Tag archieven: Italië

Roberto Cacciapaglia: Ann Steel Album

Wellicht ben ik 32 jaar te laat om The Ann Steel Album van Roberto Cacciapaglia in het zonnetje te zetten, maar ik heb een goede reden: de plaat uit 1979 is recentelijk opnieuw uitgebracht en klinkt bovendien nog net zo fris en avontuurlijk als toen. Het was in die tijd een eenmalig project van de Italiaanse elektronica componist en het Amerikaanse model Ann Steel, in een poging avant-garde muziek in een futuristisch pop album te stoppen. Dat is ze verdomd goed gelukt, want de tien nummers staan vandaag de dag nog steeds als een huis.

De openingshit My Time zet gelijk de toon voor de rest van het album. Op de ritmisch deinende elektronische klavecimbels van Cacciapaglia zingt Steel op een manier dat een voorliefde voor robotica verraad, maar tegelijkertijd de speelsheid van een wulps model laat horen. De teksten, waarvoor ene Giada Manca Di Villahermosa verantwoordelijk is, zijn niet minder dan geweldig. Met thema’s als cybernetica, wetenschap en een daaraan te danken geromantiseerd smetteloos luxeleventje (“my life runs smooth like a highway / billboards show me the way / my love stories have the flavour of a Swiss-made digital watch”) is het alsof we een historische science fiction roman lezen. Punk is iets uit de Middeleeuwen (let wel, we spreken 1979) en van vooruitgang moet vooral genoten worden. Het is echter niet alleen maar rozengeur en maneschijn; ook de angst dat het mechanische en menselijke uiteindelijk overneemt komt aan bod, al is dat op bagatelliserende wijze. Onder andere Albert Einstein krijgt een veeg uit de pan (over vooruitziende blikken gesproken), maar uiteindelijk is er dan toch diep respect voor uitvinders en de wetenschap, want The Ann Steel Album wordt in zijn geheel opgedragen aan het leven en werk van Guglielmo Marconi.

Roberto Cacciapaglia – My Time

Disco bestond in 1979 natuurlijk allang, laat Cacciapaglia in duidelijk Media horen. Dat hij verder een subtiele blauwdruk achterlaat voor de popmuziek in de jaren tachtig is misschien wel erg veel eer, maar wie goed luistert, vindt er diezelfde zoetheid en kitsch terug dat de top 40 van halverwege dat decennium kenmerkte. Laat dat het uiteindelijke oordeel niet beïnvloeden. Muziek uit die tijd wordt door menigeen verguisd, maar The Ann Steel Album staat daarboven. Het maakt op ingenieuze wijze gebruik van de bruikbare techniek, met een respectvol schuin oog (of zelfs een knipoog) naar analoge instrumenten. Caccaiapaglia weet daarnaast veel gevoel in zijn composities te leggen, wat ten goede komt aan de natuurlijkheid ervan. The Ann Steel Album is daarmee een must-have tijdsdocument van de avant-garde muzikant, op het randje staand van de goede smaak. Love it or hate it…

Een echte Italiaanse pastasaus

Na de Franse keuken moet de Italiaanse toch wel een van de lekkerste zijn. Natuurlijk zullen er weer een paar heikneuters het niet met mij eens zijn, maar die moeten onderstaand recept maar eens proberen. Wat in beperkt denkend Nederland bolognese saus genoemd wordt, heet in Italië ragù. En dan mag je best wat tijd en geld in steken. Op lekker eten en drinken moet je immers nooit besparen. Italianen eten meestal pasta als voorgerecht, en dit heb je nodig voor een portie of 8, afhankelijk van hoeveel je gebruikt (pas de hoeveelheid naar rato aan):

Ragu Bolognese1 kilo rundergehakt;
250 gram kippenlever;
250 gram pancettaspek;
2 uien;
halve bol knoflook;
1 winterwortel;
1 bleekselderij;
1 rode paprika;
1 liter rode wijn;
250 ml melk;
1 liter runderbouillon;
800 gram gepelde tomaten;
1 blikje tomatenpuree;
2 laurierblaadjes;
2 el gedroogde oregano;
1 bosje basilicum;
paar takjes rozemarijn;
paar takjes tijm;
geraspte pecorino kaas;
klontje boter;
olijfolie;
spaghetti;
en ga nooit de keuken in zonder zout en peper.

Snij om te beginnen de uien, knoflook, wortels en 2 stengels bleekselderij fijn. Bak dit in een beetje olijfolie aan in een grote pan (want er komt nog meer bij). Hak ondertussen de pancetta in reepjes of blokjes, en voeg die dan met het gehakt en een laurierblaadje toe aan de pan op het vuur. Tijdens het aanbakken van het vlees kun je de kippenlevertjes in stukjes hakken; maak kleine stukjes want zo’n brok ziet er niet alleen uit als hondenvoer, het heeft ook nog eens een sterke smaak. Voeg de gehakte levertjes vervolgens toe aan de pan en laat dit nog even 5 minuutjes sudderen. Nu mag de wijn erbij, waarbij het vuur mag worden opgeschroefd. Hierdoor kookt de wijn in en wordt de smaak sterker. Indien nodig, hak je de kruiden en paprika fijn, afgezien van de basilicum. 

Zodra de wijn ietwat is ingekookt, gooi je de overige ingrediënten er zonder een volgorde aan te houden erbij, maar bewaar de basilicum, kaas en boter nog voor het einde (en uiteraard de pasta). Draai het vuur laag en laat het vocht nu langzaam inkoken. Gezien de hoeveelheid kan dit gerust een uurtje of 4 duren. Hoe langer, hoe sterker de smaak, maar het is belangrijk dat het vocht is verdampt (en blijf af en toe proeven). Is de saus stevig geworden, dan snij je de basilicum fijn en voeg je deze toe met zout & peper en laat je er nog een klontje boter op smelten. Serveer de gekookte pasta met de saus en strooi er de geraspte kaas over. Drink er een stevige Italiaanse wijn bij, bijvoorbeeld een Argiolas Cannonau di Sardegna “Costera” uit Sardinië.

Het lijkt een lange middag werk, maar de saus is makkelijk in te vriezen en dus kun je wat porties van te voren maken. Bovendien kan je er ook aardig mee variëren; gebruik ‘m bijvoorbeeld eens als vulling voor de lasagne. En ga me nou niet vertellen dat je wat beters hebt te doen.