Zoekresultaten voor:

De terugkeer van Junzo Suzuki

De Japanse gitarist Junzo Suzuki (onder andere actief in Overhang Party, 20 Guilders en Miminokoto) bracht vorig jaar als soloartiest twee albums uit en toerde daarna intensief door Europa en de Verenigde Staten. Dit jaar doet hij dat kunstje gewoon nog eens over. Het tijdelijk verlaten van zijn thuisstad Tokio levert hem blijkbaar genoeg inspiratie op om opnieuw twee zeer verschillende en creatieve albums neer te zetten. Het maakt hem één van de meest interessante artiesten op dit moment uit het land van de rijzende zon.

Junzo-Suzuki-660x335

Sings II: Sings Ballads of Contemporary Sadness, Point of Views and General Love and Depression is een titel die weinig tot de verbeelding overlaat. De plaat op Nod And Smile Records bevat rustige blues en acidfolksongs met fluisterende vocalen. Liedjes zoals Jandek deze vroeger weleens maakte, met een vreemde Japanse twist. Ook duiken er af en toe langzaam golvende elektrische gitaren op, die voor de nodige spanning zorgen.

Suzuki laat horen dat hij na het live album Sings nog steeds een begenadigd songwriter en gitaarspeler is, die meer kan dan alleen de snaren tot zware drones vervormen. Daarbij  wordt weliswaar bij een aantal nummers nog de hulp ingeroepen van LSD March– /  Fushitsusha drummer Takahashi Ikuro en Acid Mothers Temple-gitarist Kawabata Makoto, maar de mooiste melancholische en depressieve herfstballads ontstaan met Junzo Suzuki alleen met zijn gitaar en stem.

De Japanner heeft echter twee kanten: op Portrait Of Madeleine Elster – een cd op Utech Records – duikt hij weer de boze donkerte in die hij vorig jaar op ons los liet met Ode To A Blue Ghost en Eight-Sided Infinity. De elektrische gitaren gaan in de openingstrack in de overdrive qua feedback en repetitie, en door subtiel te variëren en te improviseren wordt het muzieklandschap hier vooral gevormd door hypnotiserende, psychedelische drones die behoorlijk wat gewicht in de weegschaal leggen.

Toch duikt ook zijn gevoelige kant ook weer op, tijdens het echoënde getokkel in het titelnummer en in het vergelijkbare La Notte, al valt deze laatstgenoemde uit de toon vanwege het percussiewerk van opnieuw Takahashi Ikuro, iets wat verder nergens opvalt. Deze twee nummers zijn echter meer intermezzo’s als we puur kijken naar de lengte; met de makkelijk het kwartier passerende afsluiter Dance Of The Inhabitants Of The Invisible Tower In The Ring Of Holly Mountain is het wachten op de uitbarsting van gitaargeweld waar hij om bekend staat.

Die uitbarsting blijft enigszins achterwege. In plaats daarvan gaat Junzo Suzuki voor een dreigend en filmisch stuk dat wellicht de ontknoping van Hitchcock’s Vertigo (waar de albumtitel naar verwijst) van een modern muzikaal randje voorziet, waarbij zelfs het gebruik van een harmonica niet wordt geschuwd. Naarmate deze zwevende drones naar het einde toewerken wordt duidelijk dat Junzo Suzuki ondanks zijn herkenbare stijl wederom verrassend uit de hoek weet te komen, en in 2013 weer twee prachtige albums heeft gemaakt.

Label report: Hare Akedod

Of het nu een artiest, label of concertorganisator betreft, aan Hare Akedod kleven de termen DIY, kwaliteit en België. Het hart wordt gevormd door David Edren (muziekprogrammeur bij het Antwerpse kunstenwerkplaatsconcerttheaterhuiscentrum Scheld’apen) en Bent van de Sompele (grafisch designer en tekenaar). Sinds een jaar brengen ze muziek uit onder de naam Hare Akedod, en vandaag de dag staat de teller alweer op vijf cassettes. Mrbungle.nl luistert ze allemaal.

De eerste release is er eentje onder de eigen naam Hare Akedod, en draagt als titel niet meer dan 001 met zich mee. De twee eerder genoemde heren laten de muziek spreken en zorgen met gitaar, synthesizer en Oosterse elementen zoals klankschalen en zither voor bedwelmende drones en mystieke ambient. De titels van de in totaal zes nummers verwijzen waarschijnlijk naar de opnamedata, wat suggereert dat deze al improviserend live zijn ingespeeld. Een element dat we vaker zullen terug zien.

De compilatie 002 verzamelt het beste uit de Belgische underground. De meest bekende zijn wellicht Hellvete, Vom Grill (Dennis Tyfus van het Ultra Eczema label), Razen en de befaamde Kosmische Keuterboeren. Ook valt het nummer van DSRlines op (David Edren solo). Qua stijl moet je denken aan psychedelische drones, experimentele elektronica, akoestische raga’s en ander vaag gefrutsel op verschillende instrumenten. Er is teveel om allemaal op te noemen, zodat deze verzameling wel een mooi overzicht geeft wat er momenteel allemaal speelt bij de zuiderburen.

Als David Edren solo opereert, doet hij dat onder de naam Ark Tablet. Althans, op de derde uitgave van het label, amper een kwartaal na de eerste tape. Hoewel de muziek op 003 net als op 001 tamelijk minimalistisch van aard is, gaat dit meer de new age elektronica kant op. Improvisatie op de synthesizer met spacy retro klanken doet als vanzelf aan zijn landgenoot Köhn denken.

Op uitgave nummer 004 zoekt Hare Akedod het verder van huis. Deze tape bevat twee nummers van Raju Arara aka Rani Bageria, een exotische naam die we misschien nog kennen van de Popcorn en Fever compilaties op Ultra Eczema. De Oostenrijkse / Belgische ontwerpster levert twee kwartier repeterende designer elektronica af, met de focus op een analoog en melodieus geluid. Het half uurtje is genoeg om je naar hogere sferen te brengen.

Deze maand kwam de vijfde cassette op tafel, onder de naam Gripgevest & Kling. Het is wederom het duo David Edren en Bent von Bent (zoals zijn artiestennaam luidt) die hier met de eer strijkt. Nog meer gericht op live improvisatie gebruiken ze hier wederom gitaar, synthesizer, fluit, zither en allerlei effecten, maar het is bij vlagen een stuk levendiger dan op 001. De drones lijken plaats te moeten maken voor meer hallucinerende jams, die ik onmogelijk slecht kan beoordelen.

005 is tevens de enige tape die op dit moment nog via het label zelf is te krijgen; voor de eerdere releases zal men zich met enig geluk moeten wenden tot een select groepje distro’s. Geloof mij, het collage-achtige psychedelische artwork en de uitvoering van de cassettes zijn de moeite van het speuren waard. Luisteraars die zich desalniettemin niet op het fysieke richten, kunnen alle releases gratis downloaden via Bandcamp.

MV & EE – Fuzzweed

Met een discografie die inmiddels – met alle cdr releases op hun eigen label Child Of Microtones / Heroine Celestial Agriculture meegerekend – de honderd bijna aantikt is het flink zoeken naar het juiste album. Een album dat zowel de mogelijkheden in de studio laat horen als de vrijheid van de live optredens. Kortom, het beste wat Matt Valentine, zijn partner Erika Elder en de vele gastmuzikanten die met MV & EE optrekken, te bieden hebben, compact samengevat.

Vorige maand mocht ik de Zebulon Residency boxset ontvangen. Een fantastische uitgave die er toe doet, maar deze is met z’n zes cd’s en vijf en een half uur niet bepaald compact te noemen. Daarnaast kunnen er maar 99 liefhebbers van dit handgemaakte juweeltje genieten. Het gloednieuwe album Fuzzweed is daarom een betere optie, om verzekerd te zijn van heerlijke lazy psychedelische folk met fuzzy bluesriffs en bedwelmende ritmes en zang.

Kant A begint met het in Londen opgenomen Environs, waarop Mick Flower op shahi baaja en Andy Ramsay op tabla en synthi de langzame slide gitaar licks een raga drone ondergrond bieden. Het daaropvolgende Turbine is een opvallende; akoestisch gitaarspel wordt langzaam overspoelt met kosmische distortion en elektronische percussie, waaronder zelfs handgeklap. De hemelse duozang maakt het hippiegevoel helemaal af, en dan hebben we de mondharmonica aan het einde nog niet eens gehad.

Trailer Trash is misschien wel het beste nummer van deze plaat. Met vierdubbele zang roept dit herinneringen op aan harmonieuze muziek van de West Coast uit de begin jaren zeventig, onbezorgd doch met een redelijke geniale gitaarsolo slingerend op de achtergrond. De laatste track voordat de plaat omgedraaid moet worden – Jacked Up – gaat nog een versnelling lager, richting het toppunt van luiheid, zonder dat de prachtig samenvallende melodieën daar onder hebben te lijden.

Kant B is met het bijna twintig minuten onafgebroken drieluik Poor Boy Excursions groots. Het start met typische Mississippi blues, een met respect voor de traditie zingende Erika, terwijl elektronische drones een en ander lijken op te jagen. MV & EE laten zich echter niet van de wijs brengen en wacht rustig totdat ze los kunnen gaan op het tweede deel, A Long Way From Home. Dit experimentele stuk klinkt als een uit de hand gelopen jamsessie met misvormde gitaarklanken, de nergens zich van aantrekkende drummer Smokehound en de wilde bassist Coot Moon, die we nog kennen van het Space Homestead album. Het slotstuk Environments brengt met Indiase instrumenten weer een beetje rust in de tent.

Met een nagenoeg onveranderde stijl door de jaren heen kun je jezelf afvragen of een nieuw hoofdstuk in het dikke boek van MV & EE nog wel nodig is. Maar de muzikale wiet van het duo is nog lang niet uitgewerkt, en ook Fuzzweed biedt wederom zeer prettig bewustzijnsveranderende effecten. Het album evenaart hun beste werk als Bollywoe, Drone Trailer en het meer recente zusteralbum Country Stash, en laat daarnaast een lichte beweging richting het voor MV & EE zeker nog niet ontgonnen gebied van de blues.

Fuzzweed verschijnt bij Three Lobed, en vroege vogels krijgen met een beetje geluk ook   de bonus cd Fantasy Set er bij; een beknopte samenvatting van de eerder genoemde Zebulon Residency set. Het lijkt mij meer dan genoeg reden deze vroege favoriet van dit jaar in huis te halen.