Zoekresultaten voor:

Jonas Reinhardt

Is het een synthesizer? Een gitaar? Buitenaardse geluiden? Nee, het is het nieuwe album van Jonas Reinhardt, Music For The Tactile Dome. Een kleurrijke, zo is af te lezen aan de hoes. Nadere inspectie vertelt dat deze plaat weer bol staat van uiterst verfijnde sciencefiction elektronica, dat tevens een hoop nostalgie herbergt.

De naam suggereert anders, maar Jonas Reinhardt is een heuse band uit San Francisco, onder aanvoering van Jesse Reiner. Dat het eerder doet denken aan een Duitser in de eerste persoon, heeft vooral te maken met de invloeden uit de jaren zeventig krautrock en van ambientpioniers als Klaus Schulze en Tangerine Dream. De muziek van Jonas Reinhardt leunt namelijk sterk op hypnotiserende drugssferen en een analoge instrumentatie, al dan niet met toetsen, die de (Europese) elektronica uit die tijd kenmerkte.

Voorganger Powers Of Audition was duidelijk meer bandgericht: drums, ritmes, en een vol geluid met gitaar en bas zorgde voor een overweldigend en energiek album. Music For The Tactile Dome is daarentegen gemaakt voor de koptelefoon. Diep liggende details in de mix zijn anders niet aan de oppervlakte waar te nemen, overrompeld door de golven uit de ouderwetse synths. Met Smokey Jotus en Hander Zader heeft het album nog wel twee groovende tracks, wat zoveel betekent dat er zeven lichtere (lees: niet beat-georiënteerde) nummers op staan, gevuld met langzaam bewegende kosmische wolken van warme psychedelica. To Lord Eminence en het rondtollende Arise Tempi zijn hierin favorieten.

Jonas Reinhardt – Eos, The Dawn

Ondertussen voel ik mij wel een beetje een wandelend reclamebord voor Not Not Fun (onbetaald nog wel), maar zolang het paar achter het label constant puike releases blijft uitspuwen hoor je mij nog niet om een loonsverhoging vragen. Om nu in ieder bericht te concluderen dat deze plaat ook weer rijp is voor mijn jaarlijst wordt misschien een beetje storend. En toch, om mijn enthousiasme uit te drukken: na Peaking Lights heeft nu ook Jonas Reinhardt zicht op een mooi plekje.

Zombi – Escape Velocity

Als zombies bovenaan de voedselketen staan, dan staat het Amerikaanse duo Zombi bovenaan in de synthesizermuziek. Na albums als Cosmos, Surface To Air en Spirit Animal zijn oldskool creatievelingen Steve Moore en A.E. Paterra inmiddels aan de vierde toe, welke de naam Escape Velocity draagt.

Een Technicolor albumhoes met blote dames die uit een DeLorean huppelen, op weg naar hogere sferen: dan heb je bij mij al het cijfer negen binnen. Wanneer de muziek vervolgens zijn inspiratie vindt in krautrock, Giorgio Moroder en soundtracks voor Italiaanse (horror)films dan is het een koud kunstje om het hoogste cijfer van de klas te behalen. Dikke akkoorden uit de analoge synths zetten een heerlijk retro-futuristisch sfeertje neer, terwijl de verheffende drums (echte, ja) ervoor zorgen dat we niet teveel slaperige Jean Michel Jarre-deuntjes om onze oren krijgen. Klopt, de kenmerkende basgitaar is uit de instrumentatie verdwenen, wat Escape Velocity nog een extra zetje geeft richting de mensonvriendelijke en tijd vertragende ruimte.

Escape Velocity komt op 10 mei uit bij Relapse Records.

Shrunken Heads by Zombi

Rene Hell

De Amerikaan Jeff Witscher heeft een hoop schuilnamen. Impregnable, Secret Abuse, Marble Sky en Rene Hell zijn een greep uit zijn collectie pseudoniemen. Met die laatstgenoemde is hij de afgelopen paar jaar gestaag een reputatie aan het opbouwen. Nadat hij met Porcelain Opera op het Type label debuteerde, was hij te horen op verschillende collaboraties en bracht hij onder meer een 7” uit op KRAAK. Dat Rene Hell tijd heeft gehad om ondertussen zijn tweede – The Terminal Symphony – af te maken, mag een wonder heten. Maar afgeraffeld is het album zeker niet. Net zoals zijn collega in de elektronische muziek Tim Hecker heeft de producer een oog voor compositie, iets wat wellicht al uit de titel valt af te leiden. The Terminal Symphony luistert inderdaad als een klassieke opera, doch geheel met elektronische arrangementen. Strak georkestreerd en vol met minieme details maakt van dit album een kosmische reis langs kraut, new age, ouderwetse synthesizermuziek en lichte noise. Dansbaar is het niet, want de golvende klanken worden alleen maar opgevuld met meer bliepjes en kraakjes (geen beats dus), zonder dat die de symfonie verstoren. Je mag gerust de conclusie trekken dat klassieke en elektronische muziek elkaar steeds vaker weten te vinden, en The Terminal Symphony is daar een schoolvoorbeeld van.