hierin gaat hij nu verder dan ooit tevoren. De titel van het album verwijst natuurlijk al naar de passage Jozua 9:27, waarin de opvolger van Mozes de Chiwwieten beschermt tegen de Israëlieten door ze tot houthakkers en waterputters voor heel Israël te maken. Een sarcastische kijk op het geloof, het lijden voor de Heer en afkeer hiervan sijpelt steeds duidelijker en met minder omwegen door in de tekstuele eigenschappen van Kiss The Anus Of A Black Cat. Op de brandstapel hoeven ze in deze tijd niet meer. Het onderwerp sluit juist naadloos aan op de stijl waarin Stef Heeren zijn zang ten gehore brengt: belijdend, bedroefd en desavouerend.

Dat Hewers Of Wood And Drawers Of Water mij in de eerste instantie niet wist te overtuigen is gelukkig slechts tijdelijk gebleken. De truc van herhaling werkt net als in de repeterende klanken op het album verslavend en bovendien openbarend. Daarmee zorgt de band ervoor dat ze alsnog een hoogtepunt aan de discografie heeft toegevoegd, zonder dat het oude werk erbij verbleekt. Daarnaast kan ik zeggen dat Kiss The Anus Of A Black Cat – tegen de verwachting in – niet beschuldigd kan worden van herhaling van het eerder gedane. Deze sterkst geproduceerde plaat tot nu toe brengt de band hopelijk een verdiend stapje hoger op de ladder.

Oh my God

We hebben Koninginnedag en de Giro gehad in Middelburg, wat mijn favoriete stad meer dan ooit op de kaart heeft gezet. Middelburg kleurde oranje en roze, maar afgelopen dinsdag kleurde de stad zwart. En laat die kleur mij nu een stuk beter bevallen. Nota bene op een doordeweekse avond – en dus niet op zondag – kwam David Eugene Edwards zijn donkere evangelie verkondigen in de Spot met zijn band Wovenhand.

De korte tournee staat in het teken van zijn nieuwste en zesde album The Threshingfloor. De “threshing floor” is van oudsher een plek waar het graan werd gedorst, en aldus een plek van voeding en blijdschap voor de betrokken gemeenschap. Die dinsdagavond vormde er aan de Beddewijkstraat een dergelijke plek. Bekende en onbekende Middelburgers en niet-Middelburgers bevolkten de zaal tot er niemand meer bij kon. Overigens was dat al het geval bij het onterecht lauwtjes ontvangen voorprogramma The Black Atlantic, dat de provinciehoofdstad inmiddels ook niet meer vreemd is.

Wovenhand, tegenwoordig gewoon een viermansformatie in plaats van een project tijdens Sixteen Horsepower-stilte, speelt de sterren van de hemel. De voornamelijk akoestische nummers hebben opeens een weldadige instrumentele kracht in zich. Dankzij de combinatie van hard gestemde gitaar, contrabas (afwisselend getokkeld en pizzicato), een begaafde drummer en keyboards wentelt Wovenhand zich in country, sacrale folk, gospel en donkere melodieën. En niet te vergeten rock, want deze avond rockt (dank u, geluidsman).

Toch is de grootste zegen van Wovenhand Edwards’ bijzondere zang, die door merg en been gaat. Edwards ís God. Of in ieder geval een soort Jesus. Steeds als ik weer een glaasje water had besteld, stond ik weer met een tray wijn in mijn handen. Zijn stem doet de elementen bewegen; zijn verhaal opent de ogen van de blinden; zijn muziek verbroedert vijanden. Met gesloten ogen verkondigt hij zijn geloof, doorgaans triest en somber, doch altijd met de overtuiging van de Heer. “Ik probeer leven te brengen”, vertelt hij in een interview met 3voor12/Zeeland. Dat lukt hem evenwel pas na het optreden, want tijdens staat iedereen levenloos aan de grond genageld. Misschien wel het beste concert dat ik ooit in Middelburg zag.

The Threshingfloor is misschien iets minder overweldigend dan het optreden, maar kan zich desalniettemin gemakkelijk meten met het beste werk van Wovenhand. Voor diegenen die liever Sixteen Horsepower de hemel in prijzen, is deze plaat de perfecte dwarsdoorsnede tussen de twee acts. De eerste tracks hebben een vol, onderwerpend geluid, maar subtiliteit is zeker niet onvindbaar. De Bijbelse retoriek intrigeert en zet aan tot nadenken. Ik geloof dat ik bekeerd ben.

Volgende week een blasfemisch stukje over de band Jesus Anal Penetration.

Slim Cessna’s Auto Club

Als ik op dit moment één countryband zou moeten aanbevelen, dan is het wel Slim Cessna’s Auto Club uit Denver, Colorado. Hoewel, country? Slim Cessna en zijn band zijn een ware carrousel van muziekstijlen, waarbij punk, gothic, folk, americana, rockabilly, surf, gospel en het eerder genoemde country in voorbij komen. Volgens cultfiguur en eigenaar van het platenlabel waarop het zestal huist, Jello Biafra, is Slim Cessna’s Auto Club “the country band that plays the bar at the end of the world.”

Eind maart zag een nieuwe plaat het daglicht, Buried Behind The Barn. Het woord “nieuw” lijkt in de eerste instantie een verkooptruc, aangezien dit album nummers bevat die ruim tien jaar uit zijn en slechts zijn verschenen op obscure cdr’s en in andere versies op oudere releases. Totdat je de muziek hoort. Ik dacht dat het vorige album Cipher niet te overtreffen zou zijn, maar deze tracks zijn misschien nog wel sterker. Ieder van de acht is enorm aanstekelijk, zit technisch knap in elkaar en geeft een klap energie, vooral afgespeeld op hard volume.

Maar het kan nog beter. Live is de band niet minder dan magistraal. Met de producer van Woven Hand’s aankomende plaat op pedal steel en keyboard, wordt de dubbele zang verder strak begeleid met banjo’s, een dubbele gitaar en een begaafd drummer. De symboliek met veel beweging bezongen door Slim en zijn compagnon Munly maakt van een liveoptreden een onvergetelijke ervaring. Of je nu wordt gezegend door Slim of naar de hel verbannen door Munly, je blijft in verbazing en geluk achter. Dat kunstje deed Slim Cessna’s Auto Club vorig jaar al in Middelburg, maar afgelopen vrijdag deden ze dat nog een dunnetjes over. Lees hier mijn tweede verslag voor 3voor12/Zeeland en ga morgen dat album aanschaffen.