Tag archieven: Megafaun

Meezingen

Na praten tijdens concerten heb ik nu weer een nieuwe irritatie: meezingen. Wie er mee begonnen is weet ik niet precies, maar de laatste tijd, laten we zeggen sinds een jaar of wat, vinden artiesten het nodig om het publiek mee te laten zingen. Handig, wanneer je slechts gewapend met een gitaar en je eigen stemgeluid toch een fatsoenlijk refrein wilt laten weerklinken. De huiskameroptredens bij Avonduren, in de galerie naast espressobar Ko D’oooooooor in Middelburg, zijn daar ideaal voor: het publiek is stil, aandachtig en doet alles om de betreffende muzikant het naar de zin te maken, in de hoop dat diegene nog beter gaat spelen.

Niet doen dus. Afgezien van het feit dat bepaalde bezoekers hun paardenbek vanwege de geur beter dicht kunnen houden, heeft het niet-synchroon meezingen van tientallen schapen – de meest bizarre mondgeluiden producerend – geen enkele meerwaarde. Bovendien ben ik de zanger niet, anders ging ik wel meedoen met The Voice of Holland met een loepzuivere interpretatie van Rompeprop. Vorige week donderdag was het weer zover. Erik Borgård liet het publiek Swing Low, Sweet Chariot meezingen. Niets over de muziek van de kerel zelf trouwens, want hij is absoluut getalenteerd. Maar het zegt wel iets dat hoofdprogramma Damien Jurado het achterwege laat, terwijl de eerste helft van zijn laatste album Saint Bartlett toch best wat koortjes bevat. De volledige recensie van de laatste Avonduren is trouwens hier te lezen op 3voor12/Zeeland.

Goed, er zijn uitzonderingen, meestal wanneer er niet om gevraagd wordt. Ik kan mij nog ergens in een ver verleden een optreden van de Noorse black metal band Satyricon herinneren waarbij het publiek de melodieën van de riffs uit volle borst mee neuriede. Of Hypocrisy op Dynamo, meer dan een decennium terug. Dat was pas meezingen. Een groter publiek en wat luidere muziek helpt wel degelijk één en ander te verbergen. Iets recenter kan ik wel verwijzen naar mijn schrijven waarin twee optredens van Megafaun zijn vertegenwoordigd. Worried Mind is hierin nog steeds een klassieker, wat mij betreft.

Nog priller is de show van Elliott Brood van vorige zondag. Hoewel ik er mijzelf ongetwijfeld aan zou hebben geërgerd, verdiende het Canadese “deathcountry” drietal wél een publiek dat “Hey,hey,heey!” luidkeels meebrult (bij het nummer Write It All Down For You). De opkomst was echter maar matig en misschien ook daarom wel het enthousiasme te bescheiden voor de ijverige band. Maar het is altijd bewonderenswaardig om een act vol overgave te zien spelen, ongeacht het publiek. Elliott Brood verdient net als vorig jaar een pluim. M’n verslag namens 3voor12/Zeeland is hier terug te vinden.

Ja, ik weet het. Ik word een zeurende ouwe lul.

Een muzikaal weekend

Zonder dat je in een tent hoeft te slapen en in Dixies moet kakken, toch drie dagen met kwaliteitsmuziek meemaken. Dankzij een combinatie van Avonduren, een middagoptreden in de Drvkkery, een Folk festival in de Spot en een uitstapje naar FabrIQ in Den Bosch werd dit werkelijkheid. Ik zag artiesten als Jay Minor, Cedarwell, Tiny Vipers, Bosque Brown, The Tallest Man On Earth, Megafaun en nog veel meer. Voor de vrijdag en zaterdag verwijs ik graag naar 3voor12Zeeland.nl: hier mijn verslag van Avonduren, de zaterdagmiddag staat hier en tekst voor en over De Spot staat hier en hier.

Bij artiesten van dit kaliber is het helemaal niet erg om ze twee keer achter elkaar te aanschouwen. Bovendien had het nieuwe festival FabrIQ Den Bosch nog net iets meer te bieden dan De Spot. Nog niet helemaal bekomen van de afsluitende handstand-circus dj’s Betonnie en Bartcore,  schuifelde een gezellige groep Middelburgers daarom zondagochtend de trein in richting het verre Brabant.

Eenmaal aangekomen deed ik nog even snel een sneakpeak bij een rehearsal in de diepe kerkers van de W2, waar Zonderland, een absoluut geen onaardige post-rock / ambient driemansformatie, zijn kunsten vertoonde. Even daarna vulde de zaal zich snel bij Awkward I, met de Hospital Bombers als begeleidingsband. Ik moet altijd even wennen aan zittende concerten, zo ook in de Verkadefabriek. Het is echter een goede manier om het publiek zich te laten concentreren op de muziek, in plaats van op sociale activiteiten. Nadat de Tindersticks het concert in de Effenaar om die reden hadden afgebroken is het weer helemaal een issue, ouwehoeren tijdens een concert. Ook de dag ervoor had ik het even niet meer met al die eikels die het optreden van Bosque Brown verpestten. Maar bij Awkward I was het redelijk stil, zodat ik in alle rust van de prachtige muziek kon genieten.

Tiny Vipers had mij de dag ervoor al verrast met een krachtig en ijzersterk optreden. Dat maakte het niet minder erg dat ik vanwege de drukte driekwart van het optreden aan de verkeerde kant van deur heb gestaan. De drie nummers die ik dan toch nog mocht aanschouwen, deed dat gegeven snel weer vergeten. Met haar slobbertrui en vieze haar is ze mijn favoriete onmodieuze dame van vandaag en morgen. Cedarwell zette Middelburg al op z’n kop, en herhaald dat kunstje in Den Bosch. De zittende optredens schuiven we aan de kant, het is nu feesten in de W2.

Stiekem is de act waarvoor we allemaal zijn gekomen The Tallest Man On Earth. De Zweed van amper 1 meter 30 heeft inmiddels een grootse reputatie. De vergelijking met Bob Dylan moet je niet helemaal vergeten, maar de beste man een (goede) kopie noemen doet zijn muziek geen eer aan. Hij bewijst met zijn tweede album The Wild Hunt, uit op 13 april, dat hij zijn eigen stijl heeft gevonden (mensen die problemen hebben met mijn downloadgedrag mogen mijn originelen komen tellen). Zo is een nummer als You’re Going Back melodieuzer dan ooit, en heeft King Of Spain briljante poëtiek. Kristian Matsson, zoals hij heet, weet gevoelige, emotionele kampvuurliedjes op energieke wijze  over te brengen op het publiek. Een optreden met kippenvel.

Megafaun zijn  wat mij betreft de nieuwe Fleet Foxes. Waarom de drie heren niet in mijn jaarlijst van 2009 zijn terug te vinden is me een raadsel. Gather, Form & Fly is een album die niet alleen mooie meezingfolk ten gehore brengt, maar ook het experiment niet schuwt. De banjo wordt net zo makkelijk ingeruild voor een laptop. Bovendien zijn de drie mannen met indrukwekkende gezichtsbeharing een genot om op het podium zien staan. Zoveel speelvreugde  zweept zonder moeite het publiek op.

Omdat er nog steeds geen nachttreinen naar Zeeland rijden, moest ons gezelschap de afsluitende bands aan zich voorbij laten gaan. Maar ook zonder deze is FabrIQ met recht een “Festival Of Intrusive Quality”. Goed, op de terugweg naar Middelburg liep het misschien een beetje uit de hand. Het fabeltje dat festivalbier niet werkt is dan ook weer uit de wereld. Dank aan Nous die alle gezelligheid van zondag op de gevoelige plaat vastlegde.