Tag archieven: occult

Burial Hex

Afgelopen zondag was Clay Ruby jarig. Een goede reden om weer eens stil te staan bij de uitgebreide discografie van de Amerikaan die bekend staat als Burial Hex. Zeker nu er weer een nieuwe release op stapel staat: The Far. Het is een samenwerking met een andere hooggeplaatste artiest in het occulte uit Wisconsin, Zola Jesus. Die jongedame oogstte vorig jaar veel waardering met haar donkere gothic muziek, en aangezien Burial Hex faam heeft gemaakt met “horror electronics to prepare for the final mystery in the twilight of the Kali Yuga” lijkt deze combinatie een 1+1=3 in de duistere muziek te gaan op leveren.

Het is overigens niet de eerste keer dat Burial Hex en Zola Jesus samen op een LP te horen zijn. Ruim twee jaar terug bracht Aurora Borealis (de regelmatige thuishaven van Burial Hex) een split zonder titel op de markt, uitstekend geschikt als soundtrack voor een obscure griezelfilm. Maar de twee werkten toen niet samen; de nummers waren apart opgenomen. Op The Far is er wel degelijk sprake van een verstrengeling.

Vooralsnog is er van The Far alleen een Horrid Red Radio Remix op het internet te beluisteren. Het twintig minuten durende origineel is danig ingekort, maar voor de radio is het nog steeds niet echt geschikt. Zwaarmoedige industrial dark wave trekt onmiddellijk een pikzwart rookgordijn op; de stompende maar mistige beats zijn misschien het enige dat aan radiovriendelijkheid doet denken. Toch is deze track goed te behappen, omdat de power electronics en noise (waar Burial Hex in het verleden nogal eens mee spookte) niet terug te horen zijn. Zola Jesus laat haar operagetrainde stem over de lagen synthesizers razen, een extra element creërend. Het weghalen van de bombast die de laatste soloreleases kenmerkte doet haar aan kracht inboeten, zonder dat deze uitbreiding zijn uitwerking mist.

Burial Hex feat. Zola Jesus – The Far (Horrid Red Radio Remix)

Overigens bestaat Horrid Red naast diezelfde Clay Ruby ook uit Edmund Xavier, één van de leden van de fabuleuze krautpunkband Teenage Panzerkorps. Zo zie je maar weer: een echte vriendendienst, deze remix. The Far 12” heeft een nog onbekende releasedatum, maar komt als het goed is binnenkort uit bij het Italiaanse Holiday Records. Ik houd het in de gaten…

De wonderlijke wereld van When

Een herinrichting van de kast waar de muziekcollectie in is gehuisvest, biedt na afloop soms een verrassend uitzicht op de verzameling. Het is een welkome mogelijkheid om artiesten en albums die eerder geadoreerd werden opnieuw te ontdekken en je te verbazen over zoveel kwaliteit dat jaren noodgedwongen in een doos werd bewaard. De leukste herontdekking na mijn verhuizing van een paar weken terug was toch wel de Noorse “band” When, het muzikale soloproject van Lars Pedersen. Het laatste echte album is weliswaar van twee jaar geleden, maar er zijn genoeg redenen om de gehele discografie vandaag de dag in het zonnetje te zetten.

Ik ben de gelukkige bezitter van dertien When albums, een tijdspanne overdekkend van 1987 tot en met 2007. Het magazine Nordic Vision, dat ik als metalliefhebber regelmatig las, was haar tijd ver vooruit en durfde het in de vroege jaren negentig aan om iets dergelijks experimenteels als de eerste twee albums Drowning But Learning en Death In The Blue Lake aan te bevelen aan mannen met lang haar, een gehoorbeschadiging en zwarte kleren. Gek genoeg werd de rommelige en rituele industrial van When door de metalcultuur met – relatief gezien – open armen ontvangen. Stukken van het laatst genoemde album werden zelfs als intro gebruikt voor Satyricon’s debuutplaat Dark Medieval Times, inmiddels een klassieker. Helemaal gek was dat niet, want Death In The Blue Lake verwijst naar de duistere horrorroman van André Bjerke en wordt gezien als de ultieme soundtrack ervan.

When bleef in donkere sferen, wat Lars Pedersen een cultstatus opleverde in de black metal scene, zij het onder diegenen die open stonden voor andere muziek. Black, White And Grey neigt naar militaristisch ritualisme, waarin oorlogen en de daarbij behorende humane verschrikkingen niet helemaal in het zonnetje worden gezet maar in ieder geval er beelden van oproept. De opvolger en het vierde album Svartedauen (Noors voor de Zwarte Dood) ging nog een stapje verder en beschrijft in één lange compositie het aangezicht en –gehoor van het Scandinavische land ten tijde van de pest, circa 1350.

Gelukkig pinde Pedersen zich niet vast op het duistere en het occulte. Met Prefab Wreckage wrikte hij zich los uit de black metal scene, zich nu bedienend van structuren die al wat meer op echte songs gaan lijken. Met tribale ritmes, gregoriaanse koren, abstracte tonen en allerlei freaky samples was dit echter allerminst bestemd voor de top 40, toen nog gewoon gepresenteerd door Erik de Zwart. Lichtzinnig en toch loodzwaar ging het er aan toe op When’s versie van de soundtrack voor Peer Gynt, van de klassieke componist Edvard Grieg. Het stuk was van zichzelf al een hekeldicht, maar Pedersen weet zonder door de mand te vallen een satire op de toch al niet minne composities van Grieg neer te zetten.

Maar het beste moest nog komen. When tekende eind jaren negentig bij het platenlabel Jester Records. Dit label wordt nog steeds gerund door Garm, frontman bij Ulver, toevallig ook een band uit de black metal scene van Noorwegen. Ulver had intussen de metal ook al vaarwel gezegd, en legde zich toe op (experimentele) elektronische muziek. When had een nieuw thuis, en inspiratie. Psychedelic Wunderbaum was hiervan het eerste resultaat. De naam van het album zegt hier genoeg; de tien nummers zijn een chaotische collage van noise, rock, pop, orgelgeluiden en samples uit tekenfilms, ondersteund door teksten van Aleister Crowley en Tom Wolfe. De band waar deze weblog onder meer naar is vernoemd, kon qua weirdness wel inpakken.

Persoonlijk favoriet is toch echt The Lobster Boys uit 2001, tot dan toe het meest poppy album van When. De Beach Boys (ze blijven terugkomen) hebben hier de samenwerking gezocht met Muslimgauze (ook een favoriet uit de oude doos) en alles wat ertussen ligt, erbij gepakt. Althans, zo lijkt het. Het is tevens de eerste plaat van Pedersen waarop zo nadrukkelijk én succesvol met Arabische invloeden wordt gewerkt. Met een Noors accent, dat dan weer wel. Dit bevreemdende concept ging nog twee albums door met Pearl Harvest en Whenever, maar op Trippy Happy gaat het Midden-Oosten weer overboord en gaat When nog meer richting toegankelijke popmuziek. Pedersen presteert het nochtans om steeds op het laatste moment de afslag te nemen naar gekkigheid. Ook op You Are Silent (2008) heeft de bijna-vijftiger totaal geen last van een hang naar rust of gladgestreken producties. Een heus tribute album voor Sun Ra vorig jaar versterkt deze stelling. Met zo’n herontdekking zou ik bijna ieder jaar willen verhuizen.