Zoekresultaten voor:

Satanic Rockers – Fu Kung

Het schijnt dat er nog steeds gediscussieerd wordt over het feit of Oceanië wel of niet een continent is. Wat betreft een potje Risk of muziek kunnen we daar kort over zijn. Australië en Nieuw-Zeeland heeft ons dit jaar al heel veel goeds gebracht en dat het klimaat er nog steeds prima is voor nieuwe bandjes bleek eerder dit jaar al uit de debuutplaat van Exhaustion (lees een kort stukje van mijn pen hier). Zonder twijfel krijgt ook de allereerste lp Fu Kung van Satanic Rockers een dikke stip mee bij het scheiden van het kaf en koren.

Satanic Rockers zijn Lynton, Josh en Dave, een drietal lapzwansen zwervend in Melbourne, eerder geëmigreerd vanuit Christchurch, in buurland Nieuw-Zeeland. Het kan niet zo zijn dat de heren vanwege de prijzen van bier en andere stimulerende middelen (of de vragen die worden gesteld bij het aanvragen van een uitkering) zijn verhuisd. Nee, de Satanic Rockers zijn hun heil waarschijnlijk in een ander land gaan zoeken, omdat in Melbourne een potentieel veel grotere groep kunnen vervelen met hun oerlelijke rock ’n roll.

De hoes – waarop een gigantische stijve lul twee wolkenkrabbers doorboort – geeft al aan dat Satanic Rockers niet voor de prijzen gaat op het gebied van verfijnde smaak. De muziek is al even provocerend: totaal onverschillig worden de instrumenten gitaar en drumstel bespeeld, waarbij geen enkele vorm van ambitie valt te bespeuren. De ritmes zijn rommelig en het eindproduct van het beroeren van de snaren beperkt zich tot eentonig gebrom, mede dankzij de opnamekwaliteit. Menig lo-fi punkbandje klinkt daarbij opeens als een gelikt studiofenomeen.

Het is allemaal nog minder subtiel en nog luier dan op de meesterlijke single Eviction, die aan Fu King vooraf ging. Een relatief uptempo nummer als Micro Manager valt dan ook meteen op, net als  de lethargisch uitgevoerde afsluiter The Legendary Pignose. Liefst negen minuten dendert dit nummer maar door, met teksten over de gelijknamige goedkope versterkers. De teksten zijn evenwel kwalitatief gezien het sterkste punt van de band, ware het niet dat ze zonder een herkenbare inspanning tussen het geluid worden gefrommeld.

Satanic Rockers strooit wel degelijk met enige blasfemische terminologie en uit de teksten blijkt nu niet bepaald een hemelse kijk op het leven, maar voor de rest is het aanbidden van The Horned One op deze plaat – net als alles eigenlijk – met een knipoog. Niettemin kan ik Fu King ook aan Beëlzebub van harte aanbevelen: de muziek is zo schaamteloos gedrochtelijk dat de band naar verluid zich tegen bezoekers van een optreden moest verdedigen door hun eigen cd’s naar het publiek te gooien. U bent gewaarschuwd!

Rhodri Davies – Wound Response

Tot voor kort was ik niet erg bekend met het werk van Rhodri Davies (1971), uit Aberystwyth, Wales. Hij trok voor het eerst mijn aandacht toen hij vorig jaar de door Eliane Radigue geschreven compositie voor een solo harp Occam I uitvoerde in Londen (gezien op youtube). Door één enkele snaar langzaam met een strijkstok te bespelen, testte hij zichzelf op concentratie en de luisteraar op gevoeligheid voor klankbewegingen. Dat wilde ik ook wel eens op plaat horen; ziedaar de reden waarom ik met veel plezier Davies’ derde soloplaat Wound Response in ontvangst nam.

De harp is een fascinerend medium, omdat het nu eenmaal geen alledaagse is. Het herkenbare geluid van de harp heeft iets rustgevend, zacht en mysterieus. Rhodri Davies trekt zich echter niets aan van dit soort omschrijvingen, en laat het instrument kraken en piepen zodat alleen het beeld van die eerder genoemde uitvoering Occam I je er nog aan herinnert dat we hier met een harpist van doen hebben. Schijnbaar geprovoceerd door de Noord-Engelse muziekscene wilde hij van Wound Response een album maken waarop hij experimenteert met ritmes en toonhoogtes, in een open en flexibele omgeving. Maar Wound Response is vooral een luid en woest album geworden.

Op een kleine harp speelt Davies haastige arrangementen zonder een steekje te laten vallen, de output gemanipuleerd met distortion pedalen. Je zou zweren dat er een gitarist in de genres van zwaardere metalen aan het werk is. Het is in ieder geval verdomd lastig je voor te stellen dat dit lawaai van het tokkelinstrument afkomstig is. Op kant A van het vinyl blijven de patronen veelal hetzelfde, gefocust op herhaling, waardoor het vooral de verbazing is die je in de eerste instantie omver blaast. Kant B begint zonder vervormingen, richting complexe klanken uit het Verre Oosten, maar al snel is de noise en distortion terug. De virtuositeit van Davies is ongekend; het feit dat hij dit vakkundig verbergt onder een laag feedback geeft hem wat mij betreft alleen maar meer krediet.

Rhodri Davies haalt echter nog meer kunstvormen van stal om interesse te wekken. Wat te denken van de waanzinnige gezeefdrukte hoes, of het ondoorschijnende vinyl? Aan de binnenkant staat een citaat van de kunstschilder Kazimir Malevich, en de titels van de nummers zijn afkomstig van diverse schrijvers waarnaar we mogen raden. De naam van het album komt weer uit de plantenwetenschap, of is misschien een verwijzing naar de gedichten van Prynne. Behoorlijk hoogdravend allemaal; wat dat betreft weet Davies wel wat bij zijn muziek past.

Iedere volger van freejazz en improvisatiemuziek zou zich van nature aangetrokken moeten voelen tot Wound Response. Liefhebbers van het agressievere werk van Richard Youngs komen ook wel aan hun trekken, en misschien zelfs de experimentele metalhead. Een intense ervaring gegarandeerd!

Wound Response is verschenen in een oplage van 350 exemplaren bij alt.vinyl.

2x Richard Youngs

Nee, dit is geen beknopte samenvatting van mijn eerdere bericht, in augustus vorig jaar. Richard Youngs is écht een artiest die meerdere platen per jaar kan uitbrengen en daarnaast telkens weer iets bijzonders weet te creëren, bijzonder genoeg om er opnieuw over te typen. Core To The Brave en Amaranthine zijn mijn laatste aanwinsten met Youngs’ naam erop.

Core To The Brave komt uit bij Root Strata en valt vrijwel direct op door zijn agressiviteit. Zware bassen, gitaarloops voorzien van veel distortion en uit de maat springende beats brengen de luisteraar volledig uit balans. En dan is daar die onmiskenbare stem die iedereen weer met beide benen op de grond zet. Zoals altijd weet Youngs zijn voordracht feilloos op de goede momenten in te passen, een vooraf onmogelijk geachte symbiose vormend. Toch staat Core To The Brave ver af van zijn relatief brave folk-achtige of electro-pop albums, waar hij zijn status voor een groot deel aan heeft te danken. De doommetal van We Are The Messengers of het venijnige Forever Hills Of Everyday zetten de luidsprekers op scherp. Een meesterlijk bruut album.

Met Amaranthine bewijst Richard Youngs dat je kunt blijven vernieuwen en tegelijkertijd je eigen stijl kunt behouden. Deze lp op Mie Music omschrijven als een percussie-gedreven free jazz plaat met de stem in plaats van een gierende sax, komt misschien nog het meest in de buurt. Opnieuw wordt er veel gevraagd van de luisteraar. De drums vormen weliswaar de fundering, meedogenloze gitaarfeedback en een zes minuten durende solo op de skakuhachi zijn zomaar elementen die kunnen opduiken in de vier nummers die Amaranthine telt. State I’m In (California) is een nummer dat herinneringen oproept aan martial neo-folk uit de jaren negentig, dat fans van het eerste uur zeker zal aanspreken. Toch is Amaranthine bovenal een album waarop Richard Youngs zijn eigen grenzen van de avant-garde verlegt, zonder identiteit te verliezen.

Twee platen zo vroeg in het jaar geeft goede moed voor de Richard Youngs-verzamelaar. Afvragen of de volgende ook weer de moeite waard zal zijn, is niet aan de orde. Dat bewijst hij al een jaar of twintig.