Tag archieven: jaarlijst 2009

Jaarlijst 2009: #7

Kurt Vile staat eigenlijk in mijn jaarlijst van dit jaar met een heuse oeuvreprijs. Dat is normaal voorbehouden aan muzikanten die reeds aarde in hun mond hebben zitten, maar Kurt Vile is een uitzondering. Hij is dan ook een uitzonderlijk artiest. Dit jaar zal hij herinneren als het jaar waarin er werd doorgebroken naar een groter publiek. Dat had ook alles te maken met zetten van een handtekening onder een contract bij Matador Records, dat zijn Childish Prodigy op de markt zette. Zeker geen kinderachtige opvolger van Constant Hitmaker.

Ik krijg nu al nostalgische gevoelens bij het luisteren van Kurt Vile’s debuutplaat. Wat een glorie. Ik heb heel 2009 geroepen dat Constant Hitmaker – de naam zegt het al – in 2008 eigenlijk op nummer één had moeten staan in mijn jaarlijst. Te laat ontdekt is de reden dat het niet zo had mogen zijn. Gelukkig bracht de beste man in het jaar van de Os genoeg nieuw werk op de markt om een positie in deze jaarlijst voor puristen als ik te rechtvaardigen.

Het beste werk van 2009 is echter niet Childish Prodigy, zoals ik in oktober al typte. Begrijp mij niet verkeerd, de kwaliteit benodigd voor een positie in een jaarlijst is wel degelijk aanwezig. Maar alléén Childish Prodigy op nummer acht plaatsen, zou de andere releases uit dit jaar te kort doen. De 12” God Is Saying This To You is minstens zo briljant. Dromerige, zweverige psychedelica, getoverd uit de hoed van John Fahey. Echoënd gitaargetokkel, zachtjes zoemende elektronische effecten en slordige zang vanuit de verte. Ultiem rustgevend.

Minder rustgevend is de EP The Hunchback met zijn vast begeleidingsband The Violators. Dat geeft niks. Ook met echte psychrock kan Kurt Vile uit de voeten. Repeterende riffs hypnotiseren de luisteraar, waardoor het titelnummer eindeloos door je hoofd blijft spoken. Losing It is evenzeer zo’n nummer, waarbij cineastische beelden van een oude cabrio rijdend door een verlaten Amerikaans landschap door de hersenstam flitsen.

Op de Fall Demons en He’s Allright 7” singles spookt Kurt Vile verder. De verzamelaar Meet The Philly Elite, ook al op 7″ vinyl, laat hij weer zijn liefde horen voor lo-fi gemanipuleerde geluiden van zijn gitaar. De man is van alle markten thuis. Veelzijdig als een Zwitsers zakmes. Zo speelde hij tevens nog een deuntje trompet op het Local Flavour album van Blues Control. Een oevreprijs dus voor de held van 2009.

#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Jaarlijst 2009: #8

Er speelden ruim tweehonderd artiesten op het door mij bezochte Dour Festival, afgelopen zomer. Ik heb er drie gezien. Eén daarvan vatte voor mij het ultieme zomergevoel perfect samen: de dames van Au Revoir Simone. Hoewel je het liefste ergens op een zonnige heide naar hun muziek zou willen luisteren, had het het gek genoeg ook effect in een donkere tent, voornamelijk gevuld met mensen onder invloed van allerhande genotsmiddelen.

Orgeltjes, simpele elektronische drums en engelachtige samenzang. Meer heb je niet nodig om een plaat te maken die zo hartverwarmend is dat de best verhuurde romkom er bij in het niet valt. Alleen wanneer Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart zusjes waren geweest, was ik helemaal gesmolten.

Het trio heeft er twee albums voor moeten oefenen, om tot een album te komen waarop elk nummer een genot is om naar te luisteren. Still Night, Still Light bevat geen enkel minpuntje. De melodieën zijn warm, de zang zacht, de percussie wekt vingerknippen op. Misschien ook wel een beetje teveel Efteling muziek, maar vindt niet iedereen de Efteling stiekem leuk?

Folk muziek kan je het niet echt meer noemen. Still Night, Still Light heeft niets traditioneels. Het heeft evenwel hetzelfde effect als muzikanten in een hippiecommune. Vlinders in je hoofd. Veel meer heb ik aan mijn eerdere recensie niet toe te voegen.

#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Jaarlijst 2009: #9

Uit de reacties op de debuutplaat vorig jaar kwamen termen naar voren als “delirium”, “mindfuck” en “waanzin”. Een duo balancerend op een dun koortje waarbij naar rechts vallen resulteert in een overdosis en naar links in een permanente hersenbeschadiging. Opgefokt, gestoord, laxerend, hypnotiserend, avontuurlijk en afstandelijk.

Kom, kom, zo erg was het nu ook weer niet. Street Horrrsing van de Fuck Buttons was een klap in het gezicht, geen vuist. Althans, voor een geoefende luisteraar. Noise en melodie botsten met elkaar op lichtsnelheid, maar een oerknal leverde het niet op. Opvolger Tarot Sport pakt het misschien daarom wel anders aan. De lange composities zijn gebleven, de black metal-achtige zang verdwenen. Daarvoor in plaats zijn gedempte maar niet te vermijden technobeats in de plaats gekomen, die de melancholische synths beter naar een climax weten te tillen dan de tribal drums op het debuutalbum.

Dat levert meteen een van de meest opzwepende singles van dit jaar op in de elektronische muziek. Surf Solar bouwt met spacy effecten en repeterende samples langzaam (in bijna elf minuten) op naar een ruisende klankdeken die zeker live de luisteraar naar euforie zal leiden waar geen XTC tegenop kan. Maar het is niet allemaal spacecake wat de Fuck Buttons ons serveren. Rough Steez schuurt met venijnige percussie en allerlei vervormde, piepende electrogeluiden dicht langs de noise muziek. Het naar een Japans oorlogsschip vernoemde The Lisbon Maru lijkt even een ambient track te worden, maar in de ruim negen minuten duren muzikale reis door het universum van Benjamin John Power en Andrew Hung komen we heel wat meer tegen.

Lange nummers zijn vaak funest voor een commercieel succesvol album. Fuck Buttons is daar niet op uit, getuige ook de bandnaam. Succes dient voort te komen uit het talent om goede muziek te maken, en dat zit de Engelsen uit Bristol blijkbaar in het bloed. Het middelste nummer Olympians is opnieuw goud waard, vooral wanneer deze na zeven minuten ontploft. Chaotisch is Tarot Sport desalniettemin nergens. Kudos hiervoor gaan grotendeels naar producer Andrew Weatherall, een oudgediende in de technowereld, die de rommelmarktinstrumenten in goede banen weet te leiden.

Ik krijg opeens weer zin om boodschappen te doen. Phantom Limb is een aanstekelijk nummer van de ongelooflijk poppy indieband The Shins, dat zelfs als achtergrondmuziek in de Albert Heijn wordt gebruikt. Wat zal ik toch genieten wanneer de computer van de grootste grutter van Nederland eens een keer foutje maakt en Phantom Limb van Fuck Buttons draait. Nooit geen rijen meer bij de kassa.

Het tweede album van Fuck Buttons eindigt met het furieuze Flight Of The Feathered Serpent; een boze technobeat ramt hier genadeloos je mislukte danspasjes door de strot tot je niet meer kan staan. Verder is Tarot Sport eigenlijk een heel ontspannen album.

#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)