Tag archieven: gitaar

Body/Head

Na de scheiding met Thurston Moore heeft de Sonic Youth-bassiste Kim Gordon zich gestort op haar experimentele kant en vond ze in free-noise gitarist Bill Nace (o.a. X.O.4 en Vampire Belt) een medestander. Tot voor kort moest men het doen met een onvindbare tape (Fractured Orgasm) en een single op Ultra Eczema. Maar met twee recente releases begint het project dat de naam Body/Head draagt, eindelijk vorm te krijgen.

Op The Eyes, The Mouth en Night Of The Ocean, de twee kanten van de vorig jaar verschenen 7”, hoorden we lo-fi opgenomen gevecht tussen twee gitaren, abstracte plaagstoten aan elkaar uitdelend en afgespeeld in slowmotion, alsof de regisseur kickt op trage herhalingen. De wilde no wave kreunen van Kim Gordon weten het al in het zweet badende luisterpubliek verder op te zwepen richting een ritueel hoogtepunt. Het was misschien wel de beste single van 2012; in ieder geval de meest fascinerende.

Nog voor het einde van het jaar verscheen Glare Luring Yo bij Feeding Tube Records. Het is een live registratie van het optreden dat Body/Head vorige lente gaf in Florence, een bescheiden stadje in Massachusetts. Op het podium werd het duo bijgestaan door Michael Morley, die we natuurlijk kennen van het legendarische The Dead C en zijn solo output Gate. Vandaar de benaming Body/Gate/Head op de hoes, en vandaar de vuile en psychedelisch echoënde snaren die doorklinken in de twee stukken. Er ligt bovendien meer nadruk op het instrumentale; de drie gitaren zijn de baas en houden Gordon’s stem onzichtbaar geketend, zodat er enkel wat spookachtig gezang reflecteert in het grote feedbackmeer, als in een surrealistische film. Dat tot nu toe ieder optreden ook van beelden is voorzien is dan ook geen toeval; de muzikanten hebben een uitgesproken smaak wat betreft cinema.

De eerste release die je als het debuut van Body/Head zou kunnen aanmerken is de gelijknamige 12” op Bill Nace’s eigen Open Mouth label. Met amper twintig minuten is het eerder een stuiptrekking, maar wel eentje die de moeite waard is. Schijnbaar vormloze klanken en gekreun schuiven als verboden liefdes langs, in en van elkaar af, op zo’n manier dat er een bepaalde structuur ontstaat. Nog steeds behoorlijk ongrijpbaar, doch het is uiterst interessant te horen hoe Gordon en Nace het geluid van de eerste tape ontwikkelen naar iets waarbij de talenten van de twee op sublieme en spannende wijze samensmelten. Voor nu klinkt dat als een (on)gracieuze, filmische muur van donkere texturen, afkomstig uit misvormde gitaarklanken en gefriemel met feedback en stemeffecten.

De Body/Head trein is anno januari 2013 dus goed op stoom. Met de discografie tot nu toe in de kast is het duo is nog hoorbaar op zoek naar een eigen weg. De koers lijkt echter al wel bepaald, en in die richting zal ik ze ook in de nabije toekomst blijven volgen.

Nils Rostad – Harmony Hammond

Vorig jaar noemde ik Nils Rostad’s debuut lp Ujamt nog bijna een grap bij De Subjectivisten, vanwege het soms overdreven speelse gemak waarmee er met allerhande instrumenten wordt geïmproviseerd. Maar nu de tweede plaat voor mij ligt, wordt steeds meer duidelijk dat we de Noor serieus moeten nemen. Harmony Hammond heet de opvolger, een titel die al voordat de muziek is gehoord iedereen op het verkeerde been zet.

De moeilijke tweede, wordt er weleens gezegd. Bij Harmony Hammond slaat dit echter meer op de luisteraar dan op de muzikant. Rostad – tevens schilder – heeft niets met harmonieën en werkt reeds in de eerste paar minuten menigeen het huis uit met gestoorde akoestische rock, waarbij het gitaarspel hopeloos uit de maat loopt. Hier en daar doet het mij denken aan de ongebreidelde jams van Bill Orcutt (u weet wel, van Harry Pussy) maar met een Scandinavische klap van de molen en een voorliefde om de muziek aan te kleden met vreemd geplaatste laptop- en synthesizergeluiden, getuige het einde van het eerste nummer.

Verderop tovert Rostad een minimalistische acidfolksong uit de hoed, I Saw Falling Goats So Far. Hier zingt hij ook zelf, al heeft het meer weg van het gemurmel van een al zes maanden wanhopig verdwaalde wandelaar, die dronken van ongeluk zijn einde voelt naderen. Het droevige Imp And Family zal dan wel bij de uitvaart horen. Noisy en kosmische elektronische effecten slepen het spaarzame getokkel echter naar Svopp, met afstand het meest bizarre op het album.

Op de andere kant van het vinyl vinden we slechts twee nummers, waarvan And Here They Come meer dan een kwartier in beslag neemt. Het is wederom de vrijheid waarmee Rostad muziek maakt dat fascineert, gehuld in geïmproviseerd akoestisch gitaarspel met jazzy percussie en misplaatste zang en elektronica. Het is compleet uniek en een enorm grote fuck you! naar gecomponeerde muziek. Heerlijk die ongedwongenheid, en bovendien verslavend.

Zoals gezegd is Harmony Hammond een uiterst lastige plaat, die niet voor iedereen is weggelegd. Dat is iets waar het label Tallerk Platter (Rostad’s eigen label?) rekening mee heeft gehouden. De lp verschijnt namelijk in een mini editie van 102 exemplaren, met variabel artwork en stukjes calqueerpapier waarop de muzikant het tekentalent van zijn dochter toont. Voor diegenen die geïntrigeerd zijn geraakt door dit verhaal: Norman Records heeft op het moment van schrijven mogelijk nog exemplaren. Succes!

De volle agenda van Pat Murano

De No Neck Blues Band (vaak afgekort tot NNCK) wordt dikwijls gezien als één van de belangrijkste improvisatie acts uit Amerika sinds begin jaren negentig. De band zelf speelt al een tijdje niet meer samen, maar het is meer een uitgelopen winterslaap dan dat het bestaan van de groep definitief naar de geschiedenisboeken is gestuurd, zo lijkt het. In ieder geval zijn de diverse leden van NNCK nog steeds actief in allerlei projecten, met Pat Murano voorop.

Naast Decimus – een twaalfdelige (!) serie solo-opnames geïnspireerd door de gelijknamige Romeinse dichter en filosoof – runt Murano zijn Kelippah label, waarop andere samenwerkingen en verloren opnames van NNCK de weg vinden naar het publiek. In de eerste helft van dit jaar kwamen daar drie nieuwe releases op uit, die allen – ik zal het maar meteen verklappen – verplicht in de kast zouden moeten staan van de experimentele muziekliefhebber.

De ongetitelde lp van Raajmahal is er zo één die mij de afgelopen dagen niet loslaat. Samen met gitariste Santa Wolanczyk en vocaliste Carla Baker zorgt Murano voor een ultiem ontspannen klanklandschap, aangestuurd door semi-geïmproviseerde gitaarambient en hemelse zang. Alsof Grouper en Julianna Barwick met elkaar aan het jammen zijn, vlak nadat ze uitgekauwd zijn op enkele bossen Salvia. Het geluid is organisch, natuurlijk, en lijkt mee te deinen op de ademhaling van een lichaam in ruste, dromend. Een weergaloze plaat die tot grote hoogten reikt, vermoedelijk ook in mijn jaarlijst.

No Neck Blues Band-lid Jason Meagher is eigenaar van de Black Dirt Studio in New York, waar onder andere platen van GHQ, Blues Control en Expo 70 werden opgenomen. Samen met Pat Murano richtte hij halverwege jaren negentig K Salvatore op, als reactie op het groepsgeluid van NNCK. Het is inmiddels heel wat jaren geleden dat dit duo met een plaat op de proppen kwam, maar Tsar Ova Elk maakt veel goed. De term “noise” hier als genre opplakken is de meest voor de hand liggende, doch doet het album te kort. Dit is minimalistische improvisatie met voornamelijk elektronisch en mechanisch aandoende geluiden. Alles humaan gaat overboord, en wat overblijft zijn drie nummers die je keel dichtknijpen, le jeu du foulard. Met een goed einde.

Dan hebben we natuurlijk nog de No Neck Blues Band zelf. CINo51 is de titel van de laatste lp, al is het mij niet helemaal duidelijk wanneer deze is opgenomen. Het mag de pret niet drukken dat dit vermoedelijk al een paar jaar geleden is geweest. Net als op het vorig jaar uitgekomen YTIU is er nu ook weer een kant van het vinyl vernoemd naar Richard Wright – toetsenist van Pink Floyd – en is het album gewijd aan Charlie Gilmour, zoon van de gitarist van diezelfde band. Uit de maat springende orgeltjes zorgen voor een horror/sci-fi sfeer, terwijl op de andere zijde meer met gitaren, distortion en percussie wordt gespeeld, zij het subtiel zoals alleen NNCK dat kan. Geen band ter wereld die zo extreem het brein prikkelt met minimale klanken.