Tag archieven: Ghédalia Tazartès

Reines d’Angleterre & Èlg

In de strijd om de wisselbeker voor het meest ongemakkelijke album van het jaar is er sprake van een heuse een nek-aan-nek race. De kanshebbers laten geen mogelijkheid onbenut om de luisteraar uit balans te brengen, angst aan te jagen en tot waanzin te drijven. Mrbungle analyseert met gevaar voor eigen leven de twee kandidaten. Welke plaat wordt als eerste afgezet?

Reines d’Angleterre is een bijzonder trio gevormd door de crème de la crème van de Franse avant-garde muziek. Ghédalia Tazartès moet geen onbekende meer zijn voor menig liefhebber. Hij wordt hier bijgestaan door twee “elektronische botanisten”, Èlg en Jo Tanz. Dit tweetal opereert zowel solo als ook onder de naam Opéra Mort, en Jo runt daarnaast het Tanzprocesz label. Globe Et Dynastie (op Bo’Weavil Recordings) is de eerste plaat opgenomen in een studio, en de opvolger van Les Comores dat vooral live opnames bevatte.

Op Globe Et Dynastie is het Tazartès die met zijn vreemde stemverschuivingen geesten oproept. Met een ijzingwekkende voordracht, dat zonder meer bij een Middeleeuws duivelsritueel zou passen, zet hij de lijnen uit voor een asynchrone achtergrond. Als een elektronische dierentuin gaan de andere twee tekeer op synthesizers, samplers en andere instrumenten die lawaai maken. Referenties als Throbbing Gristle en Pete Swanson moeten je een idee geven: industrial noise, donkere drones en hallucinerende effecten. Tazartès’ accordeon lijkt op de laatste track ook nog even langs te komen. Globe Et Dynastie is daarmee een sterk staaltje experimentele muziek, dat bizarre vocalen  (inclusief keelzang) combineert met moderne elektronica. Een mindfuck extraordinaire.

Èlg, in het echte leven Laurent Gérard, is misschien wel de meest geflipte van bovengenoemd drietal. Hij is bij mij vooral bekend vanwege zijn Tout Ploie lp op het KRAAK label, waarop hij zijn eigen Franse chansons combineert met avant-garde songwriting. Inmiddels heeft de Parisien al een behoorlijke discografie opgebouwd met voornamelijk weirde elektronica. Wie anders dan hijzelf zou Reines d’Angleterre voorbij kunnen gaan in absurditeit?

Mil Pluton is het nieuwste wapenfeit van Èlg. Dat hij zich bedient van mysterieuze knip-en-plak elektronica, ondersteund door bonkende EBM-beats en dynamische, improviserende composities is nog wel uit te leggen. Het zijn vooral de vocalen die van Mil Pluton één van de meest vreemde platen van het jaar maken. Dit gaat de Franse taal voorbij; freaky Esperanto-gemurmel, een octaaf of wat hoger dan je als prettig zou kunnen ervaren, is een constante stoorzender, terwijl de spontaan opspringende ritmes eigenlijk al genoeg voor verwarringen zorgen. Van chansons of überhaupt iets wat op een liedje lijkt, is weinig meer terug te vinden. Toch lijkt hij tijdens Pol Culte, aan het einde van kant A, een voorliefde voor popmuziek niet te kunnen onderdrukken.

Op kant B begint Four Acts Amazon met kippenvel opwekkende ambient drones, maar even verder zijn het wederom die ongelooflijk rare stemmetjes die de aandacht opeisen. Het nummer heeft in het midden een keiharde climax, doch eindigt in een soort exotische Musique Concrète. Hij krijgt tijdens deze vier acts overigens hulp van onder andere Bill Kouligas (PAN) en Jan Anderzen (Kemialliset Ystavat & Tomutonttu). Afsluiter Addio doet net als eerdere passages denken aan Throbbing Gristle en Coil: experimentele elektronische muziek zonder enig kader, met op de voorgrond oncomfortabele zang. Een half uurtje Mil Pluton en je ontwaakt alsof je een paar weken in een isoleercel hebt gezeten. De overigens prachtig verpakte plaat verschijnt in een oplage van driehonderd stuks gezamenlijk bij Alter en Hundebiss Records.

Juli 2012

Zomerstop? Niet bepaald. Ik genoot eerder deze maand al van The Black Twig Pickers, Jaap Blonk & Machinefabriek en van drie nieuwe releases waarbij Pat Murano bij betrokken is (met als hoogtepunt de LP van Raajmahal). Ook dook ik in de nog prille discografie van Eiderdown Records, met onder andere Ernesto Gonzalez en Glen Steenkiste van Sylvester Anfang II-faam op cassette.

Dat brengt mij meteen bij de volgende release die de moeite van het horen waard is. Het is al een druk jaar voor de mannen van Sylvester Anfang II met twee albums, maar ook bij de diverse soloprojecten is het eind nog niet in zicht. Steenkiste’s Hellvete kwam in juli met ’t Orgelorkest aanzetten, een cassette op het Japanse Crooked Tapes. Prachtig artwork, en voor wie van dromerige als ook hypnotiserende orgeldrones houdt zeker een aanrader.

Herinnert u nog het optreden van Hermann Nitsch op het Incubate festival in 2009? De vier minimalistische stukken op het orgel van de Pauluskerk in Tilburg zijn sinds kort vereeuwigd op een dubbele LP, uitgebracht op Dead Mind Records (en reeds uitverkocht). De Oostenrijkse kunstenaar gaat subtiel van zacht naar hard, van minimalisme naar bombast en van rustgevend naar bezeten. Met een hoes verwijzend naar zijn controversiële Aktion performance op hetzelfde festival.

Mijn meest geluisterde LP van afgelopen maand is ongetwijfeld So Higher van het Amerikaanse drietal Koi Pond. Deze verschijnt op het label van Justin Wright, bekend van Expo ’70, waardoor het geen verrassing is dat de band in de psychedelica opereert. Orgels en synths ondersteunen groovende en noisy stonerriffs met eentonige ritmes die je bijna buiten bewustzijn brengen. Vooral de B-kant is een dreunend genot.

De releases van Köhn zijn voor mij nog nooit een teleurstelling geweest, en Soulastalgia is daarop geen uitzondering. Hij brengt hier enkele recente liveopnames bijeen, en komt dan ergens uit tussen de spacende synth van We Need More Space In The Cosmos en de minimalistische geïmproviseerde orgelklanken van het vorig jaar uitgebrachte Random Patterns. Door het ontbreken van livegeluiden kun je deze plaat gerust zien als een volwaardige release, dat in kwaliteit niet onder doet voor zijn studioalbums. Het album komt uit bij Deep Distance, een offshoot van het Great Pop Supplement label, geïnspireerd door de zelf uitgegeven lp’s van Conrad Schnitzler in de jaren 70.

Juli was ook een maand met enkele prachtige heruitgaven. Om te beginnen twee van de legendarische Egisto Macchi, die onterecht vaak in de schaduw heeft gestaan van zijn landgenoot Ennio Morricone, waarmee hij samen in Gruppo D’Improvvisazione Nuova Consonanza zat. Op I Futuribili worden modulaire synthesizers afgewisseld met strijkarrangementen en gitaar, beelden oproepend aan spannende passages van Italiaanse films uit de jaren zeventig. Voix is net zo’n meesterwerk, doch gericht op klassieke composities voor zang, ondersteund door musique concrète en duistere, soms bombastische soundscapes. Beide lp’s verschijnen bij The Roundtable.

De Franse avant-garde muzikant Ghédalia Tazartès is minstens zo ongrijpbaar. Voyage À L’Ombre werd in 1997 op cd uitgebracht, maar krijgt dankzij Hot Releases ook een uitgave op vinyl. Zijn bizarre transities in zijn stem zorgen voor een excentrieke mix van folk, klassiek, punk en electro-akoestische muziek. Experiment, maar ook gepolijste ethnopop vinden we terug op de re-release door Blackest Ever Black van Flaming Tunes, het enige album dat Gareth Williams maakte buiten This Heat om, samen met Mary Currie. En nu we toch met heruitgaven bezig zijn: probeer The Tropics van Masato Minami (acid folkrock op Klimt Records) eens, of het postume Raining van Rolf Julius (weergaloos mooie field recordings temidden van een regenbui, op Western Vinyl).

Ook in augustus staan er weer een hoop mooie releases op stapel, waarvan ik uiteraard verslag zal doen, voor zover de tijd dat toelaat.