Zoekresultaten voor:

Leda – Gitarrmusik III-X / Private Arms – Your Words Drip Like Wet Saliva

De leden van het Zweedse Neutral zijn de laatste paar jaar – in tegenstelling tot de schrijver van deze blog – zeer productief en het is nog een hele opgave om alle interessante releases (vaak in gelimiteerde oplages) in huis te halen. De vrouwelijke helft Sofie Herner houdt het nog bescheiden met Leda en haar bijdrage in Enhet För Fri Musik. De aliassen van haar mannelijke evenknie Dan Johansson echter, zijn niet op één hand te tellen. Hoogtepunten in zijn discografie kun je terug vinden bij onder andere Sewer Election, Ättestupa, Heinz Hopf en Amateur Hour. Ondanks die opsomming kunnen we hier spreken van twee kakelverse debuutalbums op vinyl.

Om Gitarrmusik III-X van Leda een debuut te kunnen noemen moet wellicht een oogje dichtgeknepen worden, getuige deze eerdere recensie. Er verscheen daarnaast al eens een cassette en een fantastische 7″ single. Geheel solo op langspeelplaat hoorden wij Sofie Herner evenwel nog niet. Zonder uitzondering worden op Gitarrmusik III-X onverbiddelijke ritmische loops overspoeld door golven van snerpende, galmende, geïmproviseerde riffs op de elektrische gitaar. Onderhuids smeulen de niet ongewenste Velvet Underground en Nieuw-Zeelands experiment. Leda klinkt beter dan ooit tevoren, hoewel er weinig aan het recept is veranderd.

Misschien een seksistisch cliché waar de NRC wel weer over zal vallen, maar de muziek van Leda heeft iets typisch vrouwelijks wat Neutral ontbeert: warmte en een vleugje romantiek. Het kalme tempo en zwoele melodieën zijn niet de eerste karakteristieken die opvallen wanneer het eerste figuurlijke vel schuurpapier vakkundig wordt opgebruikt, doch eigenlijk is Gitarrmusik III-X een heerlijke plaat om bij weg te dromen. Is er behoefte aan een gevoelige versie van Dead C, zoek dan niet verder.

Private Arms is de nieuwste uitlaatklep van Dan Johansson en het klinkt inderdaad alsof hij tot de tanden toe bewapend ten strijde trekt. Alleen de luisteraar met een solide bepantsering tegen een niet-aflatende storm van overstuurde gitaarriffs en hardkorrelige knipsels van tape zit dit half uurtje normaal gesproken uit. Agressief en donker gelijk het snaar-georiënteerde werk van Ramleh lijkt deprimerende sonische terreur in de eerste instantie het enige doel. Toch lukt het Johansson met een gezonde dosis humor te een bepaalde luchtigheid aan het album mee te geven, met bijvoorbeeld de titel Turd Masters.

Niet geheel toevallig neemt Sofie Herner de occasionele vocalen voor haar rekening. De titel van het album – Your Words Drip Like Wet Saliva – geeft een idee in wat voor stemming je de voordracht kunt verwachten. Ook al is de line-up daarmee hetzelfde, Private Arms klinkt niet per se als Neutral. Met een focus op noise is dit een anti-rock statement in het kwadraat, anderzijds klinkt Private Arms hier en daar toegankelijker dan Johansson’s andere projecten. Een paar luisterbeurten later trek ik de conclusie dat dit album geenszins een overbodige uitbreiding van zijn bezigheden betreft.

Beide platen verschijnen in een editie van 100 exemplaren (met handgemaakte hoezen) op het Förlag För Fri Musik label. Voor wie de collectie graag compleet houdt: recent verschenen een 7″ single van Neutral op I Dischi Del Barone, twee cassettes met live opnames op respectievelijk Happiest Place Records en Triangle Records. Bovendien is Leda 2 juni aanstaande op het podium van Les Ateliers Claus in Brussel te aanschouwen, een onderdeel van Soirée Knotwilg II.

Neutral – Neutral

Eén van mijn favoriete bands sinds de laatste Zweedse verkiezingen is het duo Neutral, en heeft daardoor misschien wat last van overbelichting op deze site. Ik stak mijn enthousiasme over het debuutalbum niet onder stoelen of banken en aanverwante projecten (ik noem Sewer Election & Leda) en de Göteborg subcultuur worden op de voet gevolgd. Van neutrale berichtgeving is allang geen sprake meer, helemaal niet wanneer ik het felbegeerde tweede album mag vasthouden. Kan het titelloze vervolg van Dan Johansson en Sofie Herner de hoge verwachting waarmaken?

Voor wie niet genoeg kan krijgen van het unieke geluid die op het debuutalbum werd gecreëerd is er alvast goed nieuws; de formule is nauwelijks gewijzigd (alleen de trompet ontbreekt) en dus worden we opnieuw geconfronteerd met een ijskoud en afstandelijk genre dat raakvlakken heeft met no wave, gitaarnoise en field recordings. Wat wel direct bij de eerste luisterbeurten opvalt is dat de nummers nog meer ondoordringbaar lijken dan op Grå Våg Gamlestaden. Vormen van herkenning zijn van de prioriteitenlijst geschrapt, waardoor album nummer twee luistert als een collage, gesmeed van in elkaar overvloeiende en geïmproviseerde klanken. Al kan dat gevoel ook liggen aan overvloedig draaien van de eerste plaat.

Desondanks zijn er heus nog wel wat hits te vinden om een verjaardagspartij van een grillig sfeertje te voorzien. Op År dwingt een uiterst onheilspellende en minimalistische baslijn de mondhoeken omlaag, tegelijkertijd proberen orgel en ruis er wanhopig bovenuit te stijgen. Noise- en industrial liefhebbers zullen echter van een softe bedoeling spreken en pas opveren totdat het brommende Gaze voorbij komt. Alsof er veel te langzaam een rol prikkeldraad ritmisch de route aflegt tussen het linker- en rechteroor. Meeslepend, deprimerend en een potentiële floorfiller in hipster bdsm clubs. Het korrelige Utsökt Jävla Tråkma sluit nog het best aan bij de meest opvallende nummers van het debuut (Repa en Jalusie), maar met Ingen Rätt maakt Neutral duidelijk dat ze hier niet met die bedoeling zijn gekomen. Lo-fi doom metal en een oude trage stoomlocomotief die piepend, krakend en dreunend een bergpad omhoog tuft zijn de enige associaties die dit loodzware stuk recht aandoen.

De tegenhanger van het lawaai is nog altijd de zalvende poëzie van Sofie. Dat zolang het Zweedse gedeelte van de talenknobbel nog niet is geactiveerd, want de realistische teksten sluiten prima aan op de muziek. “De lucht is koud en helder wanneer je inademt en warm en benauwd wanneer je uitademt” spreekt wat dat betreft boekdelen, en laat het geografische aspect sterk aanwezig op het eerste album niet geheel verwateren. De gesproken passages zijn zeker niet het enige waarop Neutral vooruit is gegaan. Op Samma horen we zelfs iets wat voor zingen zou kunnen doorgaan.

Om weer terug te komen op de vraag aan het einde van de eerste alinea: ja. Neutral klinkt op de tweede plaat nog steeds hetzelfde, al beperken ze zich niet meer tot één wijk in Göteborg. Neutral gaat voor een globale deconstructie, beginnend bij de eigen sound. Abstracter en doeltreffender dan het debuut doet Zweden hier wederom een gooi naar de beste plaat van het jaar.

Frederik Croene / Sewer Election & Leda

sewer election leda maar

De eerste release van het Gentse B.A.A.D.M. (lees hier) viel niet alleen bij mij in zowel concept als uitvoering uitstekend in de smaak. Een vervolg kon dan ook niet uitblijven van het label dat focust op artiesten die hun muziek naar hogere sferen weten te brengen en bij de luisteraar meer prikkelen dan alleen het gehoor. In jaartje of wat geduld hebben is dan geen probleem, zeker niet als dat wordt beloond met twee nieuwe lp’s in korte tijd: F.C. Me Fecit van Frederik Croene en Maar van Sewer Election & Leda.

Het Pierre Van Peteghem orgel in de Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieterskerk in Gent staat bekend om de rijkdom aan klankkleuren en de talrijke soloregisters, waardoor misschien zelfs een leek nog de kenmerken van deze Vlaamse familie van orgelbouwers zou kunnen herkennen. Croene maakt op F.C. Me Fecit optimaal gebruik van het unieke geluid om zijn visie op het bespelen van het instrument te laten horen, waarbij traditie en hedendaagse improvisatie net als op zijn eerdere releases hand in hand gaan.

In zijn drie composities – opgenomen in de kerk tijdens stormachtig weer – is de band tussen Croene, de pijpen en de pedalen grillig en emotioneel. Beide kanten van de LP zijn afwisselend warm, ijzig, dreigend, melancholisch, romantisch, afstandelijk, intens of juist minimalistisch. Hij experimenteert volop met de mate waarin hij één is met het instrument, en dat zorgt voor een plaat met tegenstellingen: F.C. Me Fecit is al even beweeglijk als hypnotiserend. Frederik Croene maakte in het verleden al muziek met Esther Venrooy, Timo van Luijk (Af Ursin) en reconstrueerde Mozart, Beethoven, Schumann en klassieke pianocomposities.

Sinds het geweldige debuut van Neutral (recensie alhier) worden alle projecten van Dan Johansson en Sofie Herner door mij nauwlettend in de gaten gehouden, waaronder de solo uitstapjes Sewer Election en Leda. Zodoende hebben we hier gewoon te maken met dezelfde line-up als het eerder genoemde Neutral. We kunnen echter al gauw concluderen dat de manier van muziek maken op Maar wel degelijk anders is, zonder dat hun herkenbare experimentele Göteborg-sound verloren gaat.

Geïnspireerd door een foto van een Giorgio Sommer – een gipsen beeld van een hond die in as begraven werd in Pompeï  – slaat het duo een weg in zonder liedjes, die op identieke wijze start en eindigt. Onderweg komen we langs abstracte knipsels van drone, noise, spoken word, orgel,  gitaar, tape en field recordings. In deze troosteloze en geïsoleerde setting voel je de omsingelende “ensamhet” maar ga je desalniettemin zelf angstig doch gefascineerd op ontdekkingstocht, om er uiteindelijk achter te komen dat er geen eindbestemming is.

Beide platen zijn gelimiteerd tot 300 stuks er verkrijgbaar via de website van B.A.A.D.M.