Zoekresultaten voor:

Eastern Daze festival: preview

Als er een festival is waar je volgende week niet omheen kunt, dan is het wel Eastern Daze, dat 15 november plaatsvindt in Gent. In samenwerking met het kunstencentrum Vooruit presenteert het KRAAK label daar een fabelachtige line-up die een brug moet slaan tussen etnische folktradities en de hedendaagse underground. Normaal gesproken is het februari als ik weer eens in de festivalsferen duik voor een preview van het KRAAK festival, maar voor deze gelegenheid is mrbungle.nl graag een seizoen of wat te vroeg.

Het optreden van de Franse band France op het KRAAK festival in 2011 staat nog steeds in het geheugen en gehoor gegrift. Zodoende is ook ieder project van draailierspeler Yann Gourdon al bij voorbaat interessant. Onder de naam Toad heeft hij een nieuw trio gevormd met Pierre-Vincent Fortunier en Guilhem Lacroux. De drones gespeeld op traditionele Occitaanse instrumenten zullen ondanks dat Toad in het middagprogramma is geplaatst ongetwijfeld een evenzo traditionele moshpit en run naar de merchandise tafel veroorzaken.

Eveneens onderdeel van de middag op het Eastern Daze festival is de uit Lissabon afkomstige gitarist Norberto Lobo. Hij presenteert hier zijn vijfde solo album Fornalha, waarop hij prachtige experimentele akoestische psychedelica laat horen. Zijn muziek heeft een wijds bereik waarin we referenties als Steve Reich, Jim O’Rourke, John Fahey en folk, samba en bossa tegenkomen, en Lobo schroomt niet om alle invloeden te gebruiken. Dan weer zorgen gitaren bespeeld met een strijkstok voor harmonieuze drones, een moment later luisteren we naar een aardig traditioneel warm akoestische nummer. Zijn gecombineerde stijl lijkt gemaakt te zijn voor dit festival.

Aanstaande zaterdag beleven we in Gent tegelijkertijd nog eens een primeur: het geniale album Remote Hologram van het Belgische duo Razen wordt deze dag officieel uitgebracht. Dat de dubbele lp een niet te missen release is, is terug te lezen in het vorige bericht op mrbungle.nl. Live zijn ze net zo goed niet te versmaden; hun akoestische minimalisme op veelal Middeleeuwse instrumenten is op z’n minst zeer fascinerend te noemen.

Het avondprogramma wordt afgetrapt door de Amerikaanse bassist Joshua Abrams. Hij werkte eerder met legendarische figuren als Henry Grimes en Roscoe Mitchell, maar klinken zoals freejazz doet zijn muziek weinig. Abrams heeft zich de laatste tijd toegelegd op Noord- en West-Afrikaanse folkmuziek versmolten met Westerse improvisatie en Arabische muziek. De Natural Information Society, bestaande uit drummer Frank Rosaly en Lisa Alvarado op gong en harmonium, staat Abrams deze avond bij.

Vervolgens mogen we ons verheugen op een toch wel zeldzaam optreden van Pelt op het Europese vasteland. Mijn mening over de beste plaat van 2012Effigy – is nog niet veranderd en diverse solo projecten van enkele leden hebben de band bij mij alleen maar in aanzien doen stijgen. Wederom kunnen we een even prachtig als hypnotiserend samengaan tegemoet zien van traditionele fiddle, banjo, gamelan en wat meer hedendaagse improvisatie-, raga- en minimalistische dronemuziek. Alleen in de voorpret al een hoogtepunt!

Maar de terechte afsluiters van de avond zijn The Master Musicians Of Jajouka. Onder leiding van Bashir Attar brengen deze Marokkaanse Berbers en sufi-trance muzikanten eeuwenoude muziek die van vader op zoon werd doorgegeven ten gehore. Veelgebruikte instrumenten zijn de lira (een traditionele fluit), de rhaita (een soort hobo) en de tebel (een drum gemaakt van geitenhuid). William Burroughs omschreef hun muziek al eens als “4000 jaar oude rock-‘n-roll” en daar is eigenlijk geen spelt tussen te krijgen.

Bekijk nog wat video’s en bestel kaarten voor het Eastern Daze festival op de website van Vooruit.

Floris Vanhoof

Een van de meest creatieve figuren in het hedendaagse Vlaamse kunstlandschap is ongetwijfeld Gentenaar Floris Vanhoof. Als filmmaker en muzikant weigert hij zich te concentreren op een eenduidige output, en is zijn muziek daarom slechts onderdeel van een breder, bonter geheel. De verbindende factor is het experiment, de mogelijkheden en beperkingen van de technologie aftastend, met een knipoog naar een primitieve en analoge werkwijze. Zo maakt hij onder meer films zonder camera, bouwt hij zelf elektronische instrumenten en moet men er niet van staan kijken wanneer er allerhande huis-tuin-en-keuken objecten gebruikt worden voor zijn creaties.

Naast enkele films (een paar zijn terug te vinden op archive.org) heeft Floris Vanhoof een aantal tapes, cdr’s, een lp op Ultra Eczema en een split single met Dolphins Into The Future op zijn naam staan. Zijn muziek krijgt meestal de stempel elektronica mee, vanwege de borrelende synthesizers en donkere industriële effecten. Maar de onorthodoxe wijze waarop bijvoorbeeld een Time Slime tot stand is gekomen – een doos met een cimbaal en houtsnippers van de trap gooien is net zo goed geluid – maakt van Floris Vanhoof een uniek artiest. De verder regelmatig terugkerende knipperende field recordings vormen een duidelijk raakvlak met de 16mm stroken die de weg naar zijn projector vinden. Zijn hybride optredens zijn dan ook – voor zover ik dat na twee stuks kan beoordelen – een verrassende combinatie van zowel beeld als geluid.

Het laatste wapenfeit op muzikaal gebied is een felgele cassette op het Amsterdamse Stenze Quo label, genaamd Hootcha. Althans, ik ga er voor het gemak maar even van uit dat we de juiste tape hebben ontvangen, want het psychedelische artwork geeft nul info. De veertig minuten liggen duidelijk in het verlengde wat Vanhoof op de split 7” met Dolphins Into The Future liet horen: luchtige synthklanken, met zo te horen oude sciencefiction films en new age als inspiratie. Hootcha neemt daarmee enigszins afstand van de donkere en noisy releases uit het begin van zijn discografie. Een hint voor de toekomst zal het echter allerminst zijn, want de onvoorspelbaarheid van dit fantasierijke brein is wat hem juist zo interessant maakt.

Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams

Sinds An Interlude To The Outermost vorig jaar – te laat om mijn jaarlijst te halen – mijn gehoor verblijdde heb ik zelden zo uitgekeken naar een nieuwe plaat. Aanstichter hiervan is de Gentse formatie met de mooie naam, Kiss The Anus Of A Black Cat. Ze kregen van mij spontaan de stempel “beste band van België”, al lijk ik in mijn woonplaats de enige te zijn die daar zo over denkt. Nu het label Conspiracy Records uit Antwerpen eindelijk nieuw materiaal uitbrengt is een objectieve recensie inmiddels onmogelijk geworden. Onder de naam The Nebulous Dreams laat bandleider Stef Heeren duidelijk een evolutie horen in het geluid van de band.

De enige reden waarom ik mij tussen de gestoord geklede gothics waagde nog niet zo lang geleden op het Summer Darkness festival in (K)utrecht was de kans om eindelijk Kiss The Anus Of A Black Cat te zien, en mogelijk reeds te kunnen genieten van nieuwe nummers. Dankzij slecht vergaarde informatie en de “handige” werkwijze van armbandjes tijdens dit festival heb ik – met een misantropische bui tot gevolg – het optreden moeten missen. Het wachten op dit album, of eigenlijk een EP gezien de 30 minuten speeltijd, duurde daarom extra lang. Het eerder genoemde en eerste volwaardige album An Interlude To The Outermost is echter verre van een straf om deze tijd uit te zitten. Als er zoiets zou bestaan dat de omschrijving apocalyptische folk zou mogen dragen dan is dit het. Denk nu niet aan de soms vervreemdende muziek van bijvoorbeeld Current 93; dit album is meer luisterbaar dankzij de structuur van echte liedjes en sporadische bombast die het rijk is. Uiteraard moet dit in perspectief worden gezien. De meeste nummers doen een zonnige dag namelijk veranderen in een pikzwarte nacht. Het nieuwe materiaal gaat een stap verder, of eigenlijk een stap terug naar het oudere werk. Lange, wijdlopige en repetitieve akkoorden zonder opsmuk of ook maar het idee van een “liedje”.

De plaat begint met lekker veel gitaarnoise dat er meteen voor zorgt dat de helft van de nieuwsgierige luisteraars afhaakt. Mooi, dan blijft het tenminste iets exclusiefs. Al snel in het kwartier durende epische aanval op de mensheid doemen zware bassen en langzame drums op en verdringen de gitaren in zoverre dat je zou denken dat je naar een doom metalband aan het luisteren bent. Pas na 8 minuten duikt de stem van de bandleider in de arrangementen. Omschreef ik eerder de stem van Stef Heeren als de Belgische Freddy Mercury zonder te leven en ´s ochtends vroeg nadat hij de avond ervoor drie flessen whisky is zijn eigen schedel heeft gegoten, dit maal blijft het bij vlagen schrapende keelgeluid uit en klinkt de zang melodieus (Nick Cave?). De ondersteunende zang van Gudrun Roos doet daar nog een schepje bovenop. Het langzaam rijker wordende geluid met viool, cello en piano is overweldigend, bombastisch en mooi. Een prachtige climax na een bedwelmende en deprimerende sessie waarin de zin “Doubt the rain, but the rain will come. Oh I have seen your storm” vrij gemakkelijk in je afstervende hoofd blijft hangen. De titel Between Skylla And Charybdis is uiteraard uit de Griekse mythologie en bekend van Odyssee van Homerus, en in Heeren´s interpretatie ontkom je geenszins aan de twee monsters.

Het morbide tweede nummer Dyptich wordt wederom gedragen door repetitie. Orgelachtige klanken ondersteunen de na drie en een halve minuut ontpoppende afstandelijke en barbaarse klaagzang, waarbij de zin “Some Of Us Are Bleeding Children” schijnbaar eindeloos wordt herhaald, met wegkwijnend gegil in de achtergrond. Het opzwepende begin, dat klinkt alsof we zeer binnenkort naar een middeleeuwse heksenbrandstapel aan het kijken zullen zijn, heeft ons daarop voorbereid. Overigens verwijst de bandnaam naar een ritueel waarvan de machtige tempeliers door de kerk werden beschuldigd in de 14e eeuw, met als gevolg dat velen op de brandstapel belandden. Wederom gebruik makend van de piano eindigt het stuk hypnotiserend rustig na iets meer dan 9 minuten. Blijkbaar een voorbode voor het afsluitende en redelijk subtiele Miserere. Hier overheerst de akoestische gitaar en de stem van Stef Heeren, in combinatie met samenzang die zelfs op het voorgaande album niet zo goed heeft gewerkt. Deze track heeft nog het meest weg van een nummer met een kop- en staartstuk zoals de popmuziek die voorschrijft en heeft daarom de meeste gelijkenis met het vorige werk van de band, die op het podium vaak als sextet opereert maar vanuit de studio meestal klinkt als het soloproject van Stef Heeren.

De composities voelen aan alsof je al weken op een bedje van stekelige bramenstruiken ligt te slapen. Maar omdat de bramen je van voedsel voorzien en de struiken je geborgenheid bieden, blijf je er op liggen en denk je er niet aan om te verhuizen. The Nebulous Dreams is als een vieze stinkende deken maar het enige wat je warm houdt in de vriezende koude van een apocalyptische wereld. Zwavellucht penetreert je luchtwegen. Je luidsprekers ademen de middeleeuwse martelende misère zonder oudbakken te ruiken. Verslavend, intrigerend en met een klap in het gezicht van maatschappij en mensheid in een muzikale vorm van anarchisme, waarbij de liefde voor punk van Stef Heeren naar voren komt. Net als punk, is het geheel misschien wat zwart/wit in beeld gebracht, voor zover je van beelden kan spreken bij muziek. Geen probleem. Je vindt het goed of slecht. Zwart of wit. KTAOABC neigt bij mij erg naar de zwarte kant. De plaat is dermate nihilistisch en roept vergaande duistere gevoelens op dat ik bij vlagen en met weemoed terug denk aan op een cassettedeck en in de Noorse bossen opgenomen old-school black metal plaat van allure, zorgvuldig weggestopt in de underground.

Ditmaal zal Kiss The Anus Of A Black Cat mijn jaarlijst niet ontlopen.