Tag archieven: Masato Minami

Juli 2012

Zomerstop? Niet bepaald. Ik genoot eerder deze maand al van The Black Twig Pickers, Jaap Blonk & Machinefabriek en van drie nieuwe releases waarbij Pat Murano bij betrokken is (met als hoogtepunt de LP van Raajmahal). Ook dook ik in de nog prille discografie van Eiderdown Records, met onder andere Ernesto Gonzalez en Glen Steenkiste van Sylvester Anfang II-faam op cassette.

Dat brengt mij meteen bij de volgende release die de moeite van het horen waard is. Het is al een druk jaar voor de mannen van Sylvester Anfang II met twee albums, maar ook bij de diverse soloprojecten is het eind nog niet in zicht. Steenkiste’s Hellvete kwam in juli met ’t Orgelorkest aanzetten, een cassette op het Japanse Crooked Tapes. Prachtig artwork, en voor wie van dromerige als ook hypnotiserende orgeldrones houdt zeker een aanrader.

Herinnert u nog het optreden van Hermann Nitsch op het Incubate festival in 2009? De vier minimalistische stukken op het orgel van de Pauluskerk in Tilburg zijn sinds kort vereeuwigd op een dubbele LP, uitgebracht op Dead Mind Records (en reeds uitverkocht). De Oostenrijkse kunstenaar gaat subtiel van zacht naar hard, van minimalisme naar bombast en van rustgevend naar bezeten. Met een hoes verwijzend naar zijn controversiële Aktion performance op hetzelfde festival.

Mijn meest geluisterde LP van afgelopen maand is ongetwijfeld So Higher van het Amerikaanse drietal Koi Pond. Deze verschijnt op het label van Justin Wright, bekend van Expo ’70, waardoor het geen verrassing is dat de band in de psychedelica opereert. Orgels en synths ondersteunen groovende en noisy stonerriffs met eentonige ritmes die je bijna buiten bewustzijn brengen. Vooral de B-kant is een dreunend genot.

De releases van Köhn zijn voor mij nog nooit een teleurstelling geweest, en Soulastalgia is daarop geen uitzondering. Hij brengt hier enkele recente liveopnames bijeen, en komt dan ergens uit tussen de spacende synth van We Need More Space In The Cosmos en de minimalistische geïmproviseerde orgelklanken van het vorig jaar uitgebrachte Random Patterns. Door het ontbreken van livegeluiden kun je deze plaat gerust zien als een volwaardige release, dat in kwaliteit niet onder doet voor zijn studioalbums. Het album komt uit bij Deep Distance, een offshoot van het Great Pop Supplement label, geïnspireerd door de zelf uitgegeven lp’s van Conrad Schnitzler in de jaren 70.

Juli was ook een maand met enkele prachtige heruitgaven. Om te beginnen twee van de legendarische Egisto Macchi, die onterecht vaak in de schaduw heeft gestaan van zijn landgenoot Ennio Morricone, waarmee hij samen in Gruppo D’Improvvisazione Nuova Consonanza zat. Op I Futuribili worden modulaire synthesizers afgewisseld met strijkarrangementen en gitaar, beelden oproepend aan spannende passages van Italiaanse films uit de jaren zeventig. Voix is net zo’n meesterwerk, doch gericht op klassieke composities voor zang, ondersteund door musique concrète en duistere, soms bombastische soundscapes. Beide lp’s verschijnen bij The Roundtable.

De Franse avant-garde muzikant Ghédalia Tazartès is minstens zo ongrijpbaar. Voyage À L’Ombre werd in 1997 op cd uitgebracht, maar krijgt dankzij Hot Releases ook een uitgave op vinyl. Zijn bizarre transities in zijn stem zorgen voor een excentrieke mix van folk, klassiek, punk en electro-akoestische muziek. Experiment, maar ook gepolijste ethnopop vinden we terug op de re-release door Blackest Ever Black van Flaming Tunes, het enige album dat Gareth Williams maakte buiten This Heat om, samen met Mary Currie. En nu we toch met heruitgaven bezig zijn: probeer The Tropics van Masato Minami (acid folkrock op Klimt Records) eens, of het postume Raining van Rolf Julius (weergaloos mooie field recordings temidden van een regenbui, op Western Vinyl).

Ook in augustus staan er weer een hoop mooie releases op stapel, waarvan ik uiteraard verslag zal doen, voor zover de tijd dat toelaat.