Zoekresultaten voor:

Maan – Manifold

Het tweetal Maan duikt ergens vorig jaar opeens op in Vlaanderen, eerst met de Khomeini 99 tape op het Smeltkop label, daarna ook live, onder andere in het voorprogramma van Fushitsusha in Brussel. Al snel wordt duidelijk dat Tim Depraetere en Simon Apers een act vormen dat tot de meest veelbelovende van België mag worden gerekend. Ze hebben geen reden gezien om de boel langer te laten rijpen en nemen in twee dagen het debuutalbum op: Manifold, dat recent verscheen bij het net zo Belgische KRAAK.

Van twee jonge ingenieurs in opleiding zou je misschien een complex debuutalbum verwachten, staand op de drempel van een nieuw tijdperk van de moderne avant-garde. Een band die de schouders ophaalt voor muzikale historie en het maximale wil halen uit hun experiment- en improvisatiedrift; eigenschappen die ieder meer dan één keer gefungeerd als toeschouwer bij een optreden van Maan, het duo toedicht. De waarheid ligt ergens in het midden.

De manier waarop Maan muziek benadert is klinisch als in een laboratorium. Klanken worden gesedimenteerd tot op het bot en alleen het praktische blijft over: met een (bas)gitaar, orgeltje of trompet is de sound kaal en eentonig. De interesse in de techniek van het proeflokaal is echter ook verloren gegaan en heeft plaatsgemaakt voor een zekere nonchalance. Al lukt het de expres lage opnamekwaliteit te doorprikken, dan nog zal duidelijk worden dat Maan immuun is voor externe elementen die het geluid zouden kunnen beïnvloeden.

Al dan niet bewust komen er toch herinneringen boven: cold wave van circa drie decennia geleden. Een koude en afstandelijke kijk erop maakt van Manifold meer dan zomaar een album dat met de retrogolf probeert mee te surfen. IJzersterk zijn ook de teksten, die het minimalisme en melancholische versterken in ongrijpbare kunst-zinnen, die zo uit de koker van The Shadow Ring of een Vlaamse dichter zouden kunnen komen.

Invloeden uit de jaren 80 zijn enkele releases op het KRAAK label niet vreemd, maar zo’n overduidelijke verwijzing naar Belgische scene van weleer hebben we nog niet gehad. Genre, stijl of leeftijd vormen gelukkig nog steeds geen belemmering talent van eigen bodem een platform te bieden waarop ze kunnen uitgroeien tot publiekslievelingen, voor zover Maan dat na hun kaal gestroopte performance op het KRAAK festival nog niet waren.

Dylan Ettinger – Lifetime Of Romance

Twee jaar geleden maakte Dylan Ettinger met New Age Outlaws furore onder de liefhebbers van kosmische synthesizermuziek. Het album bracht langzaam vervormende analoge klanken en referenties als Tangerine Dream, Kraftwerk, Klaus Schulze en Moroder samen. Daarmee nestelde hij zich in een genre waarin het verdomd lastig is om jezelf te onderscheiden, en te vernieuwen. Met zijn nieuwste album Lifetime Of Romance gaat hij die uitdaging op moedige wijze aan.

In plaats van door te stomen op de vertrouwde, minimalistische ambient toer, neemt Ettinger een afslag die ik niet had verwacht. Hij rijdt een donkere, druipende steeg in waar gothicachtige figuren zich ophouden en hun rammelende, met new wave overgoten synthpop afspelen. Wat hierin misschien wel het meeste bijdraagt, is de toevoeging van vocalen. Voorzien van een voordracht waarbij Joy Division en John Maus niet ver weg zijn, ademt Lifetime Of Romance het begin van de jaren tachtig. Verder opdoemende herinneringen aan Cabaret Voltaire en The Human League gooien de luisteraar daadwerkelijk dertig jaar terug in de tijd. De muziek van Ettinger gaat daarbij juist tien jaar vooruit.

Het album heeft volgens de artiest een heus concept: zijn persoonlijke falen in relaties, altijd mispakken bij de vrouwen, en een algeheel laag zelfbeeld. Zoiets is in teksten nog wel makkelijk uit te dragen, maar met analoge synthesizers (hij heeft onder andere een Moog Rogue, Alesis Micron en een Dave Smith Prophet ’08 in bezit) een stuk lastiger. Door ze afstandelijk en industrieel te laten klinken en gedesinteresseerd de zanglijnen te negeren, weet hij toch zijn gewilde concept enigszins uit te dragen.

Dylan Ettinger heeft met Lifetime Of Romance een gevarieerd elektronisch popalbum gemaakt, dat duidelijk naar de eighties teruggrijpt. Door vast te houden aan het analoge instrumentarium en typische korrelige productie behoudt hij toch zijn eigen stijl. En dat mag je gerust een prestatie noemen. Ik had mezelf al van te voren verenigd met een album dat op dezelfde voet als New Age Outlaws verder ging, maar dit is beter. Doe er je voordeel mee. Lifetime Of Romance is zeer binnenkort verkrijgbaar op lp en cd via Not Not Fun.

Weltuntergangsstimmung

We blijven nog even in België. De Vlaamse act met de mooie naam Kiss The Anus Of A Black Cat is een regelmatig besproken onderwerp op mrbungle.nl. Ook de laatste plaat Hewers Of Wood And Drawers Of Water kreeg hier een puike recensie. Achteraf moet ik bekennen dat dit album mij op een gegeven moment een beetje de keel uit begon te hangen. Teveel van dezelfde dronefolk, en bouwen op herhaling kan dan zomaar verworden tot bouwen op verveling. Dus toch. Gelukkig heeft ook Stef Irritant, de drijvende kracht achter deze band, zich eens goed achter de oren gekrabd. Op Weltuntergangsstimmung neemt hij een gewaagde stap.

Kiss The Anus Of A Black Cat was in het verleden vooral gebaseerd op traditie; een orgel en de elektrische gitaar waren wellicht de enige instrumenten die een echt authentiek folkgeluid in de weg stonden. Nu Stef de mogelijkheden van de Roland Juno 6 synthesizer (1982) heeft ontdekt, is die flirt definitief voorbij en schuurt de sound eerder tegen new wave aan. Het op de compilatie Beter Traag Dan Nooit verschenen titelnummer gaf al een subtiele hint; het volledige album bevestigt een voorliefde voor The Cure, de algehele eighties en misschien ook wel Fever Ray.

Machinale drumcomputers geven in nummers als Define Pi, The Shadows Are You en Let Things Drift een bijna-dans ritme aan, gesteund door analoge synth geluiden. Het is een verandering die ik van harte verwelkom. Toch heeft het album ook die typische vertraagde melancholie, doordrenkt met apocalyptische en religieuze thema’s, behouden. Dat komt mede door het vasthouden aan het gitaar- en stemgeluid, present op eerdere uitgaven. Meteen mijn punt van kritiek. My Word As Gospel, Ruins en Triple Fall klinken te weinig verfrissend om van een totale omslag te spreken, en hebben veel te weinig vaart om de aandacht vast te houden. Alsof Stef Irritant van de hoogste brug springt, maar wel met het meest veilige bungeekoord.

Kiss The Anus Of A Black Cat is op een punt gekomen dat ze gewoon bij StuBru wordt gedraaid. Normaal gesproken is dat een punt waarop ik afhaak, als ik dat al niet ben. Al ben ik van mening dat de “radicale” ideeën ten opzichte van het oude geluid niet ver genoeg zijn doorgevoerd, laat ik Weltuntergangsstimmung toch niet helemaal aan de beleving van de radioluisteraar over. Ik bestelde het album gewoon bij Onderstroom Records.